MTV is vandaag 30 geworden. The big Three-O. Een mijlpaal in je leven waarop je gaat denken over de toekomst (want wat je vroeger ‘later als ik groot ben’ vond, is ‘nu’ geworden). Waarop je ofwel gaat settelen ofwel beslist dat je nog helemaal niet weet wat je wil, zolang het maar geen settelen is. Maar, de tijd dringt wel. In ieder geval geeft zo’n mijlpaal de bewustwording dat de definitieve volwassenheid is ingegaan, of je nu wilt of niet.
En MTV wil niet en gaat vrolijk verder met het Benjamin Button-effect. Je weet wel, die film waarin een man als oude vent wordt geboren en langzaam maar zeker opgroeit naar jong volwassene, puber, kind, baby, dood. En daarbij wel alle facetten van het leven meemaakt en alle wijsheden meekrijgt. Wat MTV uit de afgelopen 3 decennia blijkbaar heeft geleerd is dat
a) De doelgroep liever kijkt naar clips die ze bij voorbaat al leuk vinden, op Youtube.
b) De doelgroep liever kijkt naar rijke mensen of, beter nog, acteurs die rijke mensen spelen en daar rijk van worden en daar weer een serie over maken en doen alsof ze nog rijker zijn en daar nog rijker van worden en vicieuze cirkel etc. etc.
c) De knop naar VH1 snel gevonden is.
Begonnen als nestor van de muziek, nu het infantiele broertje waarvan de luier constant vol zit met derrie.
Tien tegen een dat op MTV nu een met zestien pannekoeken geplamuurde troela haar relatieproblemen aan het bespreken is met een vriendin, aan de telefoon, in een restaurant, terwijl een camera haar ‘zogenaamd’ bespiedt.
*Zapt*
Ah, Jersey Shore. Er werd geschud met de kont.
Jammer, heel jammer. Ik heb leuke herinneringen aan MTV.
MTV Europe, welteverstaan, die legendarische jaren ’90. Wie kent de VJ’s niet? Tenzij je van de Pokémon-generatie bent. Dan vergeef ik het je.
Zo was er Eden, een mevrouw uit Israel die ik onuitstaanbaar vond omdat ze steeds in haar handen klapte tijdens het praten en zichzelf te cool vond. De Spaanse Hugo, die ik ook niet echt leuk vond want ik verstond hem niet (“Er ees uh cleep vummadonnafro zen. Endjo.”) Toby Amies, een beetje het sexy enfant terrible van MTV, hij deed de alternatieve hoek en had een blitse kuif. Vanessa met de ijzers in haar gezicht en het Haar, die deed de Headbanger’s Ball, wat ik meed als de pest want ik dacht dat de duvel uit m’n tv zou springen. Marijne, de Nederlandse, de dochter van Sinterklaas. En Pip, Simone, Cat (die nu zeer verdienstelijk de geweldige US versie van So You Think You Can Dance presenteert) en Ray. Freakin’. Cokes. Die laatstgenoemde was (en is) de MTV-held. Te oud en te kaal en te onknap om op zo’n mooiemensenzender dagelijks met zijn tronie te zien zijn maar ik keek avond aan avond naar Most Wanted. Show, humor, muziek en algemene lolbroekerij. Briljant.
Een van mijn favoriete Most Wanted uitzendingen was deze. Op 0.30 een gevleugelde uitspraak.
Ik ben in de jaren ’90 regelmatig in Londen geweest. En buiten de standaard toeristische aangelegenheden gingen we steevast naar Camden, naar de MTV studios. Gewoon, om te kijken, te kwijlen, om er even bij te zijn. Het hol van de leeuw. Af en toe zagen we wel wat VJ’s of bands voorbij lopen. Maar hoe zou het daar binnen zijn?
Begin 1995 besloot ik een aanmeldbrief te schrijven om aanwezig te zijn bij MTV’s Most Wanted. Wie niet waagt, etc. We zouden in juli naar Londen gaan, dat wisten we al, dat vermeldde ik er voor de zekerheid in. Een paar maanden later: Ik was haast al vergeten dat ik me had ingeschreven maar een brief van MTV viel op de deurmat. Of ik het bijgaande formulier in wilde vullen. Oh ja, en of ik 27 juli zin had om aanwezig te zijn in het publiek. De vragen op het formulier varieerden van standaard (naam, adres, geboortedatum) tot vreemd (vertel over je rare gewoontes). Ik vulde ze vrolijk in, stuurde ze op en binnen no-time ontving ik een bevestiging. Ik en vriendin (M.) mochten deel uitmaken van Club Bed (dit was de naam van het publiek, dat in een soort van bed zat)!
Wachten, wachten, wachten, en toen gingen we eind juli eindelijk naar Londen. Van tevoren was ons bekend geworden dat de band die tijdens ‘onze’ show dienst zou doen, een groep genaamd Bush was. Nooit van gehoord. Dus voordat we naar de studio gingen, liepen we nog even een HMV binnen om een cd’tje van Bush te bekijken. In het cd’tje zat een boekje en daarop stond een foto van Gavin Rossdale.
Goedgekeurd. Zeer goedgekeurd.
Op naar Camden! We meldden ons bij de receptie en vanaf het moment dat we het MTV gebouw binnen liepen, voelden we ons ieder minuut hipper, cooler en belangrijker. Toby liep er los rond. Tobyyyy! En overal hingen tv’s met daarop de uitzending van dat moment. Ondertussen kwamen meer Club Bed-gangers naar binnen. Omdat het zomer/vakantietijd was en het MTV Europe betrof, was het een leuk, gemêleerd gezelschap uit alle hoeken van het continent.
De opnameleidster kwam en vertelde dat, vanwege het grote aantal, onze groep in tweeën zou worden gesplitst. M. en ik zaten in groep 1, die mocht de eerste helft van de show meemaken. We zouden de band zien optreden en tijdens de reclame moesten we plaats maken voor groep 2. Ach ja, het zij zo.
Na een tijdje wat zenuwachtig gedraaikont op de sofa’s van de lobby, werden we naar de studio geleid waar Most Wanted werd opgenomen. Even dacht ik per ongeluk de wc’s in te zijn gelopen maar dit kleine hokje was toch echt die enorme studio die het op tv deed lijken.
En daar lag ons bed. Een matras met wat dekens met diverse prints, kussens. Vreemd, doch comfortabel. We werden gerangschikt. Goddank waren dit de jaren ’90 en was het gros van het publiek wars van styling, wat er waarschijnlijk toe heeft geleid dat plain Janes zoals M. en ik op de voorste rij werden geplant.
En daar was ie, de Held. Mr. Ray Cokes. Vroeg of we er zin in hadden (ja!) en of we enthousiast wilden doen (jaaaa!) en of we vaak keken (jaaaaahaaaaa!). Ik keek wat rond en merkte dat de mensen die op de vloer aan het werk waren, ook allemaal bekenden van de show waren. Dus die gast die de kabels aan het sleuren is, was Robbie the Cable Guy. En de mevrouw met het clipboard was Naughty Nympho Nina. En er was nog een andere Rob, met lang, warrig haar en een hoog stemmetje. En Jean-Claude van Hamster. Ja, dat was een hamster. Die herkende ik makkelijk.
De show begon. Joelen, klappen, joelen, klappen! En aandachtig luisteren naar wat Ray te vertellen had want ieder moment kon hij iets aan je vragen. Goddank deed hij dat niet aan mij maar het meisje dat naast me zat was een regelmatig terugkerend item in de uitzending. Ze had een gedichtje en een grappige foto op een A4’tje bij zich, speciaal voor Ray. Op een bepaald moment las Cokes het gedicht voor. Ik zat semi-gebiologeerd te kijken en te luisteren en ik zag op het scherm bovenin de studio in close-up mijn semi-gebiologeerde snuit in beeld. Gelukkig was de camera op tijd weg om mijn schrikreactie niet heel Europa in te sturen.
Eerste reclameblok. Daar kwam de band. Daar was Bush. Nee, wacht, daar was de hond van Bush. Een kruising tussen een zwabber en een rastafari. Hij heette Winston en kwam vrolijk kwispelend op ons af. We aaiden hem. Gavin Rossdale (en de rest van de band) volgde en de foto op het cd-boekje loog niet. Wat een vent. Hij wees naar het kleed met tijgerprint dat over ons heen was gedrapeerd.
“Lovely duvet! I’ve got one of these at home!”
Zucht, zwijmel.
Nina kwam naar ons toe en deelde oordopjes uit, omdat het in zo’n kleine ruimte met livemuziek wel eens loei- en loeihard kon klinken. Maar ik wilde die krengen niet in. Het zou toch wel meevallen? De reclame was afgelopen en de band startte een intro in. Ik drukte meteen m’n vingers stevig tegen de oren, instant deafness, wat een bak herrie!
Even later speelden ze een heel nummer live maar in plaats van de oordopjes in te doen, bleef ik mijn oren met mijn handen dichthouden. Naar mijn idee stond dat nog altijd stoerder dan die gele tampons.
Half-time. Het publiek werd gewisseld. De opnameleider kwam naar ons toe en wees de mensen achter ons aan en nog een paar mensen naast ons, ze moesten plaats gaan maken voor groep 2. En wij? Wij mochten, samen met het meisje met het A4’tje, blijven zitten. We voelden onze coolness-levels naar een kookpunt stijgen.
En zo beleefden we vrolijk ook de tweede helft van de show, inclusief een extra nummer van Bush. En was alles na een dikke 2 uur alweer voorbij. Na afloop stonden we buiten nog wat na te hyperen en kwam Ray Cokes naar buiten, op zijn motor. Zoals hij op tv leek/lijkt, zo is hij in het echt ook. Relaxed, grappig, een toffe gast.
En dit mis ik dus aan MTV. Oprechte interesse in de doelgroep in plaats van het opleggen van interesses. Een doelgroep maakt je als zender. Daar speel je op in en je houdt ze geïnteresseerd. Je leert van elkaar. De liefde voor muziek, welk genre dan ook, spatte in de jaren ’90 van de zender af. Van de ‘M’ in MTV is een tijd geleden wijselijk afstand gedaan. Nu is er alleen nog TV over en zelfs dat is niet interessant.
*zapt*
Ouders bekijken een live webcam van hun dochter die met een ex-vriendje in een jacuzzi zit. Er wordt gelikt.
Jongens, trek die stekker eruit. Live fast, die young. Long live the ‘90s.
