A song a day, #8

Een ode aan de nummers die in mijn linkerrijtje van het Songfestival-scorebord terecht zouden komen. Soms met een bijzonder verhaal of leuke anekdote, soms gewoon een nummer dat me meteen pakt, zonder dat ik er veel woorden aan toe te voegen heb. Zo wil ik een bijdrage leveren aan het doorgeven van de inzendingen uit ESF 2020: The Eurovision Year That Never Was. Next up:

#8 | Italië | Diodato – Fai Rumore

Het Sanremo Music Festival is een jaarlijks, driedaags evenement in de Italiaanse stad San Remo. Dit jaar vierde het festival haar 70e editie. Het brengt doorgaans de Italiaanse inzending voor het Eurovisie Songfestival voort (welke niet per sé de winnaar van Sanremo hoeft te zijn; die keuze is aan de artiest). Belangrijker dan dat, is dat het Sanremo Music Festival de inspiratie was voor het ESF. Zonder Sanremo zou het Songfestival dus niet bestaan!

Dit jaar heb ik, voor het eerst, de drie avonden van Sanremo zowat in z’n geheel gekeken. Een flinke zit, kan ik je vertellen, want als er iets is waar de Italianen van houden dan is het tijdrekken. Tussen elke inzending (het zijn er in de hoofdcategorie circa 24) zitten sketches, extra optredens, een bij-categorie, flauwe onverstaanbare presentatorhumor (er wordt gelachen, dus ik ga ervan uit dat het humor is), kaartentrucjes en plaspauzes. Alle inzendingen zijn in het Italiaans, alles wordt vergezeld door een live orkest, elke avond heeft een andere opzet en iedere show duurt tot een uur of 2 ’s nachts, omdat de mensen niet. van. ophouden. weten.

Er is ook altijd drama, dit jaar tijdens een optreden van het duo Bugo & Morgan. Een van de twee heren liep halverwege het nummer door het glittergordijntje het podium af omdat de andere helft een andere tekst zong waarin hij kritiek gaf op de kwaliteiten van zijn partner (ze stonden bijna laatste in de tussenstand). Iedereen ging hem zoeken maar niemand kon hem meer vinden dus besloten ze het stel te diskwalificeren. Ondanks (of juist dankzij) die drama, de langdradigheid, de chaos, de onverstaanbaarheid en de vele keren dat ik me afvroeg waarom ik dit in godsnaam zat te kijken, ben ik er zeker van dat ik me hier komend jaar weer aan ga wagen. Al is het maar om (naast de inzending van dit jaar voor Rotterdam) ook pareltjes te ontdekken als dit prachtige nummer van Francesco Gabbani (tevens inzending van Italië in 2016, je-weet-wel, die man met de snor en met de danser in gorilla-pak) en het geweldige lied genaamd Ringo Starr van Pinguini Tattici Nucleari (vertaald: ‘Tactisch Nucleaire Pinguïns’).

Uiteindelijk ging zanger Diodato er vandoor met de hoofdprijs, met zijn nummer “Fai Rumore” (Maak geluid), een lied waarin hij zich afvraagt of hij wel met degene met wie hij is moet zijn, maar het voelt ergens wel goed, want ze maakt geluid, ook al weet hij niet of het geluid bij hem past. Saillant detail: degene over wie hij dit schreef is zijn ex, die eveneens meedeed in het Sanremo festival.

Fai Rumore.

Artikel gaat onder de video verder

Een typische Italiaanse ballad, de taal maakt het al mooi genoeg voor een hoge notering. Ik had mijn voorkeur voor Francesco en de Pinguïns maar deze kon er ook wel mee door. Het zou geen topfavoriet van me worden. Een paar weken later brak de pleuris uit en werd met name Italië compleet overhoop gegooid en op slot gezet. Mensen vonden kracht in de muziek en zongen elkaar toe vanuit hun lockdowns, vanaf hun balkons. Zo ontstond dit tafereel:

Net als de Finse inzending heeft de impact van de afgelopen maanden dit nummer extra lading gegeven en staat het ‘dankzij’ dit op mijn nummer 8.