Alsof er al niet genoeg talentenjachten bestonden, was er daar een jaar geleden The Voice of Holland. Zelfde opzet maar met een letterlijke en figuurlijke twist: de draaiende stoelen. Als hijgende hyenas werd op knoppen geramd door overenthousiaste coaches, in de hoop dat ze de kandidaat waar ze hun hengel naar uitgooiden, zou happen. Het enthousiasme wreef af op het volk en er werd massaal gekeken naar een show waarin uiteindelijk de gedoodverfde winnaar ook de winnaar werd en de uitkomst dus net zo verrassend was als het krijgen van hoofdpijn als je te lang naar Celine Dion luistert.

The Voice is weer terug. Gisteravond vond de premiere van seizoen 2 plaats. De zelfde hype, de zelfde opzet, maar met een wisseling van de wacht. Jeroen van de Boom ruilde zijn draaisofa in voor een starre, ongemakkelijke kruk bij SBS6 (ieder z’n meug) en de zingende coltrui Borsato nam zijn plaats in om de kandidaten flink De Waarheid te vertellen.

Ook het dynamische presentatieduo van vorig jaar is weer van de partij. En met dynamisch bedoel ik dynamisch in de zin van ‘de een trekt de ander omlaag, wat een grote kracht aan irritatie met zich meebrengt.’ Martijn Krabbé heeft zich uit zijn aandachtstrekkende labiele exen en orkareddende wel/niet-eega perikelen weten te slepen om een fris nieuw seizoen aan ons voor te schotelen. Met zijn oprechte medeleven, sarcastische ondertoon en vlotte one-liners.

En dan is daar Wendy van Dijk. Vooropgesteld, ik ben geen fan. Haar uitspraken zijn net zo zinvol, intelligent en sympathiek als een speech van Berlusconi. Ik kan hier nu verder op in gaan maar mijn opmerkingen verder in dit stuk spreken boekdelen.

Dus hup, get on with the show!

Allereerst zien we een filmpje van de successen die The Voice op globaal niveau in het afgelopen jaar heeft geboekt. Welteverstaan 1 zichtbare, namelijk de kijkcijferhit die het in de VS is geworden. Maar in beeld verschijnt een wereldbol waarop als paddestoelen uit de grond het Voice-symbool op talloze plekken tevoorschijn schiet. Kassa! Nu is John de Mol vast een slimme kerel maar bij het bedenken van dat Voice-symbool (een hand die een ‘peace-teken’ maakt en tegelijkertijd een microfoon vasthoudt en er in materie uitziet als zo’n bad guy uit de Terminator) zullen niet heel veel vergadersessies aan vooraf zijn gegaan. Ik verheug me nu al op het moment dat de Twominator (zo ga ik ’t ding noemen. Twee vingers en de Terminator) in de UK wordt ingevoerd. En dan rond gaat draaien. Als je niet bekend bent met bepaalde handgebaren in dat gebied, raad ik je aan het eens uit te proberen, dan kom je er snel genoeg achter.

Enfin, bladiebla, de coaches zijn gespannen en hebben er zin in, The Voice, het is een hit en het is terug. Maar niet voordat de coaches gezamenlijk een nummer zingen genaamd “1000 voices”. Of zoiets. Het kunnen er ook 100 zijn. of een miljoen. Het frappante van dit vertoon is dat, voor een programma genaamd ‘The Voice’, er stuitend veel autotune in geramd zit.

Eerste kandidaat! THIS IS THE VOOIICE. OF HOLLAAAAAND.

En we beginnen met Arme Chaira Borderslee (37). Als je een beetje het entertainment nieuws bij hebt gehouden, weet je al hoe het met haar afloopt. Een illusie rijker en 5.000euro armer. Ik heb haar ooit in Aida gezien. En daarna nog in Tarzan. Ze kan echt wel zingen. En dat weet ze van zichzelf maar donders goed, dat steekt ze tijdens haar interview niet onder stoelen of banken. Ze heeft haar moeder en haar hondje meegenomen en wil met het nummer ‘A song for you’ (Donny Hathaway) ons omver blazen. Wat jammer dat ze het met windkracht 2 doet. Het zuigt zelfs in bepaalde delen. Niet best. Ik had vroeger ook een hond, die zou nu mee gaan ‘ooeehooee’en’.

De stoelen en banken waar ze het niet onder steekt, draaien niet om. Niemand drukt uiteindelijk en bij het horen van haar naam krijgt Angela een halve beroerte want ze kent haar en weet nu wie ze heeft laten lopen.

De coaches geven goede, constructieve commentaren maar blijkbaar was dit voor Arme Chaira niet genoeg en nog steeds onterecht en is ze desondanks naar de pers gehold om haar ongenoegen te uiten. Misschien levert het hondje nog een paar euri op.

Next!

Marieke Dollekamp (21), zangeres in een coverband, wordt in het donker gezet. We zien een grote rode bos met krullen dat naar het podium loopt. Ze zingt dat nummer van Anouk dat vertelt dat je tegenwoordig voor een paar centen een adoptieaccessoirekind kan halen. Anouk heeft makkelijk praten, die poept ze er zelf wel uit.

Anyway, ze zingt prima, geen aparte toon, ik ben niet heel erg onder de indruk maar Marco is zo blij dat hij er zit (dit laat hij later meerdere keren blijken) dat hij als een malle op de knop drukt. En de rest volgt snel daarna. BAM BAM BAM BAM! Alle keuze voor Marieke. De onderlinge kift tussen de coaches (gescript of niet. Ik denk het eerste) komt op gang. Uiteindelijk gaat ze voor Marco, Marco doet iets te blij, de moeder van Marieke doet een semi-dansje waarvan ik hoop dat Marieke deze nooit op tv terug ziet.

CHARLY LUSKE (33)! Daar is meneer Tanja Jess (maar dat wordt niet vermeld). Charly is bekend van de legendarische boyband Velvet. Gelukkig laten ze een stukje zien van hun ‘hit’, zodat ik nog even van de bank kan rollen van het lachen. Ook deze gast heb ik een aantal keer gezien in musicals, prima knul. Hij zag vorig jaar Raffaela in het programma en besloot ook de stoute schoenen aan te trekken en, ondanks zijn semi-BN’er status, mee te doen.

En dan verschijnt ineens een levensgrote hand in beeld die mijn tv als touchscreen gebruikt om een filmpje van Raffaela te activeren. Oh ja, The Voice en soosjul miedieja. Ik had het al verdrukt.

Voordat we Charly horen, maken we kennis met de Staphorstse Milan (18). Zijn stem en voorkomen doet me vermoeden dat dit een Jim Bakkum 2.0 gaat worden maar dan begint hij te zingen. Het lied ‘Come undone’ (Robbie Williams), met teksten als ‘such a saint, but such a whore’. Heh. So unimpressed zijn de eerste woorden van het lied en dat is eigenlijk mijn mening over deze auditie. Het is niet slecht, maar het overstijgt het bonte-avond niveau niet.

En dan drukt Angela. Want Angela zou Angela niet zijn als ze niet zou drukken. Na wat quasi-grappige vergelijkingen met sportwagens en rij-instructeurs door de heren Nick en Simon en Roel, wordt Milan afgebonjourd naar de backstage en is het tijd voor Charly om te shinen.

Hij komt heel relaxed maar ook gespannen over. Hij zingt ‘This is a man’s world’ en al voordat hij de tweede zin in heeft gezet, BAM BAM BAM BAM, alle jury’s draaien om. Staan op en klappen en gaan schuimbekken en proberen met man en macht hun reacties te bensaunderiëren. Ik vraag me af hoeveel bereik Charly heeft want het is een beetje one-note. Maar ik heb ‘m eerder gehoord en hij kan wel heel veel. Angela herkent hem, Marco ook. De andere jongens kennen hem niet of doen alsof ze hem niet kennen zodat hij voor ze kiest omdat het anders op voortrekkerij lijkt. Slimme zet! Uiteindelijk kiest hij voor Nick en Simon. Marco baalt en eet zijn schoen op.

Backstage wordt Charly besprongen door zijn schattige zoontje en probeert Wendy nog wat nuttige commentaren te leveren. Faalt daar zoals altijd hard in en zegt dat hij er lekker van moet gaan genieten.

Volgende kandidate is Noam Vazana (28) en ze heeft een trombone. Ze heeft geen tv thuis want ze heeft er niet veel tijd voor. Ze is al heel druk bezig met muzikant en singer/songwriter zijn en over de hele godganse wereld op te treden dus je kent het he, druk druk druk. Te druk voor zangles ook denk ik. Ze begint met toeteren en zet “Sweet about me” in. Haar supporters kijken backstage mee, haar grootste fan staat op het genante af mee te klappen en dansen en dat is het meest enthousiaste dat er deze auditie te zien is. Noam sluit af met nog wat getoeter, waarop Angela aan haar buurman vraagt of ze nog terug komt met zingen. Gelukkig was dat niet het geval, drukt niemand voor haar en leest Roel op dat het enige dat ze nog blaast de aftocht is. Pwèèèp.

Wendy vraagt backstage of ze nog een beetje heeft kunnen genieten. En dat ‘we’ enorm genoten hebben van haar.

Als ik Noam was, zou ik op dat moment de toeter hebben gebruikt voor niet nader te bepalen handelingen.

Ivanildo Kembel (34), met een pin door z’n onderlip, heeft z’n dj, vrouw, zwager, vriend en een hele hoop soul meegenomen die hij graag aan Nederland wil bieden. Dank je, Ivanildo! Hij zingt “Seven Nation Army”, de Ben l’Oncle Soul versie. Het is het standaard R&B geluid, klinkt zeker niet slecht en Marco drukt al na een paar seconden. Nick en Simon volgen, de rest twijfelt nog. Oh Angela, als je ‘m toch eens kon zien he, dan zou je boven op die knop gaan zitten. Maar ze ziet ‘m niet dus drukt ze ook niet, net als Roel. Meer rij-instructeur analogieën. Het Moment van de Avond komt van backstage, waar het dochtertje van Ivanildo naar het scherm kijkt terwijl Roel in beeld is en tegen Martijn Krabbé zegt “Dat ben jij!” Heldin. Ivanildo kiest voor Marco. Ka-chinggg!

Laura Estévez, (29) half fries, half mexicaans en ze doet me denken aan Lisa van X-Factor. Laura vertelt over haar band en pocht een beetje over dat ze ‘obviously’ nummers kan schrijven (Martijn kijkt even weg in de camera met een ‘bitch please’ blik. Geniaal, die man). Laura pocht verder over haar vrienden in Van Dik Hout en etc. etc. jaja we geloven het wel.

Kim uit Veghel! Ze is 19 en ziet er iets ouder uit. En daarmee bedoel ik 23 of 24, niet 19. Heeft een beetje te maken met het pittig korte kapsel waar verder weinig mee wordt gedaan, het nonchalante sjaaltje en het nietszeggend paarse truitje. En de clown Bozo-wangen. Ze is enorm tekeer gegaan met de rouge, of ze geneert zich gigantisch. Hoeft niet, want ze zingt niet onaardig. Maar het is als het stille nichtje tijdens het 50-jarig trouwfeest van oma en opa waarvan je nooit wist dat ze een aardige zangstem heeft en dan besluit ze ineens op het podium te klimmen en een lief liedje ( Krezip’s “Sweet goodbyes”) voor d’r grootouders te zingen. Niemand drukt. Ze vertelt haar leeftijd en Angela schrikt en maakt de gigantische fout te zeggen dat ze dacht dat ze een mevrouw van in de 30 is. Kim is er kapot van en is backstage ontroostbaar. Het is een klote-opmerking van Angela maar de grootste klote-opmerking komt van Wendy (40).

“Vergeet die dertig. Da’s onzin. Je bent een hartstikke mooie meid.”

Wat ik je zeg, Berluscwendy.

Tijd voor Laura en haar Ervaring en Kunde. En toch vind ik haar tof. Ze weet gewoon dat ze goed is in wat ze doet, waarom zou je het ontkennen? ’t Is ook weer niet dat ze een 10 meter lang spandoek bij zich heeft waarop in dikke letters staat “Ik ben mexicaansfriese Laura en ik kan en weet alles beter.”

Ze zingt “Love is a losing game” van wijlen Winehouse. Het klinkt professioneel en ingetogen maar ik kan me voorstellen dat het zonder haar te zien niet veel impact heeft. De coaches twijfelen en bij de laatste noten van Laura heeft nog niemand gedrukt. Reclame! Cliffhangertje.

Na de reclame (een van velen) zijn we terug en zien we wat we al verwachtten: op het laatste moment drukken nog een paar mensen. Iederen eigenlijk behalve Marco Borsato, hij zat vast met z’n giletje vast in het draaisysteem. Laura kiest voor Angela. Niets ten nadele van Angela of Laura, maar ik vind ‘r wel een Angela-type. Olé!

Next!

We worden blind in de auditie van Jos Severens (27, scheikundeleraar) gegooid. Hij vertelt dat hij “Because of you” van Kelly Clarkson gaat zingen en dat hij in een Iron Maiden tribute band zit en als dat al niet genoeg waarschuwing voor je is dan weet ik het ook niet. Het klinkt precies zoals hij aangaf. Een Iron Maiden tributezanger die Because of You zingt. Was de lijst met beschikbare nummers zo beperkt of was z’n verstand dat? In ieder geval geen twijfel over mogelijk: niemand draait om. Angela vraagt hoe hij heet en met een zinderende basstem zegt hij “Hoi, ik ben Jos.” Briljant. De jury is mild wanneer ze zeggen dat hij een bijzondere stem heeft.

Backstage vraagt Wendy of hij baalt, maar het lijkt alsof ze ‘paalt’ zegt, wat me in haar geval niet zou verbazen.

Volgende kandidate is de kleine Polly Pocket Lennie van Zandwijk (17). Blond, schattig, bij vlagen waarschijnlijk bloedirritant. Ze is vroeger vaak ziek geweest en daarom heel klein. Of zoiets. Ze zingt “Pricetag” van Jessie J en na een paar zinnen zijn Roel en Nick & Simon overtuigd. BAM BAM. Polly Pocket heeft een stevige, lage zangstem en weet de noten goed te raken en klinkt muzikaal. Na een paar uithalen in het refrein is ook Angela omgedraaid en Spuit 11 Borsato volgt tegen het eind ook. Ze ruiken allemaal die ‘pricetag’ aan dit meiske. Iedereen vecht om haar en als 17-jarige lijkt me aanstaande maandag niets toffer dan naar school te gaan en helemaal the bomb te wezen. Lennie zegt dat ze iets geks gaat doen en voor Angela kiest. Als 17-jarige lijkt me dat ook gek.

In Amersfoort woont een muzikale familie: de familie Dalal. Nora (30) en Sakina (7 jaar jonger en 50 kilo meer dan Nora) zijn zussen en beiden mogen ze meedoen met de blind auditions. Nora kennen we misschien nog van Raffish. Misschien ook niet. Daarna is ze naar Amerika gegaan om in een (waarschijnlijk minstens net zo geflopte) meidenband te zitten. Cue Wendy:

“Oah echt!? Hepje ook in Amerika geweaund daar?”

NEE, ze heeft geforensd, Wendy. Serieus, koop wat hersenen van dat overbetaalde salaris van je. Zucht.

Nora zegt dat ze backing vocals heeft gedaan voor Rihanna en Jennifer Lopez en ergens hoopte ik dat er zou worden gevraagd haar idee van ‘backing vocals’ te definiëren maar helaas, ik kom niks te weten. Wat er niet wordt verteld, en wat ik minstens zo noemenswaardig vind als al het voorgaande wat ze meldde, is dat ze zong in “Doekoe” van Def Rhymz. Kijk, now we’re talking.

Doekoe!

Sakina heeft niet veel podium ervaring. Wendy vraagt aan Nora of Sakina goed kan zingen. Alsof ze ‘nee’ zou zeggen, Wendy. Echt. Sakina is als eerste aan de beurt met “Hou me vast”, van Volumia, oftewel de Ex van Wendy, en ik verkneukel me even. Ze zingt prachtig. Waarom de jury hier niet meteen voor drukt en voor een middle of the road coverbandstem als die van Marieke wel is me een raadsel maar ach. Uiteindelijk duurt het tot aan de laatste seconde voordat Nick & Simon de reddende engelen zijn en draaien. Sakina is blij en schattig en ik vind haar leuk. Simon zegt dat hij bang was te zien wat hij in z’n hoofd zag, namelijk een schattig blond meisje, maar “Ik zie een heel vvvrolijk, weliswaar schattig, ll lll lief en vrolijk meisje”. Ah, hij probeert heel erg niet het woord ‘mollig/dik/stevig/breed te zeggen. Moeilijk moment.

Nora is next, de reclame valt in en na de reclame gaan we terug naar Nora. Ze zingt “Afscheid”, van de Ex van Wendy en de gezusters Dalal scoren 10 punten hiervoor. Ze zingt eigenlijk net zo lieflijk en mooi als haar kleine lll lllieve zus maar is zich meer bewust van de camera en heeft meer ‘stage presence’. Marco heeft een Stage Presence Radar in z’n giletje gestoken en drukt daarom best vroeg al op de knop. Wanneer het nummer echt los gaat en iedereen wacht op de “Neeee! Neee neee (c) Glennis!”, komt de neeneenee niet en drukt ook niemand meer. Marco is zienderogen blij, in extase en lyrisch. Angela vindt Nora prachtig en Roel vraagt applaus voor haar ouders. Hier zit een geweldig komische knul of een briljante autocue-verzorger.

“Binnen” van Marco himself klinkt als muziek terwijl Nora de backstage in stort en Wendy koetsjie-koe’end zegt “Beide sussies in de rees!”

Laatste auditie van de dag. Guy Barzily (31) heeft weinig geslapen (wallen), z’n tanden vaak gepoetst (wit) en een hele lange vriend gezocht om naar de blind auditions te gaan. Guy komt uit Israël, heeft de afgelopen 13 jaar in Engeland gewoond en heeft besloten om naar Groningen te verhuizen toen hij over The Voice hoorde. Dat was 2 jaar geleden, wat me doet afvragen waarom hij niet in het eerste seizoen zat. Maar tegelijkertijd vraag ik me ook af waarom hij naar Groningen gaat om aan The Voice mee te doen. Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet want voor ik het weet zit hij achter z’n piano om “True colors” (Cindy Lauper) te zingen en spelen. En hij betovert de hele boel. Ik geef toe, ik was ook onder de indruk. Wederom bensaunderiaanse taferelen volgen wanneer de coaches na amper een paar zinnen omdraaien, Marco en Nick gaan staan (want dan kunnen ze het beter horen? Zien? Aambeien?). Na het refrein ‘wooeehoooee’t!’ Marco en zweept het publiek op, wat jammer is. Want het nummer is zo klein en Guy is zo klein en we hebben dat gejoel van het klapvee niet nodig om het kippenvel te krijgen. Of, zoals Simon in z’n commentaar zegt, “chickenskin”. Simon leerde engels op de School van Smeets, senk joe.

Na het nummer klinkt een victorieus lied dat ongetwijfeld in de apotheose, laatste, allesovertreffende scène van een rom-com te horen is.

De coaches ‘beggen en pleaden’ om Guy voor hen te winnen. Nick liegt dat het beter was dan welk concert hij ooit eerder heeft bezocht. Simon en z’n chickenskin. Angela’s soul and the whole mikmak werd geraakt. Marco wil de ground waar hij op walkt kissen. Net als in de tekst At this Moment van Billy Vera, waar hij de Soundmixshow mee won! Maar 3 honden vechten om een been, Van Velzen gaat er uiteindelijk mee heen. Hij rent als een dolle naar hem toe en je wacht op het moment waarop hij Guy bespringt a la Ben Saunders. Maar gelukkig gebeurt dat niet, want had hij dat gedaan dan zou hij een bokkesprong over Guy gemaakt hebben en het drumstel in zijn beland. Guy is namelijk amper een kop groter dan Roel. We have a match! Roel start een victorie-dansje in en krijgt schoenen en jassen naar zich toe geworpen van de jaloerse coaches. Guy is heel erg overwhelmed en gelooft het allemaal amper. Ondertussen poogt Roel de schoen van Nick te veilen.

En dat was het dan, de eerste aflevering van The Voice of Holland. Score:

Nick en Simon: 2 (Sakina en Charly)
Marco: 3 (Nora, Ivanildo en Marieke)
Angela: 3 (Milan, Lennie, Laura)
Roel: 1 (Guy)

Wendy: -6

Kijkers: bijna 3,3 miljoen.

John de Mol: ka-chinggg.