Ierland
In de tijd waarin hardcore happy was, Wim-Lex met Emily vree en de ‘80s écht passé waren, won Ierland non-stop het Songfestival (mid-jaren ’90 vroeg ik me af of het voor andere landen überhaupt nut had om mee te doen). We zijn nu 30 jaar verder en Ierland heeft nog steeds idee dat ze zouden moeten kúnnen winnen, ze zijn niet voor niks recordhouder! Een idiote gedachte natuurlijk, want anno 2023 roept Rintje Ritsma ook niet dat hij weer kampioen WK Allround kan worden omdat hij dat in de jaren ‘90 vier keer deed.
Het feit is dat ze zich sinds 2014 maar één keer wisten te kwalificeren voor de finale. De interesse voor het Songfestival zit bij het ierse volk op een dieptepunt en er wordt weinig meer geïnvesteerd in de zoektocht naar een goed scorende inzending. Toch is de populaire Late Late Show al een paar jaar het toneel van Eurosong, de nationale finale. Dat klinkt imposant, maar ondanks de populariteit van die show bezit het over een podium van postzegelformaat en een geluidsinstallatie waarmee alles klinkt alsof het door een kazoo wordt gezongen. Dit is waar de 6 acts voor Eurosong mee moesten werken. De meest opvallende naam was Public image Limited, een project van John Lydon – beter bekend als Johnny Rotten van The Sex Pistols. Die hadden verder helemaal niets te zoeken in deze voorselectie en waren er duidelijk alleen voor free publicity van beide partijen. Verder bestond de keuze uit een marginale diversiteit aan nummers, van medium-dance tot rap met de handrem erop.
De meest veilige optie won: de band Wild Youth met We are one: generieke stadium-pseudorock, Coldplay met de baard in de keel. Ondanks dat ze bekwaam genoeg zijn om zelf songteksten te schrijven, hebben ze voor deze gelegenheid de hulp van een Zweed ingeschakeld met als gevolgd dat het lied bezaaid is met voorspelbare frasen en makkelijke rijmelarij (unique/freak, sun/one). Wat glitter en doorzichtige elementen in de outfits geven alles een edgy look. Zanger Conor weet het podium te ownen, ook al is het (podium) 2 bij 2 meter groot en staat hij voor een publiek dat bestaat uit leden van de Postcodeloterij die een avondje uit hadden gewonnen.*
Nu luister ik graag naar nietszeggende anthem-softrock dat ik luidkeels kan meebrullen, dus als We are one voorbijkomt heb ik heb drie vermakelijke drie minuten gehad. Het hoeft voor mij niet altijd moeilijk of diepgaand. Er is niks mis met een groep enthousiaste jongens die een nummer zingen waarvan het refrein zeker 10 minuten in het hoofd nagalmt zonder dat je de rest herinnert. Daar sta ik alleen in, dus ik hoop dat ze een fantastische tijd hebben, ze het zich niet persoonlijk aantrekken dat Ierland zich wéér niet kwalificeert en nummers gaan schrijven waar ze zelf wel achter staan.
* Er bestaat een officiële videoclip welke haastig in elkaar is gezet in de hoop dat mensen onderstaande video van de Nationale Finale snel vergeten. Maar geloof me, als je die officiële video hebt gezien dan wil je zo snel mogelijk dit Late Late Show optreden zien om de officiële video te vergeten.