Mennen at work

Deze week gaat iedere boer op pad met zijn vijf vrouwen om ze beter te leren kennen en om rare hobby’s uit te oefenen ter vermaak van de kijker. Aan het eind van de dag wijst hij er twee de deur en mogen de andere drie mee naar zijn casa in Verweggistan. Hier lees je hoe het ze verging!

De Friese Texaan Olke blijft in zijn eigen provincie, dan is de cultuurshock niet te groot. In een ijshal in Leeuwarden gaat hij schoonrijden, ook wel zwieren genaamd, iets wat hij al 8 jaar niet heeft gedaan. Sterker nog, hij heeft in al die tijd niet eens ijs gezien, behalve die keren dat hij zijn vriezer te vol had gepropt met beef and chickens.
Ook de dames zijn het niet meer gewend en ze giebelen heel wat af wanneer ze de sokken uittrekken, al die sexy blote tenen. Om te voorkomen dat iedereen meteen plat op de muil gaat bij het betreden van het ijs, krijgt Olke eerst een hulp-stok om samen vast te houden. Iedereen staat te springen om Olke’s Friese stok eens stevig beet te pakken en al zwierend weg te glibberen.
Na een paar rondjes mag de stok weg en wordt er hand-in-hand over het ijs geschoven. Eerst met twee, daarna met drie en als apotheose als zeskoppig zwier-orgie.

Na al deze inspanning eet het gezelschap stamppot met rookworst in de skybox van de ijshal. Olke wil weten wat ze van hem verwachten. Het Groot Boek der Cliché-spreuken wordt opengetrokken en Alberdien leest er uit voor: Een maatje, iemand met wie je kan lachen en huilen, een arm om je heen, ik heb al wat mannen gehad maar niemand deed me zo veel als jij. Een traan rolt over haar wang. Olke slikt wat worst en emoties weg. Scoooore, Alb! Die is binnen en de rest kijkt jaloers toe.
Olke’s vader Jelle is trouwens ook in het land. Hij heeft taart meegenomen, als toetje. Mmmm, stamppot en taart. Leg die Rennies maar klaar bij de uitgang.
Jelle is qua postuur het tegenovergestelde van zijn zoon. Maar ondanks zijn fragiele voorkomen volgens mij wel eentje die toch zeker wel een vinger in de pap te roeren heeft wanneer het aankomt op Olke’s beslissingen. Hij vraagt de vrouwen of dit de eerste keer is dat ze naar een boer schrijven en hij vertelt Yvon dat ‘ze goed bekend staan in Texas, niet alleen bij de Amerikanen maar ook bij de Nederlanders, wíj passen ons wel aan.’ Ik ben er nog niet helemaal uit wat hij daarmee bedoelt maar het klinkt als een mix van trots, enthousiasme en een hele. strenge. waarschuwing.

De vrouwen die mee mogen naar de Lone Star State zijn de Friese Alberdien, de tot in de puntjes verzorgde Sandra en de jailbait Harriët.

Herman en zijn meisjes gaan paarden mennen. Fleur is in haar element want ze is een Pennymeisje, de rest heeft afgelopen jaar hun My Little Pony verzameling op Marktplaats gezet. Eerst wordt Annie het paard gekamd. ‘Je moet met de haarlijn meekammen’, instrueert Herman, en als er iemand is die daar veel van af weet, dan is hij het wel.

Volgens hem kan je met paarden op liefdesgebied een goed gevoel brengen en moet je je hand op de kont van Annie leggen als je het dier van achteren benadert. Als de meiden met Annie aan de teugels door de bak rennen onder een luid DRAF, ANNIE, DRAF! laat hij ook nog even weten dat je hard moet trekken als je wil dat ze stopt. Er schuilt een echte dekhengst in deze jongen.

Kregen de meiden trouwens bij de briefing voor deze date een dresscode mee? Ik hoop het, want er volgt namelijk een doldwaze bosrit met paard en kar, over hobbelige paden en dwars door modderplassen die de pastelletjes en zalmkleurtjes onderbaggeren met drek en vijgen. Met de zandkorrels nog tussen de kiezen schuift iedereen aan voor een barbecue in de paardenstallen. Dat moet heerlijk zijn geweest in combinatie met spareribs in mestgeur. Tijdens het vragenvuurtje vertelt Herman dat zijn favoriete muziek corpsmuziek en filmmuziek is en Pia is blij want ze was vorig jaar naar Hans Zimmer geweest, dus dat is 1 punt erbij voor Pia. Als het Herman’s beurt is om vragen te stellen aan zijn dates, blijft hij angstvallig stil, knabbelt hij wat aan een broodje en zegt hij dat hij er nog even over na moet denken.
…
…
‘Hebben jullie hiervoor al een relatie gehad?’
Dude, dat is de hele reden waarom die vijf hier zitten, omdat het antwoord een collectief ‘nee’ is.

Enfin, Yvon komt aangereden, met haar hond, om te vragen wie er samen met Herman in Frankrijk in de zon mag zitten. Dat zijn Niet-Model-Anne, Paardenmeisje Fleur en Pia Zimmer.

David wordt onderworpen aan de meest ongemakkelijke activiteit en om dat een beetje makkelijker te maken gaan ze indrinken met wijn. Er liggen planken met kleurrijke dingen die deels wel, deels niet eetbaar lijken. Er wordt wat gepraat over lievelingseten en over werkbesteding en daarna is het tijd om de witte jassen aan te trekken op David’s kop te kleien.

Hij moet model zitten en elk meisje krijgt een voorgeboetseerde basis-Davidhoofd waar ze in mogen prikken, kneden, knijpen totdat er iets ontstaat dat enigszins doorgaat voor iets humaans. Omdat stilzitten ook maar saai is, leest David wat stellingen voor waar ze op moeten reageren. De meeste reacties komen bij de vraag of ze over 5 jaar moeder zijn. Aangezien de leeftijden van de groep best ver uit elkaar liggen (de jongste is 19, Suzanne is met 32 zowat Olke-territorium) variëren de antwoorden ook. Wat níet varieert zijn de hompen geboetseerde Davids, welke allemaal even uitdrukkingsloos zijn. Aan het eind van de dag heeft iedereen er maar wat deuken in gemaakt en een neus op geplakt.

De keuze voor wie wel en niet doorgaan, is lastig. Vooral nu Suzanne na afloop David nog even terzijde neemt om te vertellen dat ze impulsief heeft geschreven, dat ze een eigen bedrijfje is begonnen en nu ‘moet’ ze naar Roemenië en dat ze 32 is, dus over een paar jaar zit hij haar pap te voeren en d’r luier te verschonen in het verzorgingstehuis. Wil hij dat wel?
Het antwoord is ‘ja’, want ze mag mee, evenals Jorien en Mara. ‘Neem je bikini mee!’, zegt David, en iedereen lacht maar hij gaat denk ik heel teleurgesteld zijn als ze hem niet serieus nemen.

Riks gaat worst maken, dus dit gaat door voor de worst date ever. Riks is wel van het vlees. Thuis schiet hij zijn eigen vee dood en dan laat hij dat in vier stukken slachten. Dat je het even weet. Catherine J. Kwak is helemaal van hem in de ban en krijgt bottervlaais in haar beuk van zijn shexhy blik. Oh god please Riks, kies haar niet, tenzij je haar in de veestapel op wil laten nemen.

De groep krijgt begeleiding van een professionele worsthipster die Riks helpt met zijn onderhandse handbeweging bij het draaien van de perfecte worst. Ik word er niet echt heet van.

Catharine valt in katzwijm. Wat komen ze goed die molen uit en wat zijn het mooie worstjes! Maar, zijn het ook lekkere worstjes? Daar moet nog even op worden gewacht, want eerst gaat iedereen nog een riek in een stapel hooibalen gooien. Ik wilde het eerst ‘Hooidarten’ noemen, maar vind ‘One hundred and hay-ty’ en leukere naam. Er worden geen records gebroken maar we zien wel Rianneke in actie. Heeft ze toch nog een beetje zendtijd.

De worst wordt goedgekeurd! In de hoop dat Riks in die paar dagen compleet van zijn geloof is afgevallen, komt nog een keer de vraag voorbij of hij echt, écht élke zondag naar de kerk gaat en hoe belangrijk geloof voor hem is. Lieve schatten, laat die droom nou varen dat hij ooit op een zondagochtend wakker wordt en spontaan eens besluit de mis te missen om tot 12 uur met je in bed te blijven kroelen. Not gonna happen.
Marit ging tot voor kort wel vaak naar de kerk, maar is daar mee opgehouden. Eline is eerlijk en zegt dat ze niet gelovig is opgevoed maar zeker open staat voor religieuze hergeboortes.
Claudia gelooft dat ze kriebels heeft, voor het eerst, sinds de dood van haar man. En het zijn ook deze drie vrouwen die Riks meeneemt naar Canada, waarvan er dus eentje nooit meer terugkomt.

Marc’s activiteiten roepen vooral veel vraagtekens op. Hij staat met zijn vijf vrouwen op een strandje een bouwwerk van bamboe in elkaar te draaien.

Annekim uit Zambia is er ook bij. Kom je heel dat eind gereisd voor dit. Marc staat van een afstandje te kijken hoe iedereen probeert de bamboestokken op de juiste plaats te zetten, de gebruiksaanwijzing te begrijpen, geen ruzie met elkaar te krijgen en ondertussen zo sexy mogelijk er uit probeert te zien. Met name Nicole vindt het een lastig klusje en dat zegt wat, want Nicole is van beroep koeien-inseminator. Na verloop van tijd staat er dan iets dat lijkt op een Zambiaanse doorzonwoning. De schoenen gaan uit en het gevaarte wordt in het water gezet, waarna het naar alle waarschijnlijkheid als een kaartenhuis in elkaar zakt.

Ook tijdens het diner wordt er moeilijk gedaan met stokjes. Ze krijgen sushi, maar dan met insekten. Marc kijkt bedenkelijk en denkt weemoedig aan de krekels van vorige week. Ik weet wat de productie dacht: ‘die vrouwen hebben al die mazzel dat ze met zo’n oogstrelende kerel als Marc op pad mogen, dus mogen ze niet klagen, integendeel, we gaan ze uittesten.’
Ja, het oog krijgt een heleboel maar het intellect laat me bij Marc nog een beetje in de steek, eerlijk gezegd. Ach, daar gaat het niet om. Het gaat om het avontuurlijke! Dat weten de meiden niet vaak genoeg te benadrukken. In elke zin wordt geprobeerd te verwijzen naar hoe werelds ze zijn. ‘Oh dit vind ik niet eng hoor. Ik heb wel eens ENGERE DINGEN op’
‘Ja, ik heb al ooit eens mieren op. In AUSTRALIË.’

‘Wist je dat ik me heb geconverteerd tot het kannibalisme na mijn bezoek aan de Nghali-k’dhong-stam, 200 kilometer TEN ZUIDEN VAN DJIBOUTIE.’

Wanneer Yvon aan Marc vraagt of het moeilijk was een keuze te maken, krijg hij last van talloze zenuwtrekjes die hij weg probeert te lachen. Het is schattig maar ik denk tegelijkertijd ook ‘wie ben je nou?’
Annekim wordt bij het keuzemoment naar huis gestuurd. Ze woont in Zambia  dus die is door. Ook Anke en Irene mogen hun back gaan packen.

Volgende week zien we hoe de eerste dagen thuis bij de boeren bevalt. Tot dan!