Italië

In 2013 omschreef ik Marco Mengoni als “een kwaliteitsitaliaan die er erg appetijtelijk uitziet”. Tien jaar later is mijn mening niet veranderd. Naar mijn herinnering was zijn L’essenziale toen één van mijn favoriete nummers dat jaar, maar mijn blog is het zwart-op-witte bewijs dat het niet eens in mijn top 10 stond. Ik zou met terugwerkende kracht mijn mening aan willen passen, maar ik kan ook gewoon proberen om Marco alsnog in mijn top 10 te krijgen. Dat is namelijk mogelijk omdat hij dit voor een tweede keer meedoet!

Italië heeft het aan zijn woest aantrekkelijke taal en artiesten te danken dat ik het ze steeds vergeef als ze weer met een gedateerde ballad aan komen zetten. Zo ook dit jaar. Nadat Marco er in 2013 zevende mee werd op het Songfestival, gaat hij dit jaar in de herhaling. Iets volwassener, een stuk meer ervaren en minder nerveus. In de hoop hier minstens zesde mee te worden. En dat is best mogelijk want Due Vite (’twee levens’) brengt hij vol overgave, een lied over twee levens die met elkaar leven, maar ook twee verschillende levens die het niet altijd, of altijd niet met elkaar eens zijn. Het klinkt als romantiek en klassiek maar het gaat over de rauwe waarheid. Italianen zijn emotioneel, weet je. Muzikaal is dit allesbehalve eigentijds maar het zal zo de gemiddelde, ietwat oudere (ik kijk ook naar mezelf) kijker zeker kunnen bekoren. En niet te vergeten: ook met de oren dicht is dit puur genieten.

Het mist dat essentiële en het seksuele van een Måneskin om Italië voor de tweede maal in korte tijd de winst te geven, laten we Marco daar allemaal enorm dankbaar voor zijn na de organisatorische chaos van Turijn 2022. Dan maar een plek op nummer due misschien?