Negen-elf

Wat gaat de tijd toch snel he? Voor je het weet is er tien jaar voorbij.
Ieder jaar, overal ter wereld gebeuren erge dingen. Aanslagen, natuurrampen, de cast van oh oh Cherso. Je schrikt, je wordt kwaad, je zoekt troost, je gaat weer verder. Zo ook een decennium geleden, alhoewel deze impact nog bij mij met vlagen nasiddert. Niet alleen omdat de directe en indirecte gevolgen ervan op wereldniveau nog steeds op het nieuws te zien zijn. Maar ook omdat tijdens sommige vakanties de afgelopen jaren die ene datum me rechtstreeks met de neus op de feiten drukte. Een kort overzichtje in beeld en wat fragmentjes uit m’n reisdagboek. Let niet op m’n taalgebruik, ik noem het graag “Cee-slang”.

11 september 2009

“Nou, wat ‘n spektakel dat baseball. Je hebt Casio Henk met z’n pianoriedels bij aankondigingen, de Medic of the Month verkiezing, de Bloeddonor van de week, de Leader of the Pack en weet ik veel. Ook natuurlijk aandacht voor 9/11. En toen begon de wedstrijd!”

 

 

 

11 september 2004

“Zo, tot nu toe ’n heftig dagje… We zijn ’s ochtends met de taxi naar Battery Park gereden en daar hebben we een ticket gekocht voor een ‘passing through’ boottocht langs ’t Vrijheidsbeeld en Ellis Island. De skyline ziet er nu totaal anders uit, dat is logisch natuurlijk, maar om ’t eindelijk in ’t echt te zien maakt het pas echt bizar. Na de boottocht zijn we door Battery Park gelopen en de Sphere opgezocht en vervolgens doorgelopen naar Ground Zero, en je wéét dat het indrukwekkend is, maar dat het zó aangrijpend zou zijn had ik nooit gedacht. Toen we die ochtend ons hotel verlieten, waren ze op Ground Zero net bezig met het opnoemen van de namen, toen we met de taxi naar Battery Park reden zagen we ze de namen opnoemen, en toen we zo’n 3,5 uur later bij Ground Zero aankwamen, waren ze bij de letter T.”

27 juli 2001

“Voorbij de androgene statue en naar Ellis island. Ellis island was cool, veel Hollandse glorie en yanks die uitcheckten waar ze ook alweer vandaar komen. We hebben d’r ’n uur of 2 rondgelopen, vervolgens ‘n half uur bij de verkeerde ferryboot staan wachten. Maar uiteindelijk toch weer op Manhattan uitgekomen. We zijn naar WTC gewandeld, en – oh my God – de Disney-spirit is er teruggekomen (of geïntroduceerd)! De rij was wel langer dan 2 jaar geleden, maar we hebben wel ’n tijd op ’t dak zitten chillen.”