The Fast & The Fireworks

Seizoen 17, aflevering 3:  ‘einde verhaal’

Omdat sommigen nog op de wc zitten, chips aan het halen zijn of op zoek zijn naar papier en een pen die het verdomme WEL doet, eerst een stukje soap. Het is niet erg als je dit gemist hebt omdat het je niet lukte je schoonmoeder op tijd de deur uit te werken. Aflevering 3 start namelijk met het meest idiote, gescripte stukje Wie is de Mol? ooit.

Jochem is ten einde raad! Zijn molboekje is kwijt. Hij heeft overal gezocht maar zelfs bij de receptie van het hotel ligt hij niet. Het signalement (‘er staat een toekan op!’) zegt ze niets. Ik weet ook niet waar een molboekje uit zichzelf naar toe kan. Jochem’s kamergenootje Sigrid is zich van geen kwaad bewust.
In een andere hotelkamer is toevallig ook een cameraman aanwezig om een dramatische close-up te maken van Imanuelle die het boekje van Jochem uit haar rugzak haalt en gniffelend achterover op bed valt.

‘Maar floeps!’ denkt Sigrid. Ze heeft toevallig de sleutel van Thomas en Diederik! Wat ze daar in hemelsnaam mee moest, geen idee, maar ze heeft hem en ze gaat hem gebruiken. Nu.  Ze sluipt hun kamer binnen (waar de mannen op dat moment uithangen wordt niet uitgelegd, in ieder geval zijn ze lang en ver genoeg weg om niet te zien dat er een kandidaat, een cameraman en een geluidsman een complete scène aan het draaien zijn). Ze graait door de bagage. Ze opent de koffer van Thomas et voilá, wauw, amazing, de vragenlijst van Thomas! How about that! ‘Ik zit nog niet eens op hem maar ik neem hem toch mee gna gna’ zegt Sigrid hardop en ze sluipt de kamer weer uit.

Christus te paard, dit is zo on-WIDM’s. Ik verwacht op ieder moment de tune van Goede Tijden, Slechte Tijden, zo slecht. Lieve mensen van de productie,  in de toekomst minder van dit soort amateurtoneel graag. On with the show. 

Op het strand van Manzanita – in tegenstelling tot wat de naam zou doen vermoeden, zijn we nog steeds in Noordwest-USA en niet in een township van Afrika – vraagt Jochem of het groepsgevoel er nog is. Vier kampvuurtjes en een kumbaya later is het antwoord JA en besluit de groep de twee potten samen te voegen en een penningmeester uit te roepen. Het merendeel stemt voor Roos en Roos gaat meteen op zoek naar aanwijzingen op de biljetten.
Hé Roos, 2016 belde; het wil zijn hints terug.

Art heeft paaltjes met plankjes en klepjes met daaronder biljetten in de duinen gestoken. Ik vind het altijd fijn om voor te stellen dat hij voorafgaand aan de opnames een paar weken in een houtwerkplaats wordt gezet en daar met zijn blote handen de rekwisieten in elkaar timmert, glad schaaft en beschildert. Ik hoop dat er nog een opdracht met aardewerk komt, dan kan ik fantaseren dat hij aan het boetseren is.

Er moet een estafette worden gelopen en de kandidaten mogen zelf beslissen hoe kort of hoe lang hun traject is. Hoe langer, hoe hoger de bedragen. Nemen ze een half biljet mee naar het eindpunt dan is dat mingeld. Eén iemand mag fungeren als coach en iedereen wijst meteen naar dikke Diederik Jekel terwijl ik denk ‘gemiste kans! Hij liep de marathon!‘ Over Diederik gesproken, hij draagt een trui met een spruit.

Roos gaat alle zijpaden af, op zoek naar de hogere bedragen, ze graait ook de kartonnetjes mee met de verwijzing naar het bedrag. Die heb je er niet goed genoeg op geschroefd, Art! Puntje ter verbetering. Sigrid is niet veel slimmer dan Roos. Jochem rent een paaltje voorbij en wanneer Thomas het stokje van hem overneemt, zegt Jochem dat er iets niet klopt. Hij heeft een raar voorgevoel.

En terecht, want Art telt het geld (een mooie 1.130 Euro in totaal) en vertelt dat daar nog een half biljet van 1.000 Euro tussen zit, wat min-geld betekent en waardoor er niet meer dan 130 Euro is verdiend. Ach, je kan er een mooi paar hardloopschoenen van kopen.

’s Avonds, tijdens het avondeten, vertelt Thomas aan de groep dat hij zijn vragenlijst kwijt is, en hij wil het terug, want er staan antwoorden op, antwoorden die zelfs zijn therapeut niet weet. Het gaat hem niet eens zozeer om het feit dat iemand nu weet wat bijvoorbeeld zijn angsten zijn (‘ontmaskerd worden als de Mol’, vermoed ik), maar hij vindt het voornamelijk vervelend dat er iemand door zijn spullen heeft zitten wroeten. Sigrid heeft het daar weer moeilijk mee.

Close-up van Sigrid die haar emoties en haar inner struggles probeert te verdringen.

De tijd van onbezorgdheid is voorbiiiiijjjj…

Godzijdank is daar telefoon voordat Jef Alberts de zaal in komt gevlogen. Art belt en wil dat de groep zich opsplitst. Twee kandidaten, liefst geen nachtblinden (Imanuelle en Sigrid), en de rest die terug naar de kust gaat. Daar aan de kust staat Art, bij zonsondergang, en ik begin bijna te zwijmelen maar gelukkig ligt er een hoopje harken naast hem. Met die harken, en wat Art betreft met alle andere troep die te jutten valt, moet het zestal de kandidaten uitbeelden zonder letters of cijfers te gebruiken.
Als Imanuelle en Sigrid een kandidaat goed raden, levert dat 500 Euro op.

Thomas denkt dat het uitbeelden van een gin-tonic voldoende is om hen te laten denken dat dit typisch Thomas is. Sanne vindt het een geweldig idee om zo iedereens favoriete drankje uit te beelden, want ja, er zijn zo veel manieren om zes soorten wijn uit te beelden met HARKEN EN ZAND. Gelukkig is de rest wel helder genoeg om een logische oplossing te bedenken. Een roos voor Roos. Een bril voor Diederik, een radio voor Jeroen, Jochem een Mickey Mouse, Thomas een theatermasker, Sanne een Beatrix en Imanuelle de vlag van Suriname. Voor Sigrid wordt óf niets bedacht óf men zag niets anders dan een bril en die bril was gereserveerd voor Diederik.

Ondertussen is het pikkedonker op het strand en vraagt men zich af hoe ze figuren kunnen harken zonder per ongeluk hele beledigende dingen te maken. Op dat moment wordt niet ver van hen een enorm vuurwerkspektakel afgestoken, 5 minuten lang, wat voor de nodige verlichting zorgt. Roos’ roos verzuipt in de branding. De rest blijft redelijk overeind wanneer Imanuelle en Sigrid arriveren. Ze krijgen ook hulp van wat siervuurwerk om de figuren te herkennen. Het lukt ze vrij aardig, en ze weten ze allemaal, behalve die van Thomas te raden. Zo hebben ze een aardige 2.500 Euro bij elkaar geharkt.

Toneelstukje! Jeroen en Sanne zitten op hun hotelkamer en besluiten een bondje te vormen en elkaars verdenkingslijst te gaan vergelijken. Sanne vertrouwt hem echter sindsdien minder. In een andere kamer ligt Thomas met een zonnebril op bed te luisteren naar Justin Timberlake. Hij sluit een bondje met Diederik maar Diederik can’t stop the feeling of verdenking en watcht zijn sexyback en zo.
Hoe loopt dit af?
Kijk volgende week weer! 

Terug in Portland is iedereen in duo’s in auto’s gezet. Niet geblinddoekt, goddank nee. Er moet gereden worden. Of deze duo’s vrijwillig tot stand zijn gekomen is overigens niet duidelijk. Elke auto heeft aan de buitenkant een deel van een route geplakt. De auto mag niet stil staan, tenzij het stoplicht op rood staat. In iedere auto zit een envelop en die komt bij de eindbestemming van pas, waar uiteindelijk 2.000 Euro te verdienen is. Start the ignition!

Sigrid en Jeroen zitten in een auto. Jeroen rijdt, Sigrid houdt de portofoon vast alsof ze door het speakertje van een mobieltje praat. Jongens. ETHERDISCIPLINE.
Ergens in Amsterdam schrijft ene E.L. voor straf een paar procesverbaaltjes uit.

Imanuelle scheurt door de straten van de stad alsof ze een doodswens heeft. Terwijl de rest bezig is met het mentaal opstellen van een testament zet Sigrid alle routedelen op een rijtje en loodst de rest, wanneer de auto’s elkaar hebben gevonden, richting de eindbestemming. Roos en Diederik vinden het heerlijk dat de rest het werk voor hen doet en doet aan carpool karaoke. Op weg naar het eindpunt raakt Sigrid echter het overzicht kwijt en de stoplichten zorgen er regelmatig voor dat de groep elkaar uit het oog verliest. Jochem wil dat de auto’s in de goede volgorde aankomen, wat voor extra gevaarlijke inhaalmanoeuvres zorgt. Sanne ziet vlak voordat de tijd is verstreken een kerkje en denkt dat ze daar moeten wezen. In Powell’s Bookstore (de werkelijke eindbestemming) mag de complete filmploeg inclusief Art, die de hele middag tevergeefs in de weer is geweest met het regelen van de locatie en het opzetten van de juiste belichting, figuranten, aankleding en catering de hele teringzooi inpakken en snel de boel op een onpittoresk, tochtig hoekje in downtown Portland opstellen omdat die DOMOREN hebben besloten bij een kerk uit te stappen OMDAT HET ZONDAG IS.

Geen geld, eigen schuld, dikke boetes ongetwijfeld.

Tijd voor de test! Die vindt plaats in de Peninsula Park Roos, eh, Rose Garden. Onthoud die naam.

Wie verdenkt wie?

Sigrid vindt Jochem geen geschikte Mol.
Jochem gaat van 3 naar 2 verdachten.
Thomas (Jeroen, Roos, Sanne, Diederik) en Imanuelle (Jochem, Sanne, Jeroen en Diederik) verdenken de helft.
Jeroen verdenkt Diederik.

Roos denkt dat iedereen het kan zijn.
Iedereen, behalve Imanuelle. Die is het absoluut niet. Het is ook Imanuelle die het meest moet huilen wanneer Roos afscheid van de groep moet nemen omdat Art haar een rood scherm op zijn executie-Acer laat zien. Dat is even Schlikker!

Tot volgende week!