‘het einde in zicht’
Dit is mijn laatste Wie is de Mol?-stukje van dit jaar. Ahhhhh. Volgende week is zo’n terugblik-aflevering waar alleen de onthulling en de mollenstreken van Thomas leuk zijn om te zien en het schrijven daarover is net zo lastig is als het uitbeelden van een balletstuk in gebarentaal. Dus! Geniet er van zolang het kan.
Dit!… is Wie! is de Mol!?!
Lees verder Weg wijzen
Deze week gaat iedere boer op pad met zijn vijf vrouwen om ze beter te leren kennen en om rare hobby’s uit te oefenen ter vermaak van de kijker. Aan het eind van de dag wijst hij er twee de deur en mogen de andere drie mee naar zijn casa in Verweggistan. Hier lees je hoe het ze verging!
‘raam taal’
Het is alweer de een-na-laatste (of is het de twee-na-laatste? Met al deze fake-outs ben ik het spoor een beetje bijster) aflevering van A Series of Unfortunate Events Featuring Sanne, Jochem, Thomas and Diederik. Ze zijn al twee weken in Oregon spelletjes aan het doen en vooral bondjes aan het sluiten. Als we de montage moeten geloven wordt er tussen de opdrachten niets anders gedaan dan gegeten en gekonkeld. Terwijl de wie-doet-het-met-wie voor de zoveelste keer wordt besproken, zet ik mezelf even op stand-by en wacht ik geduldig tot de eerste opdracht begint. Lees verder Slechte Z
Het is herfst 2016. Terwijl Nederland geniet van een zinderende nazomer, zweten vijf buitenlandse boeren en 50 vrouwen nog een tandje extra tijdens de speeddates. Deze vinden plaats op locaties die de heren na aan het hart liggen.
Voor de Zambiaanse Marc is dat midden in de natuur, wat zich vertaalt naar een houten huifkar, een tuintafel van de Hornbach en later nog een laptop met wifiverbinding. David spreekt af in zijn favoriete Brabantse stamkroeg, waar hij nooit meer komt omdat ie wegkwijnt in Roemenië . Olke zit verscholen in een geheime locatie in zijn geboorteprovincie Fryslân, want you can get the bonkevaart out of the Texan but you can’t get the Texan out of the bonkevaart. In de boerderij waar hij opgroeide voordat Riks naar Canada verhuisde ontmoet hij zijn vrouwen. En de jonge Herman zit letterlijk in een ei, welke ook fungeert als caravan.
Dit is hoe de speeddates zijn verlopen.
Seizoen 17, aflevering 7: ‘Verblinden’
Vorige week hoefde niemand naar huis dankzij de privilege die Imanuelle had gewonnen. Dit wordt in het bos gevierd onder het genot van aardbeien en belegde broodjes en de aanstelling van een nieuwe penningmeester. Thomas stelt zich beschikbaar, hij zegt dat hij niet meteen het geld wilde beheren omdat hij in het begin nog niet wist wat het penningmeesterschap inhield (antwoord: het vasthouden van een tasje met nepgeld). Grote kans dat Thomas’ werkelijke reden is dat hij even wilde wachten tot de envelop genoeg inhoud had zodat deze straks op mysterieuze wijze kan verdwijnen.
Jaren geleden, toen Olke nog maar 2 meter 48 was en dacht dat Texas boven Den Helder lag, bracht de SS Rotterdam Nederlandse emigranten naar hun nieuwe thuis overzees. Eind 2016 heeft Yvon het schip afgehuurd om 5 boeren uit alle hoeken van de wereld te ontvangen en er brieven door te lezen van vrouwen die met ze mee willen.
Seizoen 17, aflevering 6: ‘Wijzer worden’
Expeditie Oregon is halverwege en ook in deze aflevering zijn de drone-shots niet van de lucht. Of juist wel. Er wordt in ieder geval flink gebruik gemaakt van de extra investering die is gemaakt in de aanschaf van deze vliegende camera’s. Daar staat tegenover dat er wel is bezuinigd op de afdelingen Opdracht-Inventie en Accomodatie. De Molkaravaan verblijft in het Working Girls hotel; voorheen een bordeel, nu de perfecte plaats voor de Mol om de rest te naaien.
Seizoen 17, aflevering 5: ‘teugels in handen’
In de 19e eeuw trokken kolonisten met paard en wagen van Oost naar West over de 3200 km lange Oregon trail. Op zoek naar goud, geluk, grond en een nieuw begin. Voor henzelf en hun kinderen, hun kleinkinderen, achterkleinkinderen en achter-achter-achter-achter-kleinkinderen, die uiteindelijk terecht komen in een land dat geregeerd wordt door geen Mol, maar een complete club saboteurs die roept dat immigranten hun geluk maar elders moeten zoeken. Wie is de Mol In Extremis.
Seizoen 17, aflevering 4: ‘meer dan normaal’
Op dag 8 beweegt de Molkaravaan zich naar Wilde Westen, wat tegenstrijdig genoeg in het oosten van Oregon ligt. Onderweg probeert Diederik uit te leggen waar ze precies naar toe rijden maar zijn kennis van het Wilde Westen reikt niet verder dan Arizona, wat in het zuiden ligt, en hij weet dat dat te ver is om te rijden. Gelukkig heeft Art alle beschikbare hooibalen in Oregon verzameld om deze aflevering mee te vullen voor dat ultieme YEE-HAW-gevoel. Giddy up!
Seizoen 17, aflevering 3: ‘einde verhaal’
Omdat sommigen nog op de wc zitten, chips aan het halen zijn of op zoek zijn naar papier en een pen die het verdomme WEL doet, eerst een stukje soap. Het is niet erg als je dit gemist hebt omdat het je niet lukte je schoonmoeder op tijd de deur uit te werken. Aflevering 3 start namelijk met het meest idiote, gescripte stukje Wie is de Mol? ooit.
Jochem is ten einde raad! Zijn molboekje is kwijt. Hij heeft overal gezocht maar zelfs bij de receptie van het hotel ligt hij niet. Het signalement (‘er staat een toekan op!’) zegt ze niets. Ik weet ook niet waar een molboekje uit zichzelf naar toe kan. Jochem’s kamergenootje Sigrid is zich van geen kwaad bewust.
In een andere hotelkamer is toevallig ook een cameraman aanwezig om een dramatische close-up te maken van Imanuelle die het boekje van Jochem uit haar rugzak haalt en gniffelend achterover op bed valt.
‘Maar floeps!’ denkt Sigrid. Ze heeft toevallig de sleutel van Thomas en Diederik! Wat ze daar in hemelsnaam mee moest, geen idee, maar ze heeft hem en ze gaat hem gebruiken. Nu. Ze sluipt hun kamer binnen (waar de mannen op dat moment uithangen wordt niet uitgelegd, in ieder geval zijn ze lang en ver genoeg weg om niet te zien dat er een kandidaat, een cameraman en een geluidsman een complete scène aan het draaien zijn). Ze graait door de bagage. Ze opent de koffer van Thomas et voilá, wauw, amazing, de vragenlijst van Thomas! How about that! ‘Ik zit nog niet eens op hem maar ik neem hem toch mee gna gna’ zegt Sigrid hardop en ze sluipt de kamer weer uit.
Christus te paard, dit is zo on-WIDM’s. Ik verwacht op ieder moment de tune van Goede Tijden, Slechte Tijden, zo slecht. Lieve mensen van de productie, in de toekomst minder van dit soort amateurtoneel graag. On with the show.
