Zwitserland

In de 37 liedjes van dit jaar zitten vrij veel extreme exemplaren, zowel in kwaliteit als in stijl. Maar het is de ballad van een jonge zanger die amper blaam treft waarmee ik met afstand de grootste moeite heb.

Remo Forrer won The Voice en dan heb je drie opties: vergetelheid, rechtszaken of het Eurovisie Songfestival. Optie 3 is natuurlijk de beste, aldus geschiedde. Het is heel logisch dat de Zwitserse omroep besloot dat hij een goede keuze is. Een jonge knul, net uit een ei, maar met een stem dat zó volwassen klinkt en zo veel emotie overbrengt, dat hij elk nummer kan verkopen. Watergun is prachtig gezongen en heeft een melodie en opbouw om helemaal verliefd op te worden. Ik zou het zo in mijn top 10 zetten.

En dan is er de tekst.
De Zwitsers komen met een lied op de proppen dat gaat over jongens die soldaten moeten worden, niet meer met waterpistolen spelen en uiteindelijk lijkzakken worden. Het zijn de keiharde, letterlijke teksten. Uitgerekend in een jaar dat het Songfestival noodgedwongen in een ander land georganiseerd wordt omdat de winnaar VOL in een oorlog zit, is dit. Het getuigd van weinig klasse en een slechte timing.
Zwitserland, het land dat al twee eeuwen lang notoir neutraal is en daardoor oorlogen en conflicten fijn weet te ontduiken. Natuurlijk kwam er kritiek maar het excuus van de Zwitsers was dat ze het lied al hadden geschreven voordat de oorlog uitbrak. Oftewel: “wij waren eerst”.

In februari 2022, nog voordat het Songfestival 2022 werd gehouden, bestond Watergun dus al. Er waren nog 13 maanden te gaan voor Eurovision 2023 dus voldoende tijd om voor die zelfde prachtige muziek, met de zelfde getalenteerde zanger, een nieuwe tekst te schrijven waar we ons nu veel minder druk om zouden maken en waarmee ze zichzelf nu niet mogelijk in de voet schieten.

Ik doe mijn best om dit opzij te zetten wanneer ik mijn mening over Watergun formuleer, maar het is niet te doen. Het is zonde van de melodie, zonde van de artiest want dít zou voor mij de ballad van het jaar zijn geweest. Het kippenvel dat al aanvangt bij het intro, met het rustige pianospel. Die stem van Remo. Wauw. 21 jaar pas. Het crescendo naar het einde toe, waarin hij de frustratie uitschreeuwt, what we’ve become!!???!! Het is allemaal prachtig maar ik zou willen dat ik Engels niet kon verstaan zodat ik het niet begrijp. Ik ben absoluut geen fan van dit nummer en ik kan het ook niet haten.

Is dat dan ook neutraal?