Boer zoekt vrouw, aflevering 3: Dat snijdt hout

Deze aflevering was een allegaartje van drukke sjaaltjes, bowlingballen en houten lultotems. Waar te beginnen?

Laten we starten met jonge Jos, met de veel te brede schouders voor dat veel te kleine hoofd in dat veel te Franse land.

Yvon zit aan de keukentafel bij Jos’ halfzus, die mee zal helpen met het maken van de keuzes uit de 278 brieven die de tas uit rollen. Eerlijk gezegd valt mij het aantal brieven wat tegen. Mijn theorie is dat er niet veel meiden van in de twintig zijn die op dit moment in hun leven de kans willen of durven te wagen om zo het roer om te gooien en ver weg van hun vrienden, hun opleiding of baan en vrijheid te zijn. Ook al is het ‘maar’ Frankrijk, wat praktisch om de hoek ligt. Afijn, de post voor Jos bevat weinig knutselwerken maar natuurlijk veel foto’s. Foto’s van meisjes met koeien, meisjes met camera’s, meisjes met geitjes in de armen, meisjes met verschillende foto’s met het zelfde blauwe jurkje. Yvon vraagt of Jos de meisjes gaat selecteren op uiterlijk, maar nee. “Van een mooi bord kun je niet eten”, zegt hij. Dan verwacht je een hoop gebochelde wichten op zijn erf tijdens de speeddate maar niets is minder waar.

Jos heeft een veel te knappe barman gehuurd voor de date met zijn meiden. Hou ze kort, Jos! Hij gaat aan iedereen vragen of ze weten hoe het is om in Frankrijk te wonen en of ze überhaupt Frans spreken. Want dat is toch wel een voorwaarde. Het zou hem sieren zich te verplaatsen in zichzelf vóór zijn emigratie en zich te beseffen dat hij zelf wellicht ook geen aangeboren francofiel was.

Gelukkig hoeft Saskia niets te vrezen, die staat al met 10-0 voor. Ze woont in Frankrijk en praat vloeiend Frans. Ter vergelijking: een ander meisje kent alleen het woord ‘cadeau’. Jos en Saskia starten hun speeddate gezellig babbelend in vloeiend Frans. Allebei mogen ze in hun relatie straks hun eigen ding blijven doen. Oh oui, het doen van eigen dingen! Zij dat van haar, hij dat van hem. Als het maar in het Frans is.
De volgende gesprekken ontstijgen niet het niveau van Saskia. Leonie lijkt het leven in Frankrijk onwijs leuk, mooi, in een leuk land, met rust en ruimte, en zo, uhm, ja. Frankrijk, oui oui, baguettes, bonjour!
Lisa vond het dorpje waar Jos woont zo leuk (denkt ze: “met al dat riet en dat hooi en die velden en die oude mannetjes met stokbroden in hun fietstas, net als op vakantie”). Ze heeft niets met Frankrijk, vindt Engeland leuker. Ze heeft verder geen vragen voor hem. Het valt haar een beetje tegen dat hij geen baretje draagt.
Ook Brigitte heeft geen vragen meer, ja eigenlijk wel heel veel, in haar hoofd, maar niet met 10 camera’s op je gericht en de hete adem van Yvon Jaspers in je nek.

Lisanne rijdt paard. Carmen rijdt ook paard. Net als Lisanne iedere dag. Ze zitten wat ongemakkelijk.
Willemijn heeft niks met paarden, ze eet liever lasagne. Ze heeft niet geschreven vanwege het boerenbedrijf maar vanwege hem. Ze zag z’n liefde voor de dieren, en het sprak haar heel erg aan dat hij niet alleen voor zichzelf leeft maar ook voor de beesten. Bingo, perfect antwoord!
Marleen wil niet in Nederland blijven, mensen hebben hier niet de tijd, alles leeft op een horloge en ironisch genoeg gaat net op dat moment ‘PING!’ de bel die het einde van de 5 minuten inluidt. Het lijkt voor Jos geen moeilijke keuze. Naar 3 meisjes is hij heel benieuwd, met 2 wil hij sowieso al verder, de rest is anti-Frans gespuis en mag door de vleesmolen. Degenen met wie hij een dagje een doldwaze genante hobby gaat uitoefenen zijn Saskia (ondertussen al gevlucht naar Frankrijk), Leonie, Willemijn, Lisanne en Carmen.

Johan uit Denemarken blijkt een genadigd timmerman. Alle spanning, opwinding, frustratie, emotie en onzekerheid heeft hij in één nacht weg gegodnondeju’d. Vol trots presenteert hij 10 schitterende vogelhuisjes aan Yvon. Wat een held. Hij heeft geen last-minute zakjes met Oudhollandse snoepjes bij de dichtstbijzijnde Hema, of Texaco-bloemen gekocht voor de ladies. Nee, Johan maakt werk van zijn dates, hij heeft wat in te halen. “As ge een vogeltje wil hebben moette un huisje hebben, en de vogeltjes kommen straks.” Baas.

En hij is er helemaal klaar voor. Alleen vindt hij het wel moeilijk om “meer te doen dan alleen te kletsen”. Die Johan, die springt meteen naar het vierde honk als het aan hem ligt.

En zie, daar komt de stoet Miss Etams al aangelopen! De begroetingen starten met ferme handdrukken maar de laatste paar vrouwen krijgen als extraatje ook nog een ferme klap op de bovenarm en een welgemeend “Heujjjjjj. Hallooooo! Hahaaaa!” Opvallend is dat er naast de 9 vrouwen ook 1 man is gekozen.

Laten we eens kijken wat ze zoal teweeg brengen tijdens de dates. Rineke heeft een doosje geluk meegenomen. Daar zit een kaars in. Die steken ze aan. Ze krijgt een huisje. Ik denk dat de verf nog nat is.
Corina 1 is lerares Nederlands. Dat gaat een probleem worden omdat ze geen Johans spreekt. Corrina 2 is misschien een man en rijdt op een trekker. Waar Corrina 2 naar toe rijdt weet ik niet, want de enige woorden die ik tijdens dit gesprek opvang zijn “Trekker trek trekker heujjjjj! huhu! Trekker, nou!”

Ingrid is helemaal onder de indruk van Johan. Ze houdt van rust, kleine dingen, niet van grote dingen en auto’s. Gatver, grote dingen, bah! Gelukkig krijgt ze een mini-huisje.
Johan heeft de brief van Barbara wel tien keer gelezen en iedere keer moest hij janken. Hij leunt een stukje naar voren, pakt haar bij de arm en stelt de vraag: “Ja maar lieve schat waarom ben je dan alleen, dat kan toch helemaal niet?” Straks waant Johan zich Robert ten Brink, met 5 dochters, een steady huwelijk en een verkondiging dat niemand met kerst alleen mag zijn.

Ingrid zegt dat ze zich thuisvoelt, daar waar een koffiezetapparaatje staat. Dus als je Ingrid zoekt, je vindt haar bij de hangtafel van de BP langs de A27 tussen de broodjes warme kroket en de pornoblaadjes.

Johan’s conclusie: Ze zèn ollemaol vriendelijk en netjes en lief en oardig zeet ie!
Maar er moet een keuze gemaakt worden. Gedrapeerd onder kleurige kleedjes, zodat je niet meer ziet waar de vrouwen beginnen en eindigen, zitten ze klaar voor het oordeel. Jet en Margriet en Ingrid van de BP gaan niet door. Maar Johan, al 49 jaar vrijgezel, verzoekt ze wel met klem om alsjeblieft niet alleen te blijven want dat is helemaal nergens voor nodig. Want anders ga je kapot! Leef, vrouwen, leef! Doe je kleed af en ren naakt de branding in!

Jos gaat voor een paar mannen en vrouwen met sjaaltjes die bij elkaar nog net op de bank passen.

En ineens zijn we bij Aletta, die met haar 5 uitverkorenen houtblokken aan het beeldhouwen is met een motorzaag. Ik zou graag willen weten hoe zo’n brainstormsessie bij de producent van het programma te werk gaat. Iemand moet dit verzonnen en geregeld hebben.

Oibibio zegt dat zijn gevoel in de kettingzaag zit en dat brengt zich over op het stuk hout en wat er uit komt is hij. En dat is dus een gesplinterde, met verf besmeurde genotsknots voor olifanten. Met name Kale Jan is to the point in zijn vorm en kleurgebruik en het moge duidelijk zijn dat Aletta hem kiest. En niet Arie-Jan, die volgens haar iets te veel gefocused is op haar, wat ze eng vindt. Wat ook eng is, is dat het buiten duidelijk 30+ graden is en hij heeft z’n bloes helemaal dichtgeknoopt en zweet niet eens. Dat vertrouw ik niet.
Onder het genot van een biertje en een tosti kletsen ze nog wat na, over hanen en dingen doen en dingen niet meer alleen doen.

Oibibio probeert geen indruk te maken op Aletta, hij is wie hij is en hij doet zoals hij doet en THAT’S ALL, punt, pompunt (zijn woorden). Wat gaan we hem missen. Want Aletta kiest hem niet. En daar gaat alle potentie om het hoofdstuk ‘Aletta’ in m’n BZV-blogs leuk te maken. Booeee. Want wat er overblijft zijn Stille Patrick, Kale Jan en Geitensik Koen. Om in de woorden van Patrick te spreken, toen Aletta haar vertelde dat hij mee naar Bonaire mag:

“Leuk…. Jeujjjj.”

Jan uit Canada gaat bowlen met z’n meiden. Ze maken grapjes over het aantal ballen van Jan (vorige week z’n noten, nu z’n ballen, ik krijg medelijden met die jongen). Daarna gaan ze steengrillen. Florence vraagt of hij romantisch is. Zijn antwoorden zijn zo grijs als zijn fleecevest.
Jan kiest de meisjes die geen jaren ’80 permanent hebben: Judith, Claire en Florence.

De boomlange Wim uit Tanzania zit met z’n vrouwen op een rondvaartboot door de Amsterdamse grachten, dus als hij wil vluchten krijgt hij een nat pak en open TBC. Ze keuvelen en eten wat en doen verwoede pogingen om Wim te laten schaterlachen. Mary-Ellen besluit alvast dat ze wel af en toe naar Nederland wil omdat ze anders het westerse gaat missen want je ziet hoe ongelofelijk primitief Wim is geworden van zijn tijd in Afrika, met een bot door zijn neusschot en zijn ongemak bij het zien van al dat water, baksteen en kleur. Ze voelt wel lichamelijk een warm gevoel en wil Wim steeds een beetje aanraken. Alsof ze verwacht dat hij dan ieder moment toch in een neger verandert.

Janne vraagt of ze daar in Tanzania kan hardlopen. Het is geen kwestie van kunnen, maar MOETEN, denk ik zo, want die speren en poema’s kunnen hard aankomen als ze het op je vlezige Hollandse achterwerk gemunt hebben. Buiten een geweldige track and field optie biedt Tanzania haar ook nog eens een perfecte toekomstvisie want ze heeft zojuist haar leven omgegooid en is een opleiding tot reisleidster gaan volgen. Gelukkig hoeft ze van Wim niet per sé bij hem op het land te gaan werken dus lang leve de lol, lekker je ding doen en de hele dag Facebook updates plaatsen van Tanzaniaanse zonsondergangen terwijl je af en toe met een groepje mensen door de bush mag hollen!

Wim kiest Karin, Janna en Evelyne. Hij tilt Evelyne meteen op tot zijn ooghoogte, wat resulteert in een hoofdwond veroorzaakt door een Boeing 747.

Tot volgende week!