Makkelijk scoren

We leven op dit moment in een wereld waar Iris Kroes (wie? Je weet wel wie. Je moet het alleen even googlen.) het hoogtepunt van haar carrière beleefde voordat het was begonnen. En waar Ben Saunders niet meer “The Voice of”, maar “De man van” is.  Er is behoefte aan een nieuwe kampioen en na 289 auditie-afleveringen en 9012 battles komen eindelijk de liveshows aan bod. Ondanks dat het aantal kandidaten per coach sterk gereduceerd is tijdens de voorrondes, zijn er nog steeds 32 over. Niet genoeg om alle kandidaten van één team in één liveshow op te laten treden. We zien er 4 van ieder. Snap ik het nog? Jij? Feit is, die hele roedel wordt gehalveerd. Zo zorgvuldig als dat de teams worden opgebouwd in The Voice of Holland, zo radicaal wordt het veld in 1 swipe geruimd.

Over radicaal en onbegrijpelijk gesproken: de opzet heeft nog meer wijzigingen ondergaan. Tijdens het optreden zijn de stoelen van de coaches met de rug naar de kandidaat toe gedraaid. Zodat ze zich puur op the voice kunnen focussen, ookal weten ze al wie er zingt en wat diegene, buiten dit optreden, verder nog aankan qua stem. Tegen het eind van het optreden frutsen de coaches wat aan een kastje waar ze een score invoeren die overigens kant noch wal raakt. Want je geeft je eigen kandidaat nooit een slecht cijfer, ongeacht of het klonk als een boliviaanse walrus. Zodra de score is ingevoerd, draait de stoel en zien ze de rest. En vaak bestaat ‘de rest’ uit slechte styling, lichteffecten en wat dansers, want zoals ik eerder zei, ze weten al donders goed wie er op het podium staat. Ik ben confuus.
De score van de coaches (waarvan 1 dus subjectief) maakt samen met de opbrengst van de sms’jes van de kijker deel uit van de totale score die bepaalt of een kandidaat mag blijven.

Voordat de eerste kandidaat ten tonele verschijnt, trapt niemand minder dan Robbie Williams de show af met ‘Let me entertain you’, in truet met Leona en Babette. Robbie is wat ouder en dikker en grijzer geworden maar dat doet rock & roll en een te kleine outfit met je.

Wendy en Martijn zijn weer van de partij om de boel aan elkaar te praten, te knuffelen en de hele rambam nog meer uit te laten lopen terwijl Peter van der Vorst ongeduldig op twitter vraagt of zijn programma al begonnen is. True story. Het shirt van Martijn toont meer décolleté dan het jurkje van Wendy. Dit zegt
a) iets over het shirt en
b) iets over het jurkje.

Net op het punt dat ik me daarover druk maak, zie ik Winston Gerschtasoosjulmiedieja in zijn #hoeleukisdat-room, met een hilarisch koddig jasje rondlopen. Verrek, dat gedeelte van de show was ik alweer vergeten. Winston, die zich verschanst tussen de tweets en de hashtags en de followers en de tutsj skriens. BREAKING: de zogenaamde ‘swipe-tafel’ heeft zijn intrede gedaan. Dat is een eh… tafel? Waar dus allemaal tweetjes en dingetjes voorbij komen waar je overheen kan vegen. Dat heet met een hip woord swipen. Deze tafel is in wezen een tablet waar je iets op zou kunnen zetten (een glaasje Roosvicee o.i.d.). Theoretisch gezien, maar dat doe je niet, want daarvoor heeft het ding veel te veel geld gekost en je zou je plak-drank alleen maar omswipen.

Gedurende de avond komt Winston Swipomovitsj nog regelmatig terug om kandidaten te vragen naar alles waar je geen reet om geeft. Hij haalt er zelfs ‘deskundigen’ bij. Dit maakt het allemaal nog minder boeiend en het heeft verder geen sodemieter met The Voice te maken en bij dezen besluit ik dus niet te veel woorden vuil te maken aan deze sluikreclamelarij.

Het eerste team dat gaat zingen is Team Marco. En de eerste zanger van de avond is de veelbelovende Omri. Hij heeft het nummer 50 ways to say goodbye (Train) toebedeeld gekregen.
Ik heb onlangs de songtekst van dit nummer gegoogled, om zeker te weten dat wat ik hoorde ook echt klopte. Het antwoord was helaas ‘ja’.

“She’ll think I’m Superman.
Not Super minivan.
How could you leave on Yom Kippur?”

Tel daarbij op dat de vocale kwaliteiten van Omri deze avond benedenmaats zijn en zijn kapsel bovenmaats (de Boze Styliste van The Voice staat ook dit seizoen duidelijk weer op de loonlijst. Ze (of hij) heeft hem een torenhoge hanekam aangemeten) en ik vrees voor een voortijdige exit.

Hij krijgt een 8,5 van Marco, staat dat gelijk aan de lengte van zijn kuif?

De cijfers zijn voldoende, hoog zelfs, je vraagt je af wat dat betekent voor de scores van de andere kandidaten. Die zijn bij vlagen net zo idioot en op alles behalve de stem gebaseerd. Er wordt veel te hoog ingezet, al bij het eerste nummer. Dat is zonde, want er zou nog een beetje spanning opgebouwd kunnen worden wanneer je de liveshows begint met magere zesjes en zeventjes. Die logica is de heren en dames van de regie ontschoten. Jammer, want er is geen weg terug meer dus we moeten er mee leren leven, die score-nonsens. Laat ik ook daar dus maar niet te veel aandacht aan schenken, tenzij het om uitschieters gaat.

De volgende kandidaat:
Niña was een derde van het trommelroffeltrio Treble. Het groepje dat om onbegrijpelijke reden ooit een nummer 1 hit scoorde met een liedje in fantasietaal. En welke om begrijpelijke reden ooit de voorronde van het Eurovisie Songfestival niet haalde met een eveneens ondoordacht bongo-deuntje. Over het Songfestival gesproken: ze zingt Lost, van Anouk. Voordeel: ze zingt iets dat ik versta. Nadeel: de rest. Een vaak schor zingende wrap van Komo-zakken.
Roel (6,5) heeft zich geïrriteerd aan de uitspraak, ik erger me op mijn beurt weer aan die uitspraak.

Ivar heeft zijn hand verbrijzeld in een metaalbewerkingsmachine, waardoor hij (voorlopig) geen gitaar kan spelen. Hij zingt Against all odds (Phil Collins) en het is niet goed, niet slecht. Marco geeft het een 9,0. Ik vind het niet zo vreselijk dat ik zou zeggen dat het lijkt of hij met z’n stemband door die metaalbewerkingsmachine was gesleurd. Maar een Phil Collins he ain’t. En Phil Collins is niet bepaald de beste zanger.

Dan is als laatste kandidaat Babette aan de beurt, met Where have you been? (van Rihanna). De stal van de Voice Dansmariekes is weer geopend, ja hoor! Ze maken het geheel memorabeler dan de voorgaande optredens. Het feit dat Babette qua zang ook best goed het nummer doorkomt zorgt daar ook voor. Memorabel genoeg voor Marco om zijn pupil hier een 10 voor te geven. Als Marco een leraar was, zou iedereen met glans het Gymnasium doorlopen, ongeacht of ze goed zijn of niet.

Na de reclame is het tijd om de stemmen van de kijkers op te tellen bij die van de coaches. En door zijn: Babette en Ivar

Team Nick en Simon

Nicola met de Gooische ewrrrrr zingt Feelin’ good (Nina Simone). De zang is niet heel slecht maar de beslissing van de styling/regie om dit nummer een paaldansact te geven en een cabaret-feel… tssss. Schaam je, schaam je diep. Een bolhoedje, een paal, een kort zilver glitterbroekje. Even heb ik te doen met Nicola maar dan gaat ze heel hard “fowwwwrrrrrrrr miiiiiiiiiiieeeeeee!” zingen en hoop ik dat ze met deze kermis ten onder gaat en we haar niet meer terug zien in de liveshows.

Maame zingt Fragile (Sting), het nummer dat ze na haar blind audition een stukje samen met Trijntje zong. Ze draagt iets dat lijkt op de rest van de outfit van Nicola. Verder geen opsmuk, alleen een erg mooi gezongen versie van dit nummer. Zonder twijfel de beste van deze avond (maar deze avond is nog lang. Erg lang. Heel lang.). Omdat dit geen kandidaat van zijn eigen team is, geeft Marco dit een 8,0. Een hele punt minder dan Ivar Zonder Hand. Zijn tip? “Laat dit indalen, neem dit nou mee.” Wat is ‘dit’? Het Moment? Hoe daal je een Moment in? Een Gevoel? Hoe neem je een Gevoel mee? Is Marco een ghostwriter voor Bløf?

Het is tijd om met hooi te gaan gooien. De Friese Johannes zingt Summer of ’69 (Bryan Adams). Geflankeerd door danseressen in houthakkersblouses die een soort mix van linedancing en hiphop uitvoeren. Op de muziek van Bryan Adams. Dus. Het enige dat mist is een braderie-zanger. Oh, wacht! Daar is ie! Hij krijgt een lage 6,5 van Roel en Trijntje en eindigt daarmee uiteindelijk onderaan ’t scorebord van zijn team.

Marx is een jongen met een hoedje. Meer personality kan ik er op dit moment niet uit halen. Hij zingt een lounge-versie van het nummer Everything van Michael Bublé, alsof dat nummer an sich al niet lounge genoeg is. Het kan dus erger, en minder indrukwekkend. Trijntje geeft het een 9,0, want ze luistert blijkbaar ook scheel. Hij heeft haar echt ‘geraakt’, een term die ze meerdere keren deze avond gebruikt.

De guitige kop en het Fries-zijn, gekoppeld door het doorgaande succes van Boer Zoekt Vrouw, doet menig The Voice-kijker toch naar de telefoon grijpen. En daarom is Johannes door. En om logische redenen is Maame de tweede kandidaat van Team Nick en Simon die naar de volgende liveshow mag. Dus Marx, die comfortabel bovenaan stond volgens de coach-scores, mag naar huis.

Alvorens naar de volgende twee teams over te gaan, wordt de vloer nog een keer vrij gemaakt voor Robbie Williams, die zijn laatste single ‘Candy’ zingt. De stoelen van de coaches zijn omgedraaid want er is met Robbie afgesproken dat ze doen alsof ze hem gaan beoordelen. Na een paar zinnen rammen ze allemaal met een ‘10’ de stoelen om. Robbie zingt wat, ligt wat achter op de muziek, loopt wat rond, haalt een van de gillende eind-dertigers (ik word oud) uit het publiek. Maakt er een wandelingetje mee. En zwaait weer af.

Team VanVelzen.

De Britse Katty heeft het nummer Firework (Katy Perry) om te vertolken. Ze draagt een rare outfit, aan haar doorschijnende mouwen zitten witte gordijnen gestikt waardoor ze bij het wapperen met haar armen lijkt op een wit gevleugelde vleermuis. Het klinkt overigens niet zo geweldig en de scores zijn er ook naar. Ze krijgt een 8,5 van Roel maar een 5,0 van Marco. Waar deze plotselinge vlaag van realismebesef van de heer Borsato ineens vandaan komt is mij een raadsel. Maar dit is hoe je dus het punten-concept spannend houdt.

De eveneens Britse Sam zingt het onmogelijke Payphone (Maroon 5). Het is pijnlijk, erg pijnlijk. De hoge noten worden niet gehaald en de rest van de zang is iel en op het valse af. Hoe kwam deze gast door de blind auditie? Je ziet het de coaches zichzelf ook afvragen. De scores zijn vernietigend: een 8,0 van Roel (subjectief) en de objectieve 4,5, 5,5 en 6,5 van de rest. Bottom of the heap.

Sifra zingt I’m with you (Avril Lavigne). Kijk, dat klinkt wellicht beter dan wat we hiervoor hebben gehoord maar zodra ze haar keel open zet en roept dat ze With You is wil ik alleen maar rennen. Hard wegrennen. Ze kan me toch niet bijhouden.

Marjet is me tot dusver totaal ontgaan maar ze is tot de liveshow doorgedrongen. Ze zingt Bløf’s Dichterbij dan ooit. Van een totaal ander kaliber dan haar teamgenoten. Dat het jurkje dat ze aanheeft wellicht eerst bedoeld was voor Sifra wuiven we even weg. De liveshows zijn nog amper onderweg of de eerste tienen (Marco, Trijntje) zijn een feit. Terecht, maar toch ook een beetje jammer.

Dat waren de kandidaten van Team Van Velzen. Door naar de volgende ronde? Marjet, natuurlijk. En Sam. Bijna 50% van de stemmen van het publiek. Roel kijkt in ongeloof toe. Dit programma is de beste komedie op Nederlandse tv van dit moment.

Last but not least, Team Trijntje

Patt zingt Euphoria (Loreen). Je weet wel, dat bazennummer dat het Songfestival won. Dat wist je toch al? Nee? Dan weet je het nu en laat ik niet meer horen dat Songfestivalnummers per definitie suf en truttig zijn. Helaas weet Patt er wel een wat suffe en truttige versie van te maken. Vooral met het ‘uh uh uh uh uh uhuuup’ stukje heeft ze moeite. Begrijpelijk, want ik oefen het zelf regelmatig in de auto, dan kan ik niemands gehoor hiermee beschadigen behalve het mijne.
Wat zeg je?
Huh?

Tegen het eind van het optreden zie ik pas dat er een danseres op de achtergrond meedoet. Helemaal achteraan, bijna tegen het decor aan. Je zou haast denken dat het een gek uit het publiek is die dacht “YEAH JOEFORIEJA!” en als een dolle achter op het podium is gerend en mee ging headbangen. Maar nee, dit was een danseres die een choreografie heeft ingestudeerd, om uiteindelijk alleen opgemerkt te worden door een blogger. Meid toch.

Denzel – I believe I can fly (R. Kelly). Vergis je niet in de naam van de jongen en de keuze van het nummer, Denzel is zo wit als een fles melk. Om die witheid te accentueren projecteert de afdeling Video op het decorscherm tientallen, honderdtallen witte CGI-duiven. Denzel’s stem doet toch wel een beetje denken aan dat van de soulfulle zanger. Weliswaar met minder power en bereik. Maar het is oké, het zou niet misstaan in een Nederlandse variant van One Direction. De jury is minder enthousiast.

Tessa zingt Pride (in the name of love) (U2), met al haar ziel en zaligheid maakt ze dit nummer ‘eigen’, echter wel met iets te veel gegrom en valse emotie (het is al half elf geweest, een mooie tijd om filosofisch te worden). Tessa zelf lijkt ook best verbaasd van haar eigen optreden en onder de indruk van de woorden van Wendy, het publiek, Trijntje, het glitter van haar legging. Haar optreden zet haar bovenaan de lijst. Maar niet voor lang.

Want daar is Leona en ze zingt I just wanna make love to you (Etta James). De eerste zin is al een klap in het gezicht van de concurrentie. Wat ongelofelijk sneu moet dat zijn, als je nog niet aan de beurt bent geweest en je bent dus een van de 2897 kandidaten die volgende week moet gaan zingen. Dit is gewoon knettergoed, van top tot teen. Als ze dan naar het einde toe nog een hoge noot eruit knijpt waar hele hondenkennels van leeglopen, draaien de coaches als mallen om met een 10 als score, alle 4.

Geheel volgens verwachting zijn Leona en Tessa door, alhoewel ik stiekem Denzel ook een plaatsje in de volgende ronde had gegund. Ik denk dat ik een boyband ga managen, goud geld en hij mag dan ‘the shy one’ spelen.

Volgende week komen de andere helften van de teams aan bod. Tot dan!