A song a day, #9

Een ode aan de nummers die in mijn linkerrijtje van het Songfestival-scorebord terecht zouden komen. Soms met een bijzonder verhaal of leuke anekdote, soms gewoon een nummer dat me meteen pakt, zonder dat ik er veel woorden aan toe te voegen heb. Zo wil ik een bijdrage leveren aan het doorgeven van de inzendingen uit ESF 2020: The Eurovision Year That Never Was. Next up:

#9 | Denemarken | Ben & Tan – Yes

Dit nummer heeft weinig om het lijf maar wat het wél heeft, is een enorme dosis vrolijkheid en een hyper-aanstekelijk massaal meezing/roepgedeelte in het refrein. Puur vanwege die redenen staat het zo hoog in mijn favorietenlijst. Het duo Ben & Tan is speciaal voor de Deense voorronde voor het Eurovisie Songfestival (Dansk Melodi Grand Prix) samengesteld. De show zou op 7 maart groots worden aangepakt, in de Royal Arena, voor meer dan 15.000 man en voor het eerst sinds jaren met live orkest. Enkele dagen voor de grote dag besloot de Deense regering alle evenementen met meer dan 100 personen te verbieden. In het kader van the show must go on is deze toch uitgevoerd; zelfde locatie, zelfde opzet – zonder publiek. Het leverde bizarre, haast apocalyptische beelden op. Er stonden wide shots ingepland waar normaal een grote, vlaggenwapperende menigte te zien zou zijn maar nu rijendikke lege stoelen en tribunes, met hier en daar een rondlopend crewlid in beeld waren. Applaus kwam uit een ‘potje’, zodat er tenminste nog iemand klapte. Toen de uitslag bekend werd gemaakt maakte een uitzinnige Ben en Tan hun weg van de green room, tussen de lege rijen door, naar het podium, terwijl wat mensen van de productie hen toezwaaide en braaf klapte. Het zag er allemaal zó ongemakkelijk en verdrietig uit, ondanks de brede glimlachen van beide jonge zangers. Misschien kunnen we er later nog écht om lachen. Zie hier hun optreden van de nationale finale, voor een vrijwel lege zaal.