Griekenland

De Grieks-Deense Victor Vernicos is een groot bewonderaar van Ed Sheeran. Dat is goed te horen aan zijn inzending What they say, wat in feite Castle on a hill is, maar dan met een nieuwe tekst. Aangezien Ed zelf z’n eigen nummers ook regelmatig door de recyclemachine haalt, vind ik dit niet erg. Zeker niet aangezien Victor met 16 jaar de jongste deelnemer dit jaar is en – schrik niet – hij dit nummer twee jaar geleden al schreef. Toen hij 14 jaar was! Ik weet nog wat ik schreef toen ik 14 was en dat waren brieven in steenkolen-engels naar Joey McIntyre van New Kids on the Block.

Het is dus niet gek dat een knul als Victor zijn inspiratie haalt uit de singer-songwriters van nu en dat de talloze vergelijkingen snel zijn gemaakt. Het is geschreven door een puber die in 2020 geen kant op kon, steun wilde bieden maar ook steun zocht en streed tegen angstgevoelens.

“Lost souls make sure no one loses their way
Hurt ones can’t stand seeing others in pain
Oh I am both now I got too much on my plate
And I save all the others cause for me it’ѕ too lаte.“

Toen Griekenland in 2005 het Songfestival won, was Victor nog niet eens geboren. De volwassenheid in zijn stem en ook het onderwerp, dat ook andere generaties bereikt, maken dit een heel aangename drie minuten die voorbij vliegen. Griekenland heeft de mazzel dat ze bij boezemvriend Cyprus in de halve finale zitten, want zo hebben ze al gegarandeerd wat punten van ze binnen om een stap richting de finale te zetten. (Deze zin vind je ook terug in mijn stukje over Cyprus). Maakt het nummer echt impact om hoge ogen te scoren op Eurovisie? Muzikaal niet, maar een finaleplaats is wat mij betreft geheel tercht, waar hij uiteindelijk als 20e of zo eindigt. De plek waar vorig jaar de inzending van Armenië eindigde: Snap van Rosa-Linn. Het zou me niets verbazen als What they say na het Songfestival een zelfde radiohit gaat worden.