Estland

Bridges is een typische Eurovisie-ballad waarvan er op een avond wel acht à negen voorbijkomen. Er is gelukkig goed nieuws voor de kijker thuis en óók voor Alika, want de ballads zijn schaars dit jaar. Dus Estland gaat opvallen hiermee en wij zijn minder snel geneigd in slaap te vallen.

Er zijn jaren geweest dat ik dit soort nummers opvrat, maar mwoah, dit keer heb ik er weinig zin in. Zelfs de naam van Wouter Hardy, de Brabander die samen met Duncan Laurence het Songfestival naar Nederland bracht, doet me dit nummer niet in mijn persoonlijke top 20 zetten. Ook Alika’s vocalen zorgen er niet voor dat ik van de bank spring van enthousiasme, hoe ijzersterk die ook zijn en hoe vol emotie ze ook gebracht worden. Ook de zelf-spelende piano doet me weinig. Het lied heeft een vrij eenvoudige, repetitieve melodie maar een heleboel woorden, zo veel woorden dat ik niet meer weet waar ze over zingt. Er is geen ruimte voor lucht en als Alika zingt lijkt ze regelmatig naar adem te happen. Misschien is dit ook het moment dat de mensen thuis besluiten nog wat te happen te pakken en wordt dit in plaats van de showstopper die het zou móeten zijn, de eerste borrelnoot-bijvul-break.