De kogel door de kerk

Een nieuwe week, een nieuw uur navelstaren!

Boer Martin zit sinds vorige week met de ‘Swaen-situatie’. Swaen rouwt, Swaen vordert, Swaen praat, Swaen schopt, Swaen maakt de dienst uit en als Wilma haar moment wil pakken moet dat gebeuren tijdens een boodschappendienstje van Swaen. Tijdens zo’n spaarzaam moment, tussen de met stront bespetterde muren van het melkhok, praat ze met Martin over de omgang met elkaars kinderen. En hoe vaak ze elkaar gaan bezoeken. Alsof hij al gekozen heeft. En dat heeft hij ook. Alleen weet Wilma dat niet.

Weer terug van het boodschappen doen heeft Swaen intussen binnen no-time een Swaensalade gemaakt bestaande uit appel, ui, witlof en een stukje wilskracht met wat power en een snufje pit. En rouw vlees. Smakelijk eten, potverdikke!
Ze heeft besloten te blijven want zoals Mart Smeets nooit zei, de Liefde Wacht op Niemand!

De kinderen van Martin zijn even terug van hun logeeradres om wat meer tijd met de overgebleven vrouwen door te kunnen brengen. Wilma praat met Martin over zijn gezin, zijn (overleden) vrouw, haar gezin, haar (overleden) man. Swaen toont haar kinderen foto’s en plattegronden van haar Emporium en vertelt hoe groot het is en hoe tof het is en dat dit straks net zo leuk wordt als Disneyland, De Efteling en Ponypark Slagharen bij elkaar. En gratis! Met ijsjes! En suikerspinnen!

De volgende ochtend hebben de vrouwen vrij en gaat Martin met zijn kinderen de kalfjes van het land halen voor de keuring. Maar met ‘kalfjes’ bedoelt hij ‘de vrouwen’ en met ‘de keuring’ bedoelt hij ‘de beoordeling’, ongetwijfeld.

In de stal wordt de rust verstoord door het gekrakeel van Swaen in de verte, potverdikke waren jullie al bezig jongens? Ze pakt een borstel en begint een kalf te poetsen. En daarna vloert ze ‘t. Zo, in een keer. HOP, kalf omgekieperd. Ippon!

Henk.
Tijdens het sjouwen van emmers melk en het voederen van de kalfjes fantaseert Fiona fantaseert over haar leven met hem. Hij helpt haar met het dragen van hekken naar het weiland. En daar praten ze wat verder. Wat er precies wordt gezegd merk ik pas nadat ik dit stukje een paar keer gezien heb want Henk heeft een hele grote moker vast en het lijkt alsof hij constant met volle kracht op haar hoofd hamert terwijl ze rustig doorfilosofeert.

Ik zit te kakelen op de bank en blijf er bijna in. Strekking van de discussie is dat Henk ziet dat ze geniet en Fiona zegt dat ze op haar plek zit en dat Henk weet dat de concurrentie moordend is maar dat hij er met open blik in gaat. En dat gevoel niet afgedwongen kan worden. Maar Fiona wil gewoon gelukkig zijn, kinderen krijgen en leuke dingen meemaken. Maar! Onthoud. Niet in het buitenland hè. Geen reizen. Alles binnen een straal van 600 meter, behoudens de wekelijkse boodschappen en het jaarlijkse schuurfeest. Daarover gesproken…

De nieuwe schuur van Henk wordt klaargemaakt voor een inweiding. Kortom: schuurfeest op het erf, hallelujah! Yoni praat tegen de camera en zegt dat er een plekje naast Henk vrij is en dat ze staat te popelen om die in te nemen. Ze wil er echt voor gaan. Yoni is bloedserieus. En doodeng. Maar ze is dan wel zo coulant om tegen Henk te zeggen dat ze de keuze aan hem over laat.

Tijd voor soep met ballen, boontjes en gehaktballen en de moeder van Henk en de vader van Henk met zijn blosjes op de wangen! Het kan ook de opa van Henk zijn. Dat weet ik niet meer zeker. Maar ze kletsen wat en verder is het niet zo boeiend. We zijn geëindigd waar we begonnen zijn en zijn niet veel wijzer geworden. Tot zover Henk.

Aad neemt zijn vrouwen mee naar zijn hobby.
Dit is, tot niemands verbazing, de schietclub. Aad vindt het belangrijk dat ze zien dat hij ook in de sport die hij doet “een stukkie prestatie” neer wil zetten. Linda laat haar schietresultaten zien en Aad is not impressed maar wel tevreden met haar prestatiedrang. Jeannet is wat banger en terughoudender en dat vindt hij toch wel leuk. Belangrijk aspect inderdaad, dat de vrouw niet te gemakkelijk met zo’n wapen om kan gaan en er wel huiverig voor blijft. Anders kan je net zo goed hobby-pimpampetter worden en daar je autoriteit mee afdwingen.

Terug op de boerderij worden weer distels gesneden en over het weer gepraat. Jeannet begint stiekem kriebels te krijgen maar ze wil die nog voor zichzelf houden, uit zelfbescherming.

Vanwege de regen, of moet ik zeggen, het aanhoudende gezeik, zijn de velden van Aad ondergelopen met water. Er moet modder gegraven worden en Linda en Aad gaan erop uit. “Je hep een schop nodug”, ordert Aad.
– “Een schop onder je kont?”, zegt Linda.
– “Heb ik dat nodug?”, schiet Aad terug.
– “Nee joh, ik zou niet durven!” antwoordt Linda geschrokken, meteen weer terug in haar vertrouwde onderdanige positie.

Linda vraagt aan Aad wat ze nog moet doen, om zo veel mogelijk kanten te laten zien. “Omdraaien”, zegt een flauwe lolbroek, maar dat is Aad niet. Als goedmakertje zegt hij dat ze niet voor niks bij de eerste 10, de eerste 5, de eerste 3 zit. Linda probeert het nog eens door te benadrukken dat ze alles wil doen om al haar kanten te laten zien.

Nu is het tijd voor Jeannet om in de blubber te zakken. Achter de kassen wordt wat gesopt en geschopt en zegt Aad dat hij het wel moeilijk heeft. En dat het leven met haar wat levendiger en romantischer zal zijn dan met Linda. Lieve Aad, het leven met een kilo oud ijzer zou al levendiger en romantischer zijn. Aad’s gevoelens voor haar beginnen te groeien en nu wil hij die van Jeannet weten. Die van haar beginnen ook te spelen en dat maakt haar bang. Nog banger? Arm schaap.
“Is het nu echt? Kan ik me overgeven?” Vraagt ze.
Is het nu echt? Kan ik overgeven? Vraag ik wanneer Aad zegt dat hij zou willen dat ze zijn gevoelens kon voelen.
En dan gaan ze kroelen achter de kas.
Genoeg. Genoeg!

Willem en De Stem van Pim voederen de koeien. Terwijl de 2 naar het etende vee kijken, praten ze over hoe prettig ze elkaar vinden en tijdens Jurjen’s coming-out naar Willem slaat Willem een arm om hem heen. Ze knuffelen elkaar en knijpen en kussen wat. Eventjes maar, heel even, maar genoeg om te weten dat Klaas een dead man walking is. Eentje die ondertussen een lange slurf oprolt.

Willem wil ze wel allebei nog leren kennen tot het laatste moment (van de logeerpartij neem ik aan, tot aan de dood is zo, zo… definitief.) voordat hij een echte keuze maakt.
 

 

Er wordt gebarbecued en gezellig buiten gegeten en gepraat. Willem geeft beide heren even veel aandacht naar het schijnt, waardoor ze allebei even veel hoop hebben. Klaas complimenteert Willem met zijn oversized capuchonshirt die je ziet bij 8-jarige jochies van 80 kilo (die zijn er steeds meer dus je ziet ze steeds vaker).
Wie-wil-er-nog-een-stuk-je-bief-stuk-bai? vraagt Jurjen. Dit brengt Willem op een idee.

Willem’s vrijetijdsbesteding bestaat uit het zich hijsen in een überstrak wetsuit, het dragen van een latex masker en dan nat worden met een heel zwaar gewicht op de rug.

Duiken is namelijk zijn hobby en er ligt een zwembad ergens in de buurt waar hij vaak koppie onder gaat. Dit wil hij graag met de mannen beleven. Alleen is Jurjen niet zo’n fan van water, ook niet van ademen door z’n neus. Dat vindt Willem aandoenlijk, die kleine bange Jurjen. Klaas flippert er ondertussen vrolijk op los.

Na het lang-zal-ie-leven in de chloria wordt Klaas losgelaten in de moestuin, alwaar hij eten voor een diner met Willem’s familie voor vanavond uitzoekt. Hij vraagt aan Willem waarom zijn relatie na 10 jaar op de klippen liep. Ze waren uit elkaar gegroeid, hij mistte een stukje intimiteit en ze waren als broers. Kort door de bocht: Willem wil weer ouderwetse nookie en dat steekt hij niet onder stoelen of banken.

Hoe anders gaat dat bij Henrieke. Zij en haar mannen zijn nog altijd afwachtend. Niemand durft de bek open te trekken, een stap te zetten, een knuppel in het hoenderhok te gooien.

Totdat Henrieke besluit het initiatief te nemen. Ze gaat elleboogdiep in de aars van deze Setting om het jong eruit te trekken want deze atmosfeer is lang genoeg drachtig.

Als eerste is Rick-Jan aan de beurt. Die ziet de combinatie met Henrieke wel positief in maar het gaat toch om haar, ‘zeg maar’. Waarop Henrieke tegen de camera zegt dat Rick-Jan een vlotte jongen is die van aanpakken weet.
Ik pauzeer de opname om even het raam open te doen en een half uur hardop te lachen.

Rick-Jan zegt tegen ons dat ie meer iemand is die ‘ouwehoeren en gezellig doet maar ik wil niet snel serieus doen, liever niet zeg maar’.
Mijn raam gaat weer open.

Yvon voice-overt: “Ergens diep in Henrieke brandt nog een heel klein vlammetje.” Zonder gekheid, wie verzint die teksten? Drs. Dubbellaag van de Open Deur Universiteit?

Tijd voor the moment of truth voor Bert. Henrieke praat met hem in de stal, tussen de koeien. Mmooommmmpel mompel mompel, gekleng van de koeien tegen de hekken, iets met groeien, niet in twee dagen, mompel, kleng, kleng, klik pakken, of er die ook komt, mompel, kleng, onduidelijkheid.

Gelukkig legt Yvon ons uit dat Bert tijdens dat moment kenbaar heeft gemaakt dat hij meer voor haar voelt dan dat ze dacht. En warempel: de rode koontjes zijn terug op het gezicht van Henrieke wanneer ze met Yvon op een hooibaal de turbulente (sjezus, zijn we zo ver gezakt dat we dit al turbulent noemen? Ja dus!) dag doornemen. Ze vindt Bert leuk maar ze heeft het nog niet tegen hem gezegd. Op Rick-Jan zou ze niet verliefd kunnen worden. Nou, hè hè, we zijn eruit. Haal die arm maar uit de aars en breng het jong naar buiten. Knip de navelstreng door en gooi die moederkoekert van een Rick-Jan weg!
Zacht grommend en mompelend maakt hij de aftocht in zijn witte busje, peukje tussen de vingers, armpie buiten het open raampje, tikt nog even de as weg, gunt Henrieke een laatste aai over zijn goddelijke lichaam en vroem. Weg is ie.

Close-up naar een glunderende Henrieke en Bert, binnen, ’s avonds.
Als ik de bas van het geluid van de tv nog wat hoger zou zetten, zouden de lage tonen die uit beiden voortkomen, een vibratie creeëren van 8 op de schaal van Richter. Maar een lichte brom van liefde wordt, al zij het een beetje geforceerd, uit Bert gelokt. Hij bekent dat hij Henrieke ook leuk vindt.

En dan gaan ze gourmetten. Met Yvon. Beleeft deze, wederom weinig enerverende uitzending toch een spetterend einde.