A song, g’day! #15

Een ode aan de nummers die in mijn linkerrijtje van het Songfestival-scorebord terecht zouden komen. Soms met een bijzonder verhaal of leuke anekdote, soms gewoon een nummer dat me meteen pakt, zonder dat ik er veel woorden aan toe te voegen heb. Zo wil ik een bijdrage leveren aan het doorgeven van de inzendingen uit ESF 2020: The Eurovision Year That Never Was. Next up:

#15 | Australië | Montaigne – Don’t break me

In 1983 zond de Australische omroep SBS het Eurovisie Songfestival voor het eerst live uit. Ondanks dat dit jaar een van de – naar mijn mening – slechtste winnaars ooit voortbracht en het voor de kijkers nachtwerk was, schrok dit ze niet af. Sindsdien kijkt ieder jaar een grote schare Aussie Eurovision fans trouw vol spanning naar het evenement en reist een flinke delegatie af naar het verre Europa om het live bij te wonen. Om onze vrienden Down Under te belonen voor hun trouwe dienst, mocht Australië in 2015, ter ere van het 60-jarig bestaan van het Songfestival, eenmalig ‘voor het eggie’ meedoen in de finale. Niet onverdienstelijk, want ze werden 5e. In plaats van te zeggen “heel goed gedaan, hier heb je een lolly, nu terug naar je plek”, beloonde de European Broadcasting Unit de fans met nóg een jaartje deelname. Ze werden tweede. De liefde, het enthousiasme en de publiciteit in eigen land werd daardoor alleen maar groter, wat resulteerde in de belofte dat Australië in ieder geval tot 2025 mee mag doen. De recente resultaten wisselen, maar desondanks weet het land goed om te gaan met het sturen van geschikte nummers, goede staging en een variatie aan artiesten. Ik leg dit nu even uit want de meeste mensen vragen zich nog altijd af waarom Australië meedoet. Nou, daarom. Ze houden van ons. Ze stoppen meer moeite in hun inzendingen dan de meeste landen die jaarlijks al automatisch in de finale staan, en ze staan ons niet in de weg. Prima toch?

Sinds vorig jaar organiseert SBS zelfs een nationale songfestival-voorronde, zodat het publiek mee kan stemmen over wie er de reis naar ’t andere eind van de wereld mag maken. Zo was het in januari van dit jaar de beurt aan Montaigne om met haar nummer “Don’t break me” de meeste stemmen van de jury en de kijker te vergaren. Haar optreden was allerminst indrukwekkend te noemen, met een veel te hoog opgetrokken nek-tutu, make-up verzorgd door een blinde en een dans waarin ze heen en weer gejonast werd, waardoor het afleidde van het nummer. Maar ik denk dat we in Rotterdam een enorm verbeterde versie hiervan hadden gezien, zoals ook het geval was bij de indrukwekkende act van vorig jaar (die fierljeppende fee, weet je nog?). “Don’t break me” is een popnummer dat goed in elkaar steekt, anno 2020 op de radio gedraaid zou kunnen worden en op z’n minst een plek in de finale had verdiend. Gebaseerd op het nummer staat dit daarom in mijn top 20, op nummer 15. Overigens kreeg Montaigne een voucher voor haar gecancelde vliegticket – SBS besloot om komend jaar géén voorronde te houden en haar een tweede kans te geven in 2021.