Geef de regen maar de schuld

Lieve arme stumpers: Terwijl u baalt van het weer, kunt u kijken naar een wedstrijd waar het droog is.

Gisteren was iedereen nog vrolijk.

De zomer is ons tot nu toe goed gezind geweest met lekker veel zonuren en prima temperaturen. Maar sinds gisteravond regent het haast non-stop en Nederland verkeert in totale crisis. Reporters worden naar campings in God weet wat voor uithoek gestuurd om de slachtoffers van deze aanhoudende misère te interviewen. Zodat we deze arme stumpers ’s avonds stiekum uit kunnen lachen terwijl we onze duurbetaalde tickets naar de zon nog een extra aai over de bol geven.

Nee, in tijden hebben we niet zo’n eindeloze regenval gehad als nu, een bui die in 1823 begon en gisteren zijn apotheose kende. Althans, dat idee heb ik.

Het is best fijn, zo’n weer, op z’n tijd. Perfect voor excuses. Te laat op je werk? File, komt door de regen. Bad hair day? Pluis, door de regen. Chagerijnig? Regen.

En daarom is het lied waarover ik jullie wil anekdoceren fantastisch. Het is pure waarheid.

In 2005 gingen mijn beste vriendin C. en ik op onze eerste echte roadtrip. Kriskras door West-USA. Om de vele uren die we in de auto door zouden brengen te overbruggen hadden we een aanzienlijke collectie aan cd’s meegenomen, voor de zekerheid, mocht de radio het niet doen.

De radio deed het wel maar tenzij je zeer gesteld bent op het complete oeuvre van de Gypsy Kings en soortgelijke parlalalalalabamba-muziek, moest je blij zijn met iedere minuut vrije muziekkeuze die je tot je beschikking had. Dus we waren goddank goed voorbereid. We cruisden ergens tussen Anaheim en Vegas en een van mijn mix-cd’s maakte zijn debuut. Halverwege de cd kwam het nummer voorbij.

Blame it on the rain, van Milli Vanilli.

Ik denk dat C. nog net niet de auto met piepende banden stopte maar ze keek me wel aan met verbaasde blik. Dit nummer?? What in the how where why?

Ja, dit nummer! Jongens, wees eerlijk, het swingt aan alle kanten en je kan het zo lekker meezingen! En, zoals ik eerder zei: het is de waarheid.

Na de initiële shock zongen we beiden luidkeels mee. Al snel was C. ook overstag: dit nummer is redelijk briljant. Zo briljant zelfs dat we in de loop van de vakantie het meerdere keren speciaal opzetten en we meeblèrden met Rob en Fab.

Sinds die vakantie hebben we menig roadtrip gemaakt en is het een gewoonte geworden om een speciale ‘Guilty pleasure-cd’ te maken. Met telkens andere nummers en één constante: Blame it on the rain. Het werd ons nummer en zonder dit nummer was een vakantie niet compleet.

2009, vakantie in Boston en New York. Op de een-na-laatste dag in Boston gingen we naar een baseball wedstrijd. De Red Sox tegen de, de… eh.. de Tampa Bay Rays? Zoiets? En het was in Fenway Park, wat het oudste baseball stadion van de VS blijkt te zijn. Denk ik. Het is in ieder geval redelijk episch en ondanks onze onkunde moesten we erbij zijn. Dit stukje pure, onvervalste americana wilden we live meemaken. Dus spendeerden we 30 dollar per persoon aan kaartjes in de bleachers en gingen we die september-avond een kijkje nemen. Wat een kermis, het begon buiten het stadion al, waar een half dorp buiten is opgezet met kraampjes en toeters en bellen. We keken onze ogen uit. We keken ook naar de lucht want die zag er verraderlijk uit. Onvoorbereid dat we waren, hadden we geen poncho’s meegenomen maar gelukkig werden die gratis uitgedeeld in een kraampje van Comcast. Prima, die moesten we hebben. We moesten echter wel eerst een simpele vraag beantwoorden om zo’n poncho te krijgen, aldus de vriendelijke jongen bij het kraampje. Hij zei dit lacherig want hij wist natuurlijk dat de vraag die hij zou stellen kinderlijk eenvoudig ging worden en dat wilde hij ons laten blijken.

We lachten vriendelijk terug en zeiden dat hij niet raar op moest kijken als we de vraag toch niet wisten. En we bleken gelijk te hebben. Geen idee waar de vraag over ging, laat staan wat het antwoord was. Vond ie grappig. Dus hij ging een nog makkelijkere vraag stellen want hij gunde ons wel die poncho’s.

Maar ook met die vraag kwamen we niet verder. Het was nog net niet van het niveau ‘welke kleur heeft dit rode shirt?’ maar voor de basis baseball kenner zal die vraag ongeveer het equivalent zijn geweest.

Laatste kans dan. Hoe oud is Fenway Park? “This one is easy because the answer is right here on this building!”

Als twee getorpedeerde orka’s in een knollenveld keken we elkaar aan en we keken naar de tig jaartallen die op de muren stonden geletterd. Eh. Tsja. Toen Comcast-jongen uiteindelijk het jaartal voor ons aanwees, waren we dicht bij het antwoord. Ware het niet dat ik net zo goed kan rekenen als dat ik een harttransplantatie kan uitvoeren dus zelfs toen gaf ik een verkeerd antwoord.

Uit piëteit ontvingen we uiteindelijk toch onze poncho’s. En een rubber baseball stressbal.

Uiteindelijk hadden we de poncho’s niet nodig want we zaten onder een overkapping. Temidden van veel vaders met kinderen en vriendengroepen en heen en weer lopende snackverkopers met pizza’s, popcorn, snoep, wokschotels, varkens aan spit en bruidstaarten (dat laatste deel overdrijf ik). We keken onze ogen uit. Dat was wel nodig, want we hebben welgeteld 3 mannen ‘aan slag’ gezien (zo heet dat geloof ik) en toen begonnen de buien. Er werd meteen een enorm zeil over het veld heen getrokken. En op het grote scherm boven het scorebord verschenen beelden van andere wedstrijden en de mededeling dat het regende. En dat we even geduld moesten hebben en zo.

Pompiedompiedom. En maar wachten. En wachten. De buien bleven aanhouden. Even leek het erop dat het minder ging worden, maar helaas. Toch hadden we lol, vanwege het feit dat er hele lopende buffetten werden verorberd. En vanwege het feit dat we grappig gezelschap (stel Canadezen) achter ons hadden. En vanwege de realisatie dat we al een hele avond zaten te wachten op iets wat we eigenlijk helemaal niet begrepen.

Omdat een simpele tekst op een scherm zelfs de die-hard baseball fan niet heel lang ge-entertained kan houden, kwam na een uur of tweeëneenhalf een clip in beeld. Van de spelers van de Red Sox die een bepaald nummer playbackten. Jawel, DAT nummer. Blame it on the rain. Op dat moment besloten C. en ik dat dit de beste 30 dollar was dat we sinds lange tijd hadden uitgegeven.