A song a day, #11

Een ode aan de nummers die in mijn linkerrijtje van het Songfestival-scorebord terecht zouden komen. Soms met een bijzonder verhaal of leuke anekdote, soms gewoon een nummer dat me meteen pakt, zonder dat ik er veel woorden aan toe te voegen heb. Zo wil ik een bijdrage leveren aan het doorgeven van de inzendingen uit ESF 2020: The Eurovision Year That Never Was. Next up:

#11 | Groot-Brittannië | James Newman – My last breath

Er was een tijd waarin het Verenigd Koninkrijk floreerde in mooie resultaten op het Eurovisie Songfestival, met 5 overwinningen en 15(!) tweede plaatsen. Eind jaren ’90 werd het echter niet meer verplicht om in eigen taal te zingen, met als gevolg dat het aantal Engelstalige nummers én het aantal deelnemende landen toenam en de taal-toegankelijkheid van de Britse (en Ierse) inzendingen niet meer uniek waren. Successen werden schaars, de punten kwamen niet meer met bakken binnen. In de afgelopen 20 jaar bereikte Groot-Brittannië slechts drie keer het linkerrijtje. Volgens ‘de man van de straat’ lag dat allemaal aan Oostbloklanden die op elkaar stemden en het (nooit bewezen) feit dat niemand het VK leuk vindt – in eerste instantie vanwege hun deelname aan de oorlog in Irak, daarna gaf men Brexit de schuld. Britse media en tv-commentatoren sloegen daar op aan en herhaalden het sentiment. Met als gevolg dat de populariteit van het Songfestival aldaar een flinke knauw kreeg en er weinig energie werd gestoken in het vinden van een inzending welke wél potten kon breken buiten de grenzen. Nooit werd er getwijfeld aan de kwaliteit van het eigen product en of het wel relevant, competitief en interessant genoeg is om het Songfestival mee te winnen (of er op zijn minst een top 5 notering mee te halen).

Maar halleluja! De Britse delegatie zag het licht en tekende vorig jaar een contract met platenmaatschappij BMG. De komende jaren stuurt het land een band of artiest uit hun stal, met de nodige artistieke ondersteuning én commerciële promotie – iets waar het al die jaren hevig aan ontbrak. Maandenlang gonsden de geruchten rond met diverse (grote) BMG-namen. Uiteindelijk was de eer aan de onbekende James Newman (broer van de iets bekendere John Newman) om zijn Koninkrijk te vertegenwoordigen in Rotterdam met het nummer “My last breath” – achteraf gezien een vrij ongemakkelijke titel. James zingt over diepzeeduiken met zijn grote liefde en wat ze zouden doen als niemand ze zou vinden wanneer ze in de oceaan liggen te dobberen, de boot blijkbaar vertrokken is en de zuurstof op raakt. In dat geval geeft hij zijn laatste adem aan haar. We negeren even het feit dat het laatste beetje zuurstof ook niet eindig is dus uiteindelijk gaan ze allebei dood, maar het is wel aardig van James dat hij haar een paar minuten extra dobberen gunt!

Van “My last breath” blijft voornamelijk het refrein in het geheugen hangen, het heeft een meezing- en meeklap-factor en de constante beat van het nummer werkt aanstekelijk. Newman’s stem is rauw, soulvol en warm en dat gecombineerd met het lied zet het nét buiten mijn top 10, op nummer 11.