Het Songfestival: Wat je moet weten over de tweede halve finale

Daar zijn we weer! Donderdag is het D-Day. Voor Amsterdam, Nederland en Europa. Driedubbele spanning en sensatie! Hier lees je (bijna) alles over de tweede halve finale van het Eurovisie Songfestival. Het voetbal neem je gewoon lekker op joh.

Op het moment dat deze halve finale live gaat, ben ik niet in Nederland. Ik ben niet eens in staat om het live te zien of om op Bulgarije te stemmen (dus doen jullie dat maar s.v.p. voor mij). Als er wereldschokkende verschuivingen in het Eurovisie-omniversum plaatsvinden in de tijd dat ik in het vliegtuig zit en dus afgesloten ben van alle hypes en happenings (ik moet al huilen bij de gedachte, maar ik maak me sterk. CRY! NO! MOOOORE!), dan hoor ik dat dus later en dan is dit stuk alweer achterhaald. Maar ‘achterhaald’ is dan ook het thema van vandaag. Dus wat dat betreft weer op zijn plaats.

Hier zijn de kanshebbers, mijn favorieten en – in overvloede – de #wtf’s van de tweede halve finale!

DE KANSHEBBERS

Nederland – O’G3NE – Lights and Shadows (6)
Stop de pers. ‘We’ zijn ineens kanshebber. Wie had dat gedacht? Oh, vast heel veel mensen. Maar ik niet. Natuurlijk, wat kunnen die meiden schitterend zingen en wat zien ze er fris en fruitig uit, zelfs in theatrale glitterpakjes die ontworpen zijn door dezelfde persoon die figuren als 2 Unlimited en De Toppers toetakelt. Het zit hem niet in het zingen, of in de outfits, maar in het oubollige nummer. Eentje dat je op het vakantiecassettebandje genaamd [Mijn favorieten zomer 1991] hebt gezet, maar alleen maar omdat je wist dat je moeder het zo’n leuk liedje vond en ze niet wist hoe je kon opnemen van de radio. De borstharen van Jon Bon Jovi vallen spontaan uit van het kitscherige gitaarrifje halverwege Lights and Shadows.
De modulaties zijn echter de key selling points –  het zijn die keren dat de meiden vocaal de hoogte in gaan en je op zoek bent naar het achtergrondkoortje, of het instant-autotune-knopje, want die móeten ergens schuilen, zo zuiver klinkt het.

Het optreden van O’G3NE wordt op de achtergrond voorzien van rouwkaartplaatjes. Handen die elkaar vasthouden, check. Bloesem, check. Kaarsen, check. Ik mis nog een strand met voetstappen en een herfstblad. Enfin, als je dus genoeg hamert op de boodschap (als je ziek bent, of je kent iemand die ziek is, is dat kut, maar we zijn er voor je) en de pastiche teksten en muziek verbloemt met on point vocalen, dan lonkt dus tóch die finale. Gezien de concurrentie zou dat terecht zijn. Is dit kwalitatief het beste dat we hebben voortgebracht? Verreweg niet. Wint het? Welnee. Ik zit er vaak naast maar als we winnen dan ga ik van m’n eigen geld naar een Jan Smit concert.

Bulgarije – Kristian Kostov – Beautiful Mess (15)
Mijn favoriet van de avond en een gegarandeerde finaleplaats. Dit is het soort nummer dat het minst talentvolle lid van een boyband uitbrengt wanneer hij solo gaat en daar boven verwachting de grootste hit mee scoort. En dan blijkt hij nog te kunnen zingen ook. Er zitten handige trucjes met grafische krabbels in de act en het lijkt op het eind te regenen, het is weer even wat anders tussen al die wapperende jurken en hyperactieve lichtshows. Kristian zou overigens het twee-eiige emo-tweelingbroertje van Brendan uit Ierland (die we eerder op de avond te zien krijgen) kunnen zijn.

DE PERSOONLIJKE FAVORIETJES

Oostenrijk – Nathan Trent – Running on air (2)
En óf je even vrolijk wordt van Oostenrijk. Nathan heeft zelfs zilveren vleugeltjes aan zijn schoenen! Die kan je goed zien want zijn smetteloos witte broek is te kort. Verder is ie zo perfect dat meisjes met hem willen schuifelen en jongens hem op z’n blije muil willen slaan.

Decorstuk van de avond: als ode aan Turkije, dat niet aanwezig is op het festival (kunnen we er ook geen 12 punten aan geven), brengt hij het grootste deel van het nummer dansend door op een halve maan. Ik hoop dat de baas dit goed vindt.
Kansen dat Oostenrijk de finale haalt zijn, net als de maan, fifty-fifty.

Noorwegen – JOWST – Grab the moment (12)
Van de Noren is nog niet zeker of we ze zaterdag terug zien, zou zonde zijn als deze capuchonjongeren vrijdag weer op het vliegtuig terug zitten met al hun apparatuur en lichtgevende maskers. Het lijkt een beetje op een LED-Lordi, maar alleen qua uiterlijk, want het lied zelf zou zó in de hitlijst (is dat nog een ‘ding’, een hitlijst? Of moeten het streaming-aantallen zijn?) terechtkomen als er een Kygo of Chainsmoker-sticker op was geplakt. Rete-commercieel, wars van charisma en über-catchy.

Wit-Rusland – Naviband – Story of my life (14)
Dank je, Wit-Rusland, voor het brengen van wat folklore-brood in dit zoetzure feestje. Ik ben blij dat ze er zijn en ze zijn zelf ook erg opgewonden op zo’n groot podium te staan. We hebben geen idee waar ze in het Witrussisch over zingen maar misschien vragen ze zich, net als ons, hardop af wat het praktisch nut is van de twee ventilators aan weerszijden van hun platformpje. Hé! Hé! Is het een propellor? Neejjeejjjejjj, een windmachine!  Misschien draaiende madeliefjes yeah yeah!

Waarom dit nummer een Engelse titel heeft is me trouwens niet duidelijk.

Estland – Koit Toome & Laura – Verona (17)
Tevens een kanshebber voor de finale – het wordt spannend voor Estland. Ze zingen dat ze de weg kwijt zijn in Verona maar ze staan een lange tijd zó ver van elkaar af dat het lijkt of ze elk ook in een andere tijdzone aan het zoeken zijn.
Het heeft wat weg van Iglesiasiaanse vakantieliedjes, maar dat kan ook niet anders met al die referenties naar Romeo & Juliet en met zo’n kunstmatig gebruind Ests duo als deze.

DE HASHTAG WATTEFAKKIES

Roemenië – Ilinca & Alex Florea – Yodel it! (5)
Die Roemenen. Wat kunnen ze een overlast bezorgen hè? Nu zelfs in onze huiskamers. Káánonne. Ja, ik bedoel écht kanonnen. Die worden het podium op gereden om ons te bombarderen met kleurtjes en bloemetjes, alsof ze al tijdens het nummer ons zo om vergiffenis vragen. Wat wil je ook, als je een matige rapper combineert met een jodelaarster. Laat dit even op je inwerken: rap. en. jodel. Welke van de twee is erger? Laat ik het zo zeggen, het laatst genoemde wordt het beste uitgevoerd.
Het grootste voordeel aan dit nummer is dat hierna O’G3NE aan de bak moet dus een groter contrast kunnen ze niet hebben.

Ierland – Brendan Murray – Dying to try (9)
Eigenlijk is het best gemeen om Ierland in deze categorie te zetten, want zo erg is het nummer niet en de kartonnen luchtballon waarin dit piepkuiken met zijn roze babywangetjes staat te zingen ziet er in combinatie met de wolken op de achtergrond erg sfeervol uit. Het ooit zo succesvolle Ierland is de laatste jaren in een Eurovisiedrijfzand terecht gekomen waar het zichzelf maar niet uit weet te trekken en het zou zo leuk zijn als ze zaterdag weer eens met de grote jongens mee mogen doen. They’re dying to try zullen we maar zeggen. De ballon gaat misschien niet de hoogte in, de stem van Brendan compenseert dat.

San Marino – Valentina Monetta & Jimmy Wilson – Spirit of the night (10)
Valentina, blijkbaar de enige zangeres in San Marino – in elk geval een met elk jaar de leegste agenda – komt voor de vierde keer uit voor haar land. Ze doet dit in een disco-duet met Jimmy Wilson, u kent hem niet, maar hij is een Amerikaanse zanger die onlangs de rol van Obama speelde in een Duitse musical.
Wat kan er mis gaan? Alles.
Ze zijn als de oom en tante die bij de 50-jarige bruiloft van oma en opa op de tafel springen wanneer de DJ van dienst Paradise by the dashboard light inzet. Omdat tante Valentina (42 lentes oud – een fossiel in Eurovisie-begrippen) weet dat er op het feest ook jongeren aanwezig zijn, heeft ze voor de gelegenheid een hip jasje en een glitterpetje opgezet om te blenden met de jonkies.
Ondertussen is ome Jimmy te dronken om te realiseren dat hij voor deze kermis het voetbal aan het missen is. Daar komt hij de volgende dag met een kater achter en dan pakt hij het eerste vliegtuig terug naar huis. Niet dat hij anders zaterdag wat te doen heeft. En ook Valentina kan zich na vandaag gaan opmaken voor haar inzending voor 2018.

Kroatië – Jacques Houdek – My friend (11)
Tijd om de lachspieren te trainen. Kroatië trakteert ons op een potsierlijk stukje pop-opera. Dit nummer begint met een stukje gesproken woord, zodat we alvast in onze serieuze inspiratie-modus gaan als Jacques begint te zingen. Jacques staat met zijn enorme rug naar het publiek gericht en kijkt naar twee immens grote videobeelden van zichzelf. Een niveautje zelfbevlekking waarvan ze zelfs in Noord-Korea zouden zeggen ‘nou, dat kan wat minder heftig’. Na het murmelen en zingen van een paar regels gebeurt er iets met Jacques. De geest van Pavarotti maakt meester van hem en gaat met zijn stem aan de haal. Jacques/Luciano draait zich om en laat zien dat ook zijn kledingmaker schizofreen is: zijn pak is half-driedelig, half motormuis. Pavarocky. We lachen er wel om maar ik vrees dat Jacques zelf de grap er niet van in ziet.

En meer heb ik er niet over te zeggen. Dat waren er tien, en zeker niet de tien finalisten. Ik mis nog wat landen. Snelle round-up:
De Australische Anja komt uit voor Denemarken (8), het land van haar ouders. Ze won ooit The Voice of Australia. Je zou denken dat haar thuisland haar naar het Songfestival zou sturen maar dat doen ze dit jaar met Isaiah, de winnaar van The X-Factor. We zullen zien welke van de twee het beste scoort in de finale, het kan een nek-aan-nek-race worden. Zo zie je maar weer: je kan wel lullen dat al die talentenjachtwinnaars geen carrière maken maar het bewijst prima kanonnenvoer te zijn voor de grootste show van het jaar.

Claudia uit Malta (4) doet een My Heart Will Go On twee-punt-nulletje. Een takelwagen moet haar op het podium hebben geplaatst want in de jurk waar ze in is gehesen kan geen stap gezet worden zonder dat ze omvalt of er uit scheurt. Het is zingen of zinken.
Hongarije (7) doet zich Oosters voor dan het is en het refrein klinkt als de Swedish Chef die wordt nagesynchroniseerd door een Arabiër. Maar toch kan het lied best doorstoten naar de finale.

De Zwitserse (13) Timebelle (zonder beest) loopt in kanariegele baljurk van een wenteltrap dat nergens naar toe leidt. Litouwen (16) heeft een hele boze mevrouw op het vliegtuig naar Kiev gezet, maar het is fijn voor haar dat ze hier haar uitlaatklep heeft.
En als je wil weten wat de proppers van de clubs in Tel Aviv tijdens off-season uitvreten, check de inzending van Israël (18) voor een feestelijke niemendallerige afsluiter van de avond.
De inzendingen die ik niet vernoemd hebben, kunnen zich ook nog kwalificeren voor de finale, maar zelfs na ze een paar keer gehoord te hebben ben ik ze al vergeten. Mocht hier dus de uiteindelijke winnaar tussen zitten, dan ben ik officieel af.

En ik vroeg me nog af of we ons zouden kwalificeren. Ha! Twee vingers in de neus en nu ga ik snel op zoek naar hout om dit af te kloppen. Veel kijkplezier!