Fatal attraction

Ik weet niet hoe het met jouw gevoelens zit momenteel, maar die van mij zijn in de war. Mijn Valentijnsavond begon met een date met Art en eindigt in een pijnlijke break-up met een van de bad-assest motherfuckers van dit moment.

Dag 12 start zoals iedere WIDM-dag start: met Art. Dit keer staat hij op een verlaten spoor. Een verdwaald spoor? Het juiste spoor? Hij zegt dat er vandaag eindelijk bekend wordt wat er in de kokers zit én, beste kijkers, voor een van de overgebleven big five is er een heuse vrijstelling voor de finale te winnen! Maak. Me. Gek!

Daniël zegt in de biecht dat her en der verbondjes worden gesloten maar daar heb je volgens hem geen reet aan. Al die informatie-uitwisseling gaat ten koste van je eigen kansen. Hij doet er niet aan mee (op dat moment mis ik een fast-forward montage naar een dag later, vlak voor de test, waar hij uitgebreid zijn Mollenboekje deelt met Kees en Zarayda).

Aan het ontbijt gaat het weer eens over de kokers. Een verhitte discussie van 1 tegen 4 (Daniël vs De Rest), waarin Daniël beweert dat er echt, écht fotopapier in zit. Paulien gelooft er niets van, want je kan fotopapier niet ontwikkelen, je kan alleen filmpjes ontwikkelen. Minpuntje, ik had een dergelijke opmerking niet bij haar verwacht. Het past meer in het straatje van Zarayda, die wild gebarend eist dat de kokers open worden gemaakt. Nu. Nu! Om zijn kudde tevreden te stellen, stelt Daniël voor dat ze de kokers vanavond open maken indien de eerstvolgende opdracht geen betrekking heeft tot deze heeft.
Akkoord.
Precies op dat moment wandelt Art binnen en die trekt zomaar 1000 keiharde Afrikaanse Rand (ca. 100 Euro) uit zijn buidel. Of de groep daar spullen mee wil kopen voor het verduisteren van een kamer. Oh ja, en “De belangrijkste dingen liggen niet op ooghoogte.”
De groep barst in lachen uit en Daniël groeit 3 meter hoog. Vanwege dat verduisterings-dingetje, dus. Trots kwispelend als een hond met zeven staarten neemt hij dit glorie-moment in volle teugen op. ZIE JE WEL! WE GAAN IN DE ONTWIKKELINGSFASE EN IK BEN DE BAAS, DE MEESTER, DE MOTHERFUCKING KING OF THE WORLD, IK BEN LEONARDO DICAPRIO EN DEZE ONTBIJTTAFEL IS DE TITANIC! EN ART IS EEN IJSBERG!

Een paar kalmeringsmiddelen later stapt iedereen de Magic Bus in, op koopjesjacht. De winkel waar ze met het geld helemaal in los mogen gaan is er een waar je van alles en nog wat kan kopen. Dekens, helms, bezems, maandverband, siliconenkits, pluchen honden. Een afrikaanse superstore zo groot als een doorsnee benzinestationshop. Terwijl Kees, Carolien en Zarayda voor 77 Euro aan dekens bij elkaar graaien, gaat Paulien op zoek naar verduisteringspapier uit de oorlog. Nee, dat waren duitsers, Paulien.

Daniël heeft echt een aaneenschakeling van verhelderende momenten deze aflevering, want hij herinnert zich Art’s laatste woorden bij het ontbijt (over de ooghoogte) en gaat de trap op om daar verder te zoeken naar nog beter verduisteringsspul. Terwijl hij dat doet, kijkt de rest lachend toe hoe Kees over de grond kruipt, rommelend in kansloze bakjes en hoekjes en mandjes. Want ook dat is geen ooghoogte, maar niemand lijkt zich dat te realiseren. Uiteindelijk vindt Kees een koker en duikt iedereen de kasten en diepvrieskisten in, op zoek naar nog meer kokers. Die vinden ze niet. Met dat ene exemplaar en alle aankopen worden ze gedropt bij een oude drukkerij (‘The Mission Press’), een vervallen gebouw vol grote gaten en hoge ramen. Die 77 Euro aan dekens is nooit gespendeerd want er worden alleen rollen plakband en grote, zwarte stukken zeil gebruikt. De hoge ramen zijn lastig te beplakken want het enige trapje dat er ligt, is te laag. Carolien komt met het ‘lumineuze’ idee om een aantal lange, dunne stokken die ze buiten het gebouwtje heeft gevonden, te gebruiken om daartussen de stukken zeil te spannen en de stokken dan rechtop te zetten en dan is alles git- en gitzwart. Maar niet alles blijft net zo handig overeind staan als haar haar en alle pogingen ten spijt, lukt het ’t vijftal niet om de stelling van Carolien te verwezenlijken. Omdat Paulien in hopeloze momenten als deze alleen maar lijdzaam kan toekijken, besluit ze een ommetje te maken en de andere zijde van het gebouw te inspecteren — een zijde waar keurig een mega-ladder staat geparkeerd, die ze triomfantelijk mee naar binnen neemt. De ladder krijgt een helden-ontvangst, Kees klimt naar boven om de ramen dicht te plakken en het ontwikkelen kan eindelijk beginnen.

Ik heb dit vroeger tijdens mijn opleiding ook gedaan. Ontwikkelbad, stopbad, fixeerbad. Stinken doet dat spul. En het moet echt flink donker zijn. Ben je een halve middag bezig geweest met de Perfecte Foto (tenminste, dat hoopte je — dit was nog in het Analoge Tijdperk waar je schoot en bad tot de fotogoden dat het plaatje was gelukt), stond je met zeven man in een doka en dan wilde er een onverlaat zonder te kloppen naar binnen. Zodra de deur open ging, werd dan ook in een groot panisch koor NEEEEEEEEEEEEEEEE! geroepen. Spannende tijden waren dat. Een pavlov-reactie van paniek, angst en spanning ontstaat daarom bij mij tijdens deze scène. Verder valt er weinig te zien. Letterlijk en figuurlijk. Van de 6 kokers die ze hebben, bevat er slechts 1 een afbeelding. Dat was de koker die Kees in de winkel heeft opgevist. Er staat een geldbedrag van 500 Euro op. De andere fotopapiertjes zijn gitzwart. Zelfs die van de 2 kokers die honderd procent zeker al die tijd ongeopend in Zarayda’s rugzak hebben gezeten.
Het valt me tijdens deze ontwikkeling wel op dat Kees bij de eerste zwarte tinten al roept dat het niks is en dat het papiertje zwart is en dat ze hup, door naar het volgende moeten. Er zit geen tijdslimiet aan deze opdracht dus vanwaar deze haast? Hmmm.

Na dit debâcle komt Art binnen (zonder te kloppen, het gebouw had toch geen deuren) met de mededeling dat ze 6000 Euro hadden kunnen verdienen als ze niet zo nieuwsgierig waren geweest. En als Zarayda niet
a) de Mol was of
b) zo ongelofelijk eigenwijs was geweest om, zo biecht ze even later, samen met Tania toch stiekem even de twee dichte kokers heeeeeel even te hebben geopend.
Hnggggh.

De volgende opdracht dient zich alweer aan. We zien grote triviantstukken en schaaltjes. Fervente Mol-kijkers herkennen die triviant-pegels als ’topito’s’, die speelden een paar seizoenen terug zo’n grote rol in de hele serie dat ik compleet de weg kwijt raakte. Gelukkig valt het dit keer mee, want de topito’s (4 stuks per kleur, in totaal zijn er 4 verschillende kleuren) worden onder schaaltjes op een grote draaitafel gezet. Art is de Hans van der Togt die het rad steeds mag draaien. De kandidaten moeten om de beurt een schaaltje optillen, de topito pakken en zo proberen een topito-kwartet van 1 kleur te vormen. Lukt je dat, dan win je een vrijstelling voor de finale. Maar dan moet je nog wél de eerstvolgende executie overleven.

Het spel begint simpel maar eindigt strategisch, want als je lege handen hebt én een leeg schaaltje optilt, ben je af (Paulien, Zarayda) en als je 3 van een kleur hebt en je weet dat een ander jouw laatste kleur heeft, moet je het slim spelen (zoals Carolien en Kees trachten). En zelfs dán is er nog altijd slick motherfucker Daniël die maar half doorheeft wat hij aan het optillen is. Hij weet alleen dat hij nog 1 blauwe topito nodig heeft maar die zit er niet meer tussen, denkt hij. Hoe groot is dan ook zijn verbazing wanneer hij een schaaltje oppakt en… er een blauwe topito in zit! En Carolien draagt zelfs een gigantische blauwe ring! En Kees draagt een blauw shirt! En tijdens de biecht, waarin Daniël euforische kreten slaakt en roept “I’m a happy camper! Of de mol.”, draagt Daniël ook een blauw shirt! De kleur blauw, wat betekent het?
Misschien niet meer en minder dan ‘de kleur blauw’.

Dag 13, Drakensbergen

Carolien, Kees, Zarayda en Paulien zitten al een tijdje aan het ontbijt totdat ze zich realiseren dat Daniël ontbreekt. “Ik dacht al, waarom liggen die 16 rauwe eieren en 4 struiken bleekselderij nog steeds onaangetast in dat mandje?” Daniël is namelijk meegelokt door Art, die hem vertelt dat de andere 4 zometeen gaan proberen zijn vrijstelling af te pakken. Maarrrr… (en hier haalt Art een lasergun tevoorschijn die hij aan Daniël overhandigt) … “je mag je verdedigen.”

De 4 Magische Woorden die Daniël nog eens 6 meter doen groeien. Fuck yeah. Hij heeft die helicopter waarin hij boven het veld moet vliegen om de kandidaten ‘dood’ te schieten, niet eens nodig.

In een dor veld moet de rest op verschillende plekken topito’s (daar zijn ze weer) verzamelen, van iedere kleur één en steeds maar één tegelijk. En ze helemaal naar de overkant op een tafel leggen. Lukt ze dat, dan verliest Daniël de vrijstelling en wint de groep 2000 Euro. Maar ondertussen moeten ze dus een bloeddorstige Daniël, klapwiekend boven hun hoofden, zien te ontwijken. En als de beer los is, is ie los. Motherfuckers.

Zarayda wordt als eerste afgeschoten. Kinderlijk eenvoudig, ze gaat nog net niet op een trapje staan zodat Daniël er beter bij kan. Paulien maakt het ook niet al te moeilijk. Haar grappige (blauwe!!) hoedje werkt als een lokaas en zelf vindt ze dat ze bij dit soort opdrachten sowieso al getroffen is door een soort fatalisme. Ze geeft zich niet meteen gewonnen maar laten we ook niet al te crazy doen. Hup, schiet, af.

Blijven Carolien en Kees over. Fanatiek racend door het veld komen ze uiteindelijk tot de conclusie dat ze nu alleen nog maar een blauwe (blauw!!) topito hoeven te halen, want er liggen al een gele, een rode en een groene. Of toch niet? Nee, Carolien zegt dat groen en geel er al ligt maar Kees spreekt haar tegen en vertelt dat hij een blauwe (blauw!!) heeft zien liggen. Ze moeten nog een groene topito halen. Het heeft even wat overredingskracht nodig maar Carolien gelooft Kees en ze gaan voor de groene. Dit blijkt gelukkig de juiste kleur te zijn. Wat de groep echter niet doorheeft, is dat tijdens de laatste sprint naar de tafel, Carolien door Daniël is afgeschoten. Art vertelt ze het slechte nieuws.

Vrijstelling voor Daniël dus. Maar, zo vertelt Art hem nog eens, hij moet wel eerst de test doen en geen rood scherm krijgen.
Eigenlijk gunt iedereen Daniël wel die vrijstelling, behalve Carolien, die kan niet wachten om dat hoofd van hem te zien als hij een rood scherm ziet. Dat geldt voor ons allemaal.

Voordat het testtijd is, zitten Zarayda, Daniël en Kees zoals aan het begin van deze samenvatting werd vermeld, elkaars Molboeken door te lezen. Zarayda beseft zich dat iedereen nu met het delen van deze informatie elkaars graf aan het graven is (iedere zin van haar zou moeten eindigen met een gemonteerde soundbyte dat zegt NO SHIT SHERLOCK) en besluit daarom niet veel meer te delen.
Carolien en Paulien wisselen informatie aan elkaar uit.

Wie verdenkt wie? Men is vooral aan het spreiden:
Daniël verdenkt Paulien, Zarayda en Carolien
Paulien verdenkt Kees, Zarayda en Daniël
Carolien verdenkt Kees en Zarayda
Zarayda verdenkt Daniël, Carolien en Kees
Kees blijft bij Paulien.

En het rode scherm op Art’s laptop of doom gaat naar….. Daniël.
The fuck has left the building.