Shocking

Natuurlijk doen er bij een nieuwswaardige gebeurtenis al snel de grootste indianenverhalen de ronde. Daarom heb ik besloten hier een ooggetuige-verslag neer te zetten. Van de eerste hand, dus 100% waar, van seconde tot seconde. Dus beide secondes.

Opdat we nooit vergeten.

8 september 2011.

Ik weet het nog goed, als de dag van gisteren. Het was namelijk de dag van gisteren.

21:00.30 uur.
Ik zit relaxed op de bank Expeditie Robinson te kijken. Een halfvol (ik ben in een positieve bui) glas latte macchiato links naast me op het bijzettafeltje, mijn gloednieuwe glimmende smartphone rechts op de bank. Buiten is het al donker.

21:01.01 uur.
Expeditie Robinson. Sylvia ligt lekker in de zon, Sipke Jan staat met een sok in z’n speedo te douchen in een grot, er lopen krabbetjes over het strand en ik neem nog een slokje latte.

SECONDE 1, 21:02.02 uur
Ineens voel ik het. Vanuit het niets. De flat. Hij staat niet stil. Ik voel een verschuiving, een trilling, alsof een grote vrachtwagen voorbij komt gereden. Maar ik zit 5 hoog in een flat en er rijden dagelijks honderden vrachtwagens voorbij. Dit moest een tank zijn. Maar ik zit niet in een oorlogsgebied. Oké, dan ben ik gewoon duizelig geworden, woahhhh en we gaan naar rechts, zeker 2 milimeter maar het voelt als de langste 2 milimeters van m’n leven. Ik zit even rechtop maar de duizeligheid zet zich na die ene seconde door.

SECONDE 2, 21:02.03 uur
Een tweede seconde. Waar een rechts is, is een links dus we gaan naar links. Ik hoor de monitor PC op het bureau in de ruimte naast me een beetje wiebelend kraken op z’n voetje. Er kraakt nog iets. Aangezien dat zeker mijn hersenen niet waren, concludeer ik op dat moment dat ik niet duizelig ben maar dat de bouwconstructie van het flatgebouw waarin ik woon eens grondig onderzocht moet worden. Na die tweede seconde zit ik nog steeds rechtop en weet ik dat ik actie moet ondernemen.

Ik kan hier namelijk lang blijven zitten en Expeditie Robinson afkijken en wachten tot de hele boel instort of ik kan een vluchtplan bedenken. Ik doe het laatste. Mijn vluchtplan bestond uit het volgende:

  1. wachten tot de boel instort
  2. schoenen aantrekken
  3. naar buiten vluchten voordat de boel instort.

Ik besef dat planning, logistiek, logica en coördinatie niet mijn sterkste kant is en besluit dan op z’n minst mijn ervaring aan de buitenwereld kenbaar te maken en dat te beschouwen als mijn nalatenschap. Dus ik pak mijn shiny Galaxy Ace en zet op twitter het volgende bericht:

21:05.03
“Mn flat schudde net heen en weer. Geen grap. Hmm.”

21:09.57
Na een paar minuten bekijk ik mijn twitter timeline weer en zie ik de aardbeving-tweets als een malle voorbijrazen.

Dus toch!

Jippie, de flat blijft staan, en zo niet dan gaan we met z’n allen!

Dankbaar en gelukkig wegens het besef dat ik hier zojuist door het oog van de naald ben gekropen en iets heb meegemaakt dat geen enkel ander persoon met gehaakte sloffen aan, zittend op 5 hoog met een latte macchiato kijkend naar hongerende BN’ers, dit na kan vertellen besloot ik daarom nog in het holst van de avond een blog hierover te schrijven.

Graag gedaan.