Zweden

Ook als je het Songfestival niet kijkt (leuk dat je leest), ken je Euphoria, het nummer waarmee Loreen in 2012 won. Volgens de bookmakers, de fans en de media kunnen we de hotelkamers in Stockholm en Götheborg gaan boeken want Loreen is terug en ze gaat winnen met Tattoo. Een nummer dat hier al de hitlijsten heeft bereikt voordat ze een stap op het podium in Liverpool heeft gezet. Daarmee zal Zweden niet alleen Ierland evenaren, maar ook Johnny Logan moet zijn status als ‘enige deelnemer die het Songfestival twee keer won’ gaan delen.

2012 was het jaar waarin ik mijn blog begon en mijn eerste Eurovisie-stukjes schreef. Aangezien Tattoo niet veel meer is dan een erg goede, maar verwaterde versie van Euphoria dat lijkt op een ABBA nummer en een hoop knip- en plakwerk bevat, ga ik net als de zes (6!!) mensen die nodig zijn geweest om het nummer te schrijven, mijn recensie van 11 jaar geleden hier neerzetten, want ook ík ben niet geïnspireerd om het wiel opnieuw uit te vinden. Hier is ie:

Als er één inzending is die zo gedoodverfd favoriet is, dat het plamuur er met een drilboor nog niet af te krijgen is, dan is het Zweden wel. En terecht, want dit nummer zit niet alleen qua opbouw, zang en muziek goed in elkaar. Maar ook wat regie betreft. Loreen maakt bewegingen alsof ze in het bos is en per ongeluk door een aantal spinnenwebben is gelopen (je kent ’t wel). 3 minuten lang probeert ze zich van die spinnenwebben te ontdoen maar het lukt niet. Zo’n soort dans is het. Oh, en halverwege gaat het sneeuwen in het bos. En het is donker. Maar het ziet er prachtig stemmig uit en Loreen heeft een geweldige stem dat er, ook zonder dans en lichtwerk, voor zorgt dat dit nummer zeker de top 3 zal halen. Of wint, als Europa vanavond in de juiste stemming is. 

Vervang het stuk over sneeuwen met ‘zandstorm’ en dan klopt de rest voor de volle 100%.

Loreen bezit de gave alles naar een hoger plan te kunnen trekken, zelfs middle of the road nummers als deze. Dat is echt heel erg knap en daarom is het ook gewoon heel erg logisch als/dat dit gaat winnen. Ze graaft zich met haar XXL-nagels in, haalt alle emotie naar boven en zingt alsof het niet alleen de eerste, maar ook de laatste keer is. All I want is to be loved schreeuwt ze uit en ik VOEL het, ze neemt me mee en dan is het na een paar minuten voorbij en voel ik me weer bedrogen dat ik in dit Zweedse productietrucje ben getrapt. Maar verdorie wat flikken ze dat toch goed. Ik moet het maar accepteren. Dit gaat hoog scoren bij de jury en ook het publiek vreet dit op, niet massaal, maar naar mijn verwachting genoeg om precies 50 jaar na de winst van Waterloo en – nog belangrijker – 40 jaar na Diggiloo Diggiley, het Songfestival wederom in Scandinavië te verwelkomen.