Malta

Het had weinig gescheeld of Dance (Our own party) was nooit naar Liverpool gegaan. De jongens van The Busker (Engels voor ‘straatmuzikant’) vergisten zich in de deadline voor het insturen van een nummer voor de Maltese voorronde. Toen bleek dat ze nog maar twee weken de tijd hadden sloeg de stress toe, ik begrijp niet helemaal waarom want er zijn betere nummers gemaakt in veel kortere tijden. Ik ben niet bekend met de werk-ethiek van dit drietal, misschien doen ze één noot per dag en moesten ze nu de frequentie opkrikken naar vier.

Uit de twee basiselementen van Dance valt te herleiden hoe het productieproces verliep. Stap 1: men neme een saxofoon-riedeltje. Saxofoons op Eurovisie werken, kijk maar naar Moldavië in 2017. Een liedje met sax brengt altijd een feestje, tenzij je Careless Whisper bent. Maar hé, wacht. Punt 2: contradictie! Een nummer met vrolijke saxofoon over anti-feesten! I feel better in my sweater. Zanger Dav Jr. wordt erg ongemakkelijk van sociale bijeenkomsten en zit het liefst thuis in zijn kleurige slobbertrui, dansend op zijn eigen muziek. Dat is zo’n beetje de strekking van het verhaal. Ik begrijp Dav Jr. Ik geloof hem niet, want volgens mij is het stiekem een party animal, maar ik begrijp het lied.

Het ingenieuze aan Dance is dat je het op elk willekeurig moment in het lied aan kan zetten zonder te weten of dit het begin, het midden of het eind is. Stel, je speelt het 16 keer achter elkaar af, dan lijkt het op een fragment van 30 seconden dat al 96 keer in een loop is gedraaid, maar óók op een 48 minuten durende remix. Het eindigt zoals het begon en halverwege is het ’t zelfde. Dance! Saxofoon! Better in my sweater. Dance! Saxofoon! Etc. Het is funky, het swingt, het verveelt al snel maar gelukkig doen de jongens van The Busker in hun comfortabele truien hun best om onze aandacht er bij te houden. Uiteindelijk komt het neer op weinig geschreeuw, maar veel wol.