A song a day, mijn #1

Een ode aan de nummers die in mijn linkerrijtje van het Songfestival-scorebord terecht zouden komen. Soms met een bijzonder verhaal of leuke anekdote, soms gewoon een nummer dat me meteen pakt, zonder dat ik er veel woorden aan toe te voegen heb. Zo wil ik een bijdrage leveren aan het doorgeven van de inzendingen uit ESF 2020: The Eurovision Year That Never Was. Next up:

#1 | Bulgarije | VICTORIA – Tears getting sober

15 jaar geleden beleefde Bulgarije haar debuut op het Eurovisie Songfestival. Jarenlang wist het land slechts één keer tot de finale door te dringen, waarbij ze meteen de vijfde plaats bereikten met dit nummer, waarvan ik niet begrijp dat er mensen zijn die dit niet na één minuut al gillend uit willen zetten. Enfin, er volgde veel kommer en kwel en in 2014 en 2015 deed Bulgarije niet eens mee want ze wisten het ook even niet meer. Tot in 2016 Poli Genova de vierde plaats bereikte met “If love was a crime”, een nummer dat is geschreven door – daar zijn ze weer – het Symphonix-collectief. Een jaar later deden ze daar nog een schepje bovenop door (wederom met een Symphonix-nummer) tweede te worden met “Beautiful Mess”, het beste nummer van dat jaar, maar oké, het won niet, ik kon ermee leven want mijn tripje naar Lissabon in 2018 zou nooit overtroffen kunnen worden door een paar dagen Sofia.

De Bulgaren hadden de smaak te pakken en van lelijk eendje groeiden ze in een paar jaar uit tot prachtige kanshebber… maar ook tot overmoedige streber. De winst lonkte en ze dachten dit als volgt te krijgen: creëer een supergroep (maak de samenstelling pas op het laatste moment bekend), hype de boel op via social media met teasers en mysterieuze tweets waarin verwachtingen nog hoger werden gespannen. Huur de boys van Symphonix weer in.

Het resultaat: Equinox (een groep bestaande uit 5 artiesten waarvan de meesten nooit hadden gehoord) werd met “Bones” teleurstellend 14e. Bulgarije besloot meteen een jaar over te slaan, “vanwege financiële redenen”. Maar wellicht hadden ze wat extra tijd nodig om de ego’s bij elkaar te vegen en de domper te verwerken.

In november 2019 wordt de 22-jarige Victoria naar voren geschoven als inzending voor Rotterdam 2020. Symphonix werkt mee aan het nummer, dat wel grotendeels van haar hand is. Het sturen van moeilijke teasers en tweets heeft de Bulgaarse delegatie niet verleerd, want deze volgden er met regelmaat in aanloop tot de bekendmaking van het nummer, 4 maanden later. Ik had mijn lijstje eigenlijk al klaar, met “Grow” op 1, want wat zou dát nog kunnen overtreffen? Toen daar ineens “Tears getting sober” was. Het nummer is melancholisch, moody, en vooral de melodie vind ik schitterend. Het is magisch, verdrietig maar ook hoopvol. Het is sprookjesachtig en het is een soort Droomvlucht maar dan een gotische variant ervan? Het is zo lastig uit te leggen. Het bouwt zo prachtig op en ook weer zo lieflijk af. Ik kan hier uren naar luisteren, maar nu even niet, want dan ga ik steeds weer huilen. Dus ik bewaar het voor betere tijden. Die er volgend jaar hopelijk zijn. Want ook dán zien we Victoria terug. Ze krijgt een herkansing. Zo beroerd zijn die Bulgaren niet.

En dat waren ze dan! Mijn 20 favoriete nummers van 2020, een jaar waar we oh zo veel verwachtingen voor hadden en waar zo op werd verheugd maar it ain’t what I thought it would be, aldus Jeangu in “Grow”. Maar, in time, my wound will be a scar. Onwards and upwards, naar een 2021 waar we het Open Up-principe weer wat meer kunnen toepassen. Long live Eurovision!