Boer zoekt vrouw, aflevering 2: Knuffelbeesten

3 maanden zijn voorbij gevlogen sinds de 5 boeren in het buitenland zich aan ons voorstelden. En nu vliegen ze allemaal naar Nederland om de brieven van Yvon in ontvangst te nemen, ze te lezen, selecteren en ach, nu we er toch zijn, laten we die speeddates ook maar meteen doen, zijn we daar vanaf, voor het donker thuis.

We winden er geen doekjes om dit seizoen. In duizelingwekkend tempo worden de verschillende Boer Zoekt Vrouw-stadia doorlopen.

En niet alleen de opzet is ietwat aangepast. Ook het banjo-intro-liedje moet eraan geloven. Het heeft een ware make-over gekregen. Trommels, sitars, een Birmees slavenkoor en 3 didgeridoos zijn toegevoegd aan de productie. Maar verder is alles zo lekker gezellig gewoon gebleven!

Johan uit Denemarken heeft 45 brieven gekregen. Terwijl we bijkomen van dit aantal kijken we even naar de ONGELOFELIJKE OREO-KOEIEN van zijn ouders. Zwart-wit-zwart, ik wil er een, ik zet ‘m op m’n lijstje, Kerstman, doe er wat aan. Ik wil een oreo-koe.

En dat is niet alles. Geheel in de traditie van een landbouwbedrijf wordt er ook aan poolen gedacht. In een schuur staat een biljarttafel en daar staat Johan met z’n vader te stoten. Ik wacht even een paar seconden tot jullie die ranzige onbedoelde mental image weg kunnen poetsen.

In een normale editie zouden Johan’s capriolen (als hij die heeft, maar ik twijfel geen moment aan de capriolen-capaciteiten van ons Johan) met een schamele 45 brieven gedegradeerd zijn tot wekelijkse filmpjes op de BZV-site. En een half jaar later kondigt Albert Verlinde de zwangerschap aan van zijn vriendin, die een van de 45 brieven schreef (de andere 44 schreef ze onder diverse pseudoniemen). Maar, dit seizoen is extra-speciaal en zelfs met 45 brieven kwalificeert Johan zich automatisch tot de volgende ronde. Daar moeten we echter nog een week op wachten. Deze aflevering zien we hem alleen nog de post doorspitten. Die bevat een grote rode kaart van Astrid met “Johan IK HOU VAN JOU” erop. Ren HARD weg van dit soort mensen, Johan, alhoewel ik vermoed dat hij hier niet z’n neus voor ophaalt. Wat hij overigens verder met enige regelmaat doet. Hij maakt zich wel druk om de 49-jarige functie die hij nu ineens moet gebruiken, hij dacht dat hij die functie niet nodig had of dat die functie het niet deed.
Ik denk dat ik voorlopig het woord ‘functie’ niet zonder te lachen kan horen. Functiegesprekken. Een functie bekleden. Play that functie music.

Yvon kiepert haar tas voor de neus van Jan de plofkuikenteler uit Canada om. 238 brieven vallen er uit. Het lijkt op het resultaat van een doe-middag op bassischool Het Vlijtig Liesje. Knutselwerkjes, plakboekjes, onbestemde vormen, kleurplaatjes, zelfportretten met een konijn. Er zit ook een brief tussen van een meisje dat houdt van oude auto’s. Yvon is fan van het automeisje en vraagt Jan herhaaldelijk om zijn mening maar hij geeft weinig bloot. Yvon vindt het een prima meid voor Jan en zonder blikken of blozen gooit ze de brief op de ‘ja’ stapel. En zo gaat dat nog even door.
Even later ontmoet Jan de schrijfsters die Yvon voor hem gekozen heeft, in een café in Dronten.
Judith zit in de notenhandel en heeft het binnen 1 minuut met Jan al over lekkere noten en dikke pinda’s.
Hendrika is al 2x in Canada geweest. Ze heeft het graag over auto’s en motors. Ah, het Automeisje van Yvon!
Joni draagt een polkadot-jurk, heeft een eigen handboog maar weet niet wat kleiduiven zijn. Ze neemt een patatje koude oorlog mee waar ze beiden romantisch van kunnen kluiven. Net bij een razend spannende vraag (“ben je netjes?”) gaat de bel en is de tijd om.
Corien is een bloednerveuze Canadese Nederlandse, of Nederlandse Canadese, in ieder geval is ze bloednerveus. Ze is speciaal naar Nederland gekomen om haar landgenoot 5 minuten te spreken. En er komt geen woord uit. Dat is als afreizen naar de Olympische Spelen en tijdens de warming up geblesseerd raken.
Angela is een Friese. Samen met de andere Friezen in het spel praat ze in dialect (heel Friesland: “DAT IS GEEN DIALECT, DAT IS EEN TAAL!”). Enfin, ik zat driftig te typen tijdens dit segment en weet niet waar ze het over hadden maar ik doe een Gordon-tegen-die-Chinees en zal zeggen dat het over fierljeppen en skutsjesilen ging.

Claire moest haar vakantie in Parijs onderbreken voor de speeddate. Van haar moeder en zusje moest ze wel iets voor hem meenemen. Na lang wikken en wegen is het een sleutelhanger met een Eiffeltorentje eraan geworden.

Yvon beslist vervolgens samen met Jan wie hij kiest.
Polkadot, Canadees en Friese Angela vallen onder andere af.

Aletta uit Bonaire.
Samen met hartsvriendinnen Nicolette en Greet mag ze uit 136 brieven kiezen. En wat voor brieven. Beeld je eens in: ergens in Nederland woont een volwassen man die een geitje heeft getekend, deze in regenboogkleuren heeft gekleurd, vervolgens de omtrek heeft uitgeknipt en er de tekst “Kies mii-i-i-j-j” op heeft geschreven. Laten we in godsnaam hopen dat deze kerel dronken was.
Dan zijn er ook mannen die foto’s sturen van zichzelf, in een hangmat met een biertje in de hand en een joekel van een hond op de voorgrond.
Of die schrijven dat het hem heerlijk lijkt om iedere dag een beetje de geitjes te verzorgen en daarna met z’n lamme ballen in de zon te liggen. Aletta lacht om de onnozelheid en vertelt dat ze meer diepgang zoekt. En die diepgang vindt ze bij de brief van poeet Jan.
Er staat in dat ze

gewoon doet wat ze is om te kunnen zijn.

Stop de tijd.
Hij stuurt een foto mee van een verzopen kater in een regenboogkleurige sjaal.
Bij de ontmoeting met 8, niet 10 mannen is overduidelijk wie Jan is. Als je je afvraagt wat er toch gebeurd is met Ronald Jan Heijn van Oibibio, hij heeft 2/3e van zijn naam weggegooid, een geitensik aangemeten en staat nu hier in de duinen te knuffelen met Aletta. De toon is gezet en de eerste paar mannen in het rijtje vinden het gênant, maar nóg gênanter om NIET te knuffelen dus doen ze Oibibio na.
Patrick is een beetje autistisch en omschrijft zich als heel muzikaal. Hij speelt gitaar en zingt graag voor zichzelf. Mijn volgende vraag zou zijn “krijg je klachten?”
Andere mannen die de revue passeren: Arie-Jan met een rode broek.
Pieter met een ieniemienie-brilletje op. Hij neemt paprika’s voor haar mee. Want the way to a woman’s heart is with a box of paprika’s. Bij het zien van de doos vol paprika’s, die er overigens overduidelijk uit zien als paprika’s, grote rode paprika’s, vraagt Aletta wat hij in godsnaam voor haar heeft meegenomen. Ik weet niet wat een dommer antwoord zou zijn, ‘bananen’ of ‘paprika’s’.
Gelukkig krijgt ze een domme vraag retour, namelijk waarom ze op zoek is naar een man, ondanks de geiten.

Jan (nog een) vond de rust en kracht die ze uitstraalt helemaal wauw.
Ook Koen heeft een geitensikje, dus eigenlijk was de vraag van Pieter over de geiten/mannen niet zo raar.
Oibibio (ik noem hem vanaf nu zo want er zijn te veel Jannen in het spel) oreert dat hij beleeft, altijd het nu, en blahdieblaht de 5 minuten in no time vol. Hij geeft Alette een knuffel en gaat weg. Hij wil 2 liter water van Yvon want hij kreeg een droge bakkes van z’n gezever.

En hallelujah! Daar is Paul, met z’n knalblauwe jack en zijn biertje en vlotte babbel. ALLES IS PERFECT. Het gesprek gaat relaxed en dit wordt ‘m gewoon. Maar Yvon vraagt na afloop of hij haar nog een keer wil zien en hij zegt nee. Grapje? Nee. Dus, dus dit was het? De enige potentie elimineert zichzelf? Er is geen hoop meer voor ons Aletta?
Maar ook zij zelf geeft aan dat ze niemand is tegengekomen waarop ze niet kan wachten een pilsje mee te gaan drinken. Sneu.

Toch maakt ze een keuze, de twee sikken gaan mee, samen met Arie-Jan, Patrick en een Onbekende Kale.

Wim uit Tanzania heeft 313 vrouwen aan het schrijven gekregen. Een goede vriendin van hem en zijn zoon Willem helpen mee. Er is een kaart waarop allemaal kernwoorden staan geschreven (zorgzaam, stoer, fysiek,  vrouwelijk, spannend -en ’50 jaar’ rechtsboven in een hoekje gekrabbeld-). Wim ontvangt ook een rieten jeepje, een viermaal gevouwen epistel en een gelamineerd stalenkaartje met loze kreten.
Aan een gemaal in Lemmer ontvangt hij zijn 10 briefschrijfsters. En pas tijdens deze speeddates valt op hoe ontzettend ongelofelijk, bizar, monumentaal en duizelingwekkend reusachtig Wim is. De vrouwtjes zijn allemaal kaboutertjes met roze neusjes en bonte sjaaltjes die snoepjes hebben meegenomen om de GVR te vrind te houden.
Zo is er Hanneke, met donzige wangetjes. Ze heeft veel gereisd en 8 jaar op zichzelf in Afrika gewoond.
Melinda heeft een Guus Meeuwis-kapsel en dito bril.
Mary-Ellen voelt zich op haar gemak en stelt al indringende, diepe vragen over gevoelens en kwetsbaarheid.
Hoogblonde Karin is na de date helemaal hysterisch en gooit met een bolus.
Janne, die op Alison Janney lijkt, was al van plan om Nederland te verlaten. Ze wilde iets met reizen doen dus de logische stap is om naar een Nederlandse Tanzaniaanse boer te schrijven en in een tv-programma te verschijnen.
Marian geeft Wim een klein cadeautje omdat ze zelf “nogal veel” is. Hij heeft blijkbaar gezegd dat hij weer graag vlinders in de buik wil voelen dus ze neemt een miniatuur-bobblehead-rups mee. Als ze nou had gezegd “kijk eens achter je” en dat daar een stoet van aan elkaar gerijgde wagens kwam aanrijden, iedere wagen in een bonte kleur, met voorop een cabine met twee voelsprieten erop. Maar nee. Een fucking miniatuur-bobblehead-rups. Een 10 voor associatie, een 1 voor uitvoering.

De vrouwen die doorgaan zijn Karin, Mary-Ellen, Janne.

Volgende week: allemaal gekkigheid en bowlingballen en een bezoek aan Jos uit Frankrijk! Tot dan!