Het Eurovisie Songfestival 2021: de finale
Good evening Europe and good morning Australia!
Zoals ieder jaar wijd ik een significant deel van mijn blog aan het Eurovisie Songfestival. Vorig jaar was dat iets anders, vanwege *wijst naar alles in het universum* en dit jaar is het helemaal de wereld op z’n kop. Maar dan op een leuke manier!
Samen met vriendin Miranda hadden we het voorrecht om pers-accreditatie te krijgen en daarmee was het voor ons mogelijk om twee volle weken het Songfestival van heel dichtbij mee te maken. We zagen als eerste de repetities, mochten artiesten en organisatie spreken, persconferenties bijwonen, kortom: 14 dagen lang iedere dag schrijven en praten over onze grote hobby in een zaal vol gelijkgestemde mede-Eurovisie-liefhebbers. Het was een droom, het was de honderden kilometers reizen, tekorten aan slaap, rollercoasters van emoties, het kwijtraken van het dagbesef en het doorstaan van 10 stokken door m’n neus meer dan waard.
Door dit alles heb ik geen tijd gehad om iedere halve finale voor jullie helemaal uit te pluizen en recenseren, mijn excuses. Voor de meeste mensen *wijst wederom naar alles in het universum* bestaat het Eurovisie Songfestival echter uit één avondje, namelijk de grote Finale op zaterdagavond. En aangezien deze nog niet is aangebroken, volgt hier alsnog een kneiterhandig overzicht!
Cyprus – Elena Tsagrinou – El diablo
Voor wie teleurgesteld is dat de geruchten van Lady Gaga op het Songfestival niet waar bleken te zijn, brengt Cyprus het zo-ongeveer-zes-na-beste alternatief. El Diablo is een nummer dat je kent zonder het ooit eerder gehoord te hebben omdat het een mix is van Gaga’s oude nummers en juist daarom klinkt het zo lekker. Elena staat in kort zilveren jurkje temidden van vier duivelse danseressen voor een gigantische spiegel te dansen. Halverwege voert ze een acrobatische pose uit en door er alleen al naar te kijken breek ik drie ruggenwervels. 7/10
Albanië – Anxhela Peristeri – Karma
In een ver, ver verleden bestond het Songfestival uit minimaal 5 á 6 Balkan-ballads. Anno 2021 staat er in de finale nog maar eentje overeind en dat is deze Albanese. Anxhela staat in een zilveren korte outfit (dit wordt een thema) met veel passie te zingen over dingen die ze fout heeft gedaan in het verleden en waar ze nu de gevolgen van ondervindt. Mooi en krachtig gezongen, maar ik ben ook wel blij dat er maar eentje van in de finale zit. 6,5/10
Israël – Eden Alene – Set me free
Spring in ’t veld Eden Alene brengt het energieke popliedje ‘Set me free’ en wordt hierbij continu omringd door haar dansers die als bodyguards rond haar meehuppelen. Omdat het maar een klein, tenger meisje is valt ze daardoor niet altijd even goed op, maar gelukkig is daar iets op gevonden: een hoofdtooi, gemaakt van (net echte) dreadlocks. De dreads-krakeling stuitert heen en weer en aan het eind van het nummer wordt Eden door de dansers ontdaan van haar jasje en onthult ze… een outfit in de vorm van een badpakje, maar dan gemaakt van (die zelfde, net echte) dreadlocks, daarbij alleen de delen verhullend die op prime time niet geschikt zijn voor tv. Er wordt afgesloten met een paar whistle-notes, u kent ze wel, die fluitsignalen die Mariah Carey vroeger wel eens wilde afgeven. Dus als je straks een roedel teckels voor je raam hebt staan dan weet je wat de oorzaak is. 6,5/10
België – Hooverphonic – The wrong place
Van het fris en fruitige nummer uit Israël schakelen we naar de donkere, humeurige tonen van onze Zuiderburen Hooverphonic. De camera draait continu om de band heen, zangeres Geike staat in het midden en staart non-stop ietwat gepijnigd naar de camera. Achter haar wordt een reuze-close-up van Geike geprojecteerd waarbij je continu in haar neusgat kan kijken en zes sneltests kan afnemen. De professionaliteit dat de band en het nummer uitstralen en de passende act maken het een kloppend geheel wat gewaardeerd dient te worden. Maar of de meeste mensen er voor in de stemming zijn, is een tweede vraag. 7/10
Rusland – Manizha – Russian woman
De Russisch-Tadzjiekse Manizha bezingt de Russische vrouw en hoe ze zich niets aantrekt van stereotypen en zich ondanks alles heeft ontwikkeld en kán ontvouwen tot een eigenzinnig, zelfstandig persoon. Ze draagt een enorme jurk dat bestaat uit stoffen van jurken van Russische vrouwen uit alle streken van het land. Die jurk beperkt haar in haar bewegingen en ze ‘breekt’ eruit in een knalrood werkers-uniform. Temidden van haar koor brengt ze een wirwar van stijlen waar in feite geen touw aan vast te knopen valt voor buitenstaanders als wij, maar wat wel aanstekelijk werkt. Pak daar de imponerende visuals op de schermen bij en de boodschap komt, ondanks de taalbarrière, over. 8/10
Malta – Destiny – Je me casse
Een van de vele favorieten van dit jaar is de Maltese Destiny, die in 2016 het Junior Eurovisie Songfestival won. ‘Je me casse’ is een vrolijk lied met charleston-invloeden. Op het podium wordt gepoogd met vier danseressen een Beyoncé-moment te creëren. Dit lukt niet met het lamme-handjes-dansje tijdens het refrein, maar qua zang doet Destiny niet veel onder voor Queen Bee. Ze heeft echte star quality en maakt alle kans om het Songfestival te winnen, maar dit nummer is er wat mij betreft niet sterk genoeg voor. 7/10
Portugal – The Black Mamba – Love is on my side
Voor het eerst stuurt het immer eigenzinnige Portugal een Engelstalig nummer naar het Songfestival. Een maand of wat geleden leek dit nog een volslagen kansloze zet, maar langzaamaan begonnen de mannen van soulband The Black Mamba iets te stijgen bij de bookmakers. Na de eerste repetities zette deze trend zich sterker door dankzij de indrukwekkende manier waarop uiterst creatief gebruik wordt gemaakt van het podium en de grote schermen. De karakteristieke stem van de zanger doet je nekharen overeind zetten of het zorgt ervoor dat dit ’t nummer nog een stukje specialer maakt. De dark horse van de wedstrijd en, nadat het bij mij onderaan m’n lijstje bungelde, nu één van mijn favorieten. 8,5/10
Servië – Hurricane – Loco Loco
Het is alsof OG3NE een pallet Red Bull heeft gedronken en na zes maanden gevangen in een kooi eindelijk wordt losgelaten op het podium. Loco Loco is precies wat het etiket zegt: drie minuten vol wilde haren, dansen, rennen, LOCO LOCO zingen en verder rennen en dansen. Een dolle boel. Bekaf aan het eind. Is het muzikaal hoogstaand? Mwoah. Gaat het hoog eindigen? Tuurlijk niet? Beweeg je stiekem met je schouders en je heupen mee? Ongetwijfeld. 6/10
Verenigd Koninkrijk – James Newman – Embers
Het zit het Verenigd Koninkrijk niet mee de laatste jaren. Steeds bungelen ze onderaan het scoreboard, vanwege ongeïnspireerde inzendingen, weinig sprankelende zangers en dito staging. Maar volgens de doorsnee Brit die een avond per jaar een keer inschakelt op de BBC en ziet dat ze wéér niet hebben gewonnen, ligt dat aan Brexit, niet aan de kwaliteit van de inzending. Gelukkig laat de omroep zich niet uit het veld slaan. Geïnspireerd door de donkere periode die Nederland heeft doorgemaakt en de manier waarop ‘we’ ons hebben herpakt, ontstond een hernieuwed vastberadenheid. Er is een contract met BMG getekend om goede, professionele artiesten en liedschrijvers voor de Eurovisie-kar te spannen. De eerste die dat moet gaan doen is James Newman, een singer-songwriter en de broer van de iets bekendere John Newman. Na de midtown ballad die hij voor 2020 schreef, besloot hij – op veler verzoek – dat het dit jaar tijd is voor een feestje. Met ‘Embers’ brengt hij een vrolijk, zomers, energiek nummer met aanstekelijk getrompetter. De basis om de Britten op het goede pad te brengen, ware het niet dat er voor de podium-act iets is bedacht waar je de plaatselijke Ballorig niet eens mee zou inrichten. Twee reusachtige witte trompetten en een rond podiumpje waar James (niet de meest flexibele van ’t stel) onbeholpen af en toe op- en afklautert. En of dit niet koddig genoeg is, zijn er ook vier dansers die ‘spelen’ op blaasinstrumenten, je had ze net zo goed wat prei-stengels kunnen geven om op te toeteren, zo onrealistisch is het. Al dat onnodige gedoe komt niet ten goede van de stem van James, die buiten adem klinkt en alles bij elkaar brengt het de kansen van een inzending dat in de basis het linkerrijtje net zou kunnen halen, finaal om zeep. 6/10
Griekenland – Stefania – Last dance
Voor het nummer “Last Dance” is de Nederandse Stefania uit Utrèg naar Athene overgevlogen. Ze heeft Griekse ouders dus het is niet heel raar dat uitgerekend dit jaar van haar diensten gebruik wordt gemaakt. Het ‘80s-geïnspireerde ‘Last Dance’ wordt grotendeels gezongen voor een green screen waar een paarsroze stad op wordt geprojecteerd waarin witte capuchons, jassen en hoedjes dansen. Zowel het nummer als de staging zijn leuk bedacht maar als geheel is het een vrij chaotische bende. 6.5/10
Zwitserland – Gjon’s tears – Tout l’univers
Na een van de topfavorieten te zijn geweest in 2020 mag Gjon Muharremaj het dit jaar weer een keer proberen. Wederom staat hij hoog bij de bookmakers met Tout l’univers. Een nummer dat klein begint, bombastisch wordt en weer klein eindigt. Het zou zo bij de aftiteling van een docufilm over de smeltende ijskappen kunnen worden afgespeeld. Gjon zingt het vol overgave, met hoge noten en loepzuivere lange uithalen waarvan hij het zich niet kan veroorloven daar een enkele misser te maken. De Zwitsers hebben het zichzelf niet makkelijk gemaakt door Gjon daarbij ook nog eens een expressieve dans op een H-vormige constructie uit te laten voeren waarbij het de ene keer beweegt alsof hij aan het rappen is en de andere keer met z’n armen wappert alsof hij zo’n opblaasbare reuzen-juich-worm is die je wel eens bij een woonboulevard of aan een voetbalveld ziet staan. Oh, en mocht dit nummer u bekend voorkomen, dan is dat niet zo vreemd: het is namelijk geproduceerd door Wouter Hardy, die ook Arcade onderhanden nam. 8/10
IJsland – Daði & Gagnamagnið – 10 Years
Daði Freyr, de ongekroonde winnaar van het Eurovisie Songfestival 2020, mag het dit jaar weer proberen met zijn groep Gagnamagnið, welke bestaat uit zijn vrouw, zijn zusje en een paar vrienden. Voor het tweede jaar op rij torpedeert Corona zijn optreden in Ahoy, want vlak voordat de eerste show voor publiek plaatsvond, werd één van de leden positief getest, waardoor ze direct in quarantaine moesten. Gelukkig was er al wel gerepeteerd – wellicht in een lege zaal, maar de opname is voldoende om tijdens de show vertoond te worden. Een bonte verzameling animaties, kleuren, licht- en LED-effecten én creatief gebruik van nep-instrumenten (zie je dit, VK?). Het zou zo maar kunnen dat zowel de huidige winnaar en de nieuwe fysiek niet aanwezig zijn om de trofee te overhandigen. 8,5/10
Spanje – Blas Cantó – Voy a quedarme
Blas is een ontzettend mooie jongen met een ietwat geknepen stem die heeeeeeel hoog kan, en dat laat hij aan het eind horen (als dat goed gaat). In deze mierzoete ballade waar last-minute nog een beat onder is gezet waardoor het lijkt alsof iemand de verkeerde knop heeft ingedrukt, is het vooral de ENORME maan dat boven zijn hoofd bungelt welke indruk maakt. Je vraagt je af hoe dat door een deur kan, maar ik kan u vertellen lieve mensen, het is een gigantische opblaasplaneet welke uit een krat getakeld wordt en binnen 40 seconden zo veel lucht binnenkrijgt dat het de complete green room vacuum trekt. Jammer dus dat het meest interessante van deze act niet voor de tv-kijker zichtbaar is. 5,5/10
Moldavië – Natalia Gordienko – Sugar
Natalia staat zingend naar lucht te happen op een draaiend vierkant plateau vol dansers. ‘Sugar’ bevat een vette WOMP WOMP-beat in het refrein, dat behalve de WOMP WOMPs uit oohooohs bestaat. Meer zit er niet in, ook qua act niet. Ze blijven maar draaien en ongemakkelijk dansen op dat vierkant. Halverwege piepschreeuwt ze ineens EUROPE! en laat half Nederland van schrik de borrelnoten vallen. Aan het eind slaakt Natalia een eindeloos durende kreet waarvan niet helemaal helemaal duidelijk is welk deel ze voor eigen rekening kan zetten en welke op band staat. Wat dóet dit hier in de finale? 5/10
Duitsland – Jendrik – I don’t feel hate
De altijd vrolijke en positief gestemde Jendrik brengt ons hogeschoolmusical. Het was ooit zijn droom om aan het Eurovisie Songfestival mee te doen, maar zonder enige contacten binnen het wereldje, maar mét concept, besloot hij the making of zijn videoclip voor ‘I don’t feel hate’ vast te leggen op social media. Dit trok de aandacht van iemand met connecties en zo ging het balletje rollen. Meerdere commissies, voorrondes en (helaas) haat-reacties later en hier staat Jendrik met zijn glitter-ukelele, vriendinnen en een schuimrubberen middelvinger voor tientallen miljoenen mensen zijn liedje te zingen. Zó vrolijk dat het haast irritant is, zó bizar dat het haast amateuristisch lijkt, zó knap dat hij dit op eigen initiatief heeft bewerkstelligd. En ook dat verdient waardering. 7/10
Finland – Blind Channel – Dark side
Nadat zanger Aksel vorig jaar zijn gevoelige ballad in de prullenbak kon gooien omdat het feest niet doorging, deed hij dit jaar weer mee met de nationale finale voor 2021. Om vervolgens (samen met de rest van de kandidaten) kansloos te zijn tegenover het snoeiharde geweld van de jongens van Blind Channel. Blijvend in het middelvinger-thema vragen ze ons om deze juist wél in de lucht te steken en toe te geven aan slechte gevoelens en jezelf voor het hoofd te willen schieten en niet op te willen groeien, erg gezellig allemaal. Als de tekst niet zo ongelofelijk mentaal ranzig was, zou ik dit oprecht een top-nummer vinden. 6,5/10
Bulgarije – Victoria – Growing up is getting old
Nadat de Finnen ons hebben toegeschreeuwd dat je bij depressieve gevoelens beter kan toegeven aan de donkere kant van het leven, krijgen we nu de zoete tonen van Victoria uit Bulgarije. Een grotere muzikale whiplash kan je niet krijgen. Ze heeft ook een boodschap voor mensen die het mentaal moeilijk hebben, eentje die haaks staat op het Finse geschreeuw. In het emotionele ‘Growing up is getting old’ zingt ze onder een sterrenhemel vanaf haar rots dat “you’re worth saving” terwijl op de voorgrond het podium wordt gezandstraald. Een tijd lang was dit een kanshebber voor de winst. Ondertussen is het wat weggezakt bij de bookmakers maar na al het (melige) geweldig is het een mooi rustpunt dat hierdoor zeker opvalt. 8,5/10
Litouwen – The Roop – Discoteque
Drie heren en twee dansers in oversized knalgeel brengen ons disco-beat met eind jaren ’80 dance-invloeden. Hun boodschap: het is oké om alleen te dansen! Dat moet haast wel met zo’n choreografie, want in iedere respectabele club word je er met deze moves meteen uit gebonjourd. Aanstekelijk is het, net als het nummer, zeker wel. De combinatie van de gekke bekken die worden getrokken door de zanger, de overdreven bewegingen die hij maakt en de felle visuals op de LED-schermen, het wérkt. 8/10
Oekraïne – Go_A – Shum
Zodra de ijzig kijkende zangeres Kateryna begint te zingen denk je in eerste instantie “waar kijk ik naar, wat hoor ik, kan dit stoppen?” Maar het went. Misschien na een minuut al, misschien nadat je er een paar keer naar hebt geluisterd. ‘Shum’ gaat over de terugkeer van de lente dus ondanks al die kartelige elementen is het een vrij vrolijk nummer. Als je de rest van de bandleden van Go_A vervolgens fanatiek ziet zwaaien met hun ringlichten kan je niets anders doen dan meeklappen en -zwaaien (en fonetisch meetetteren). 8/10
Frankrijk – Barbara Pravi – Voilà
In één keer schakelen we van de vijfde versnelling over naar vrij. We zweven en deinen mee op de muziek van Voilà, een chanson dat nog Franser is dan het eten van een baguette met brie bovenop de Eifeltoren. Alle mogelijkheden van het immense podium in Ahoy zijn hier genegeerd. Trek de stekker uit dat LED-scherm, laat dat extra scherm lekker hangen, gooi de lampen uit, zet wat spotlights aan, het is goed zo. Barbara staat centraal, music first. Het is hét rustmoment van de avond en het gebeurt laat genoeg om een impact te maken op niet alleen de jury, maar ook de mensen thuis. In 2019 was het 44 jaar geleden dat Nederland voor het laatst het Eurovisie Songfestival won. 1977, óók 44 jaar geleden, was de laatste keer dat Frankrijk de winst pakte. 9/10
Azerbeidzjan – Efendi – Mata Hari
De Azeri’s hadden weinig zin om voor 2021 met een totaal ander concept op de proppen te komen. In 2020 zou Efendi meedoen met het uptempo nummer Cleopatra, maar dat ging allemaal niet door, dus ze is dit jaar terug met een nieuw uptempo nummer dat gaat over de Friese spionne Mata Hari en vrijwel hetzelfde klinkt als de inzending van vorig jaar: oosterse invloeden, een soort didgeridoo-stem die ‘mamama’ zingt en naar het eind toe gaat de turbo er op en wordt het volop hakkûh in Roffa. 6,5/10
Noorwegen – TIX – Fallen angel
Je zou kunnen denken dat dit een typische troll-inzending is, maar niets is minder waar. De zonnebril die Andreas Haukeland draagt, is omdat de tics in zijn gezicht worden versterkt door de felle podiumlichten. Op school werd hij ‘tix’ genoemd vanwege zijn Gilles de la Tourette’s en TIX is hij gebleven, schuilend in een enorme witte jas en veel opsmuk. Hij is een beetje de Snollebollekes van Noorwegen, waar hij volle zalen met voornamelijk jong publiek trekt, die losgaan op zijn nummers waarin de hoofdonderwerpen zuipen, seks en feesten zijn. Daar gaat dit nummer echter niet over, het is meer autobiografisch en vertelt over zijn onzekerheid en hoe hij niet goed genoeg is voor zijn grote onbereikbare liefde. Laat dit zich allemaal goed uitleggen in de totale over-the-top outfit en letterlijke podium-act? Nee, maar dit is wie Andreas/TIX is en hoe hij zijn Tourette’s onder controle houdt. Dus we zullen het er maar mee moeten doen. Aan het eind heeft hij echter een kleine verrassing/uitdaging in petto, wat hem de nodige extra stemmen zou kunnen doen opleveren. Oh, en dan nog over het nummer: als je van ‘90s boyband-muziek houdt dan is dit definitief je ding, dus ik kan niet anders dan het hoog laten scoren, sorry not sorry. 8/10
Nederland – Jeangu Macrooy – Birth of a new age
Voor het eerst op het Songfestival wordt in het Sranantongo gezongen, een creooltaal uit Suriname, het geboorteland van Jeangu Macrooy. Met een positief, kleurrijk nummer dat gaat over onderdrukking en veerkracht dragen ‘we’ bij aan diepgang en bezinning en een variatie aan stijlen in de show. Winnen hoeven we niet en winnen gaan we niet met deze inzending, maar maakt dat uit? Uhm, ja, want het is echt zó leuk om het Songfestival om de hoek te hebben maar ergens is het ook wel even fijn om een tikkie minder stress eromheen te hebben. 7,5/10
Italië – Måneskin – Zitti e buoni
Rechtstreeks vanaf de cover van de Italiaanse Vogue gelopen is dit Måneskin, een jong viertal dat glamrock combineert met hedendaagse rock, pop en een heleboel make-up en fashion. Ze wonnen tegen verwachtingen in het toch meer klassiek georiënteerde Sanremo festival en staan nu stijf bovenaan bij de bookmakers. Zitti e buoni (wat ‘hou je mond en gedraag je’ betekent) is een heerlijke maar heftige drie minuten, misschien iets te heftig voor de kijkers thuis maar zoals eerder gezegd werd ook niet verwacht dat dit Sanremo zou winnen dus wie weet, Turijn 2022 is een optie! 8/10
Zweden – Tusse – Voices
Na de vuige Italiaanse glamrock zakt het programma volledig in met het degelijke, gladgepolijste Voices. Het zit goed in elkaar, wordt met veel passie gezongen door de enorm getalenteerde Tusse, maar zowel inhoudelijk als visueel gebeurt er niets dat de zintuigen prikkelt en dat je aanspoort om te stemmen. Waar Zweden ieder jaar nog kan rekenen op veel jurystemmen, laat het publiek het steeds meer afweten. Dat zal dit keer niet veel anders zijn, vrees ik. 6,5/10
San Marino – Senhit feat. Flo Rida
San Marino is vaker niet dan wel in de finale te vinden maar in 2019 behaalde het met de hese tandarts een 19e plek en hun beste resultaat tot dusver. De kans is groot dat er dit jaar weer een record sneuvelt want Senhit eindigt het festival met het aanstekelijke Adrenalina. En of dat niet genoeg is om de nodige stemmen te vergaren, was er nog een beetje budget over om de amerikaanse rapper Flo Rida (laatste hit uit 2015) in te huren om feest compleet te maken. 7,5/10