Boekenbal

Aan het wekelijks ontbijt (ja, ze ontbijten elke dag, maar we zien dit tafereel wekelijks voorbij komen) zitten Paulien en Carolien vrolijk aan de toast en eitjes. Maar Kees mokt om het verlies van zijn verbondmaatje Zarayda. Hij vindt het maar een rare samenstelling, dit finalistentrio: 2 vrouwelijke cabaretières en een homo uit Volendam. Dat vinden de twee vrouwen helemaal niet raar. Paulien vraagt aan Kees of dit was wat hij had verwacht.

“Deze finaleplek?”, vraagt Kees.
“Nee, een [mompel mompel binnensmonds iets].”
Wat volgt is een vloedgolf aan giechels en lachsalvo’s waarin het geluid van een bronstige kaketoe de boventoon voert. Dit wordt door Paulien of Carolien gemaakt. Het geluid is zo bizar dat ik het programma ter plekke een stukje terugspoel om te horen wat het veroorzaakte, maar zonder resultaat. Ik gooi het op een gevalletje ‘You had to be there.’

In de centrale bibliotheek van Johannesburg zitten de mollenboekjes van alle kandidaten verborgen, naast ieders favoriete boek. De locaties van de boeken zijn te vinden via hints in de kaartenbakken. Voor ieder favoriet boek dat wordt meegenomen, komt er geld in de pot, beginnend met 100 Euro en dan op volgorde van afvallen. Dus het minste geld voor Ewout, daarna Joep, daarna Janine, etc. etc. Neem je een mollenboekje mee, dan kost dat geld. Staat jouw mollenboekje naast een Harlequin romannetje, dan moet je per direct het programma verlaten en voorzichtig met een blok beton aan je been gebonden de oceaan in wandelen. De regels zijn keihard.

Paulien, schrijfster, begint meteen te steigeren door te zeggen dat ze helemaal niks snapt van die kaartenbakkensystemen in bibliotheken. Het drietal spreekt af dat ze allereerst proberen hun eigen boekjes te vinden zodat die sowieso zijn veilig gesteld. Omdat Carolien met een C begint en Cornelisse ook, rennen beide vrouwen meteen naar de C-bak. Maar misschien liggen de C-kaarten wel bij de B-kaarten en in dat geval kan Cornelisse bij Borgers liggen en lijkt het allemaal een stuk logischer. Niet logisch, of ronduit irritant, is dat Kees er steeds met z’n dikke reet tussen probeert te porren, om af te leiden, de boekjes van een van de dames voor hun neus weg te grissen of gewoon om de Mol uit te hangen. Resultaat: bitchfight!
Paulien vindt als eerste haar boekje (voor zover ik kan zien NIET bij de braille), gevolgd door Carolien, die puur toevallig ook nog eens Kees’ mollenboekje uit de kast vist. Zomaar! Zonder te weten waar het ligt!

Arme Kees is zich niet bewust van de snode plannen van de dames en zoekt zich de hele opdracht het rambam naar zijn boekje. Ondertussen etaleert hij even een rasvolendams bouwvakkers décolleté.

Ironisch genoeg levert dit keer Zarayda het meeste geld op. Want aangezien ze de laatste afvaller was, is haar boek het meest waard. Paulien en Carolien vinden samen de autobiografie van Mandela. Daarna scheiden hun wegen. De volgende missie van Paulien is het zoeken naar een Agatha Christie thriller, het lievelingsboek van Ewout, voor een astronomisch bedrag van 100 Euro. Ze staat een tijd te turen naar een plank met boeken wanneer ze ineens doorheeft dat het grote-letter-boeken zijn. Net als braille ook bedoeld voor slechtzienden.
Hmm…

Ze vindt Ewout’s boek en ook die van Joep. De eerste twee afvallers dus, goed voor 500 Euro. Samen met Zarayda’s boek van 700 Euro en Kees’… eh, wacht, Kees heeft niks. Geen boek, niet eens zijn eigen mollenboekje. Hij heeft die hele tijd lopen lanterfanten. Zolang zijn boekje niet in zijn handen was, was het binnenhalen van geld voor de pot dus niet van belang. Blijkbaar hebben Paulien en Carolien dus goud in handen met zo’n gewild exemplaar! Ze beweren dat ze het boekje niet hebben maar Kees gelooft hen niet en eist dat ze mee gaan zoeken. Oké, laten we dat doen, denken ze een paar seconden, tot ze al vrij snel bekennen het boekje te hebben en voorstellen om de pot te ruilen voor zijn boekje. Want Kees vertrouwen ze voor geen meter meer met al dat geld. Onder het motto “Je moet de pot uit m’n koude dooie klauwen trekken voordat ik ‘m aan jullie afgeef”, krijgen ze nul op het rekest.

Aan het eind van de dag checken ze in in het ‘Art Hotel’ en ieder hotel dat Art heeft lijkt me een prima onderkomen. Ware het niet dat het een ietwat curieuze thematiek heeft. Geschiedkundige teksten op deuren, poëzie op de muren, bedden zó hoog dat je er beter onder kan slapen, douches die lijken op spatels, pruiken –pruiken! achter kamerschermen. Paulien heeft de perfecte omschrijving: het is een SM-kamer waar een hoer werd geofferd. En daar laat ik het bij.

De finale-dag is in aantocht en iedereen moet er op hun paasbest uitzien. Er zijn veel dingen die je ’s avonds kan doen in Johannesburg en het passen van galakleding in een bruidswinkel is er een van.
De vrouwen passen jurken aan, Kees wordt er hysterisch van. Vooral Carolien voelt zich er hoogst ongemakkelijk bij. Bij dezen wil ik even een momentje van groengele jaloezie inlassen voor het figuur van Carolien.

 

Amen.

Ze past enkele jurken en de een doet haar nog harder in lachen uitbarsten dan de ander (maar ongeacht de lelijkheid van het gewaad, she is working it, girrrrrl!) Zelfs een pak staat haar goed maar ook dat is geen optie. Paulien heeft de grootste lol in het ophalen van de inner gay in haarzelf. Ze voorziet iedereen van kledingadvies, wat an sich ook best een Mol-actie zou zijn.

’s Avonds (Johannesburgse nachten zijn lang) bezoekt Carolien Kees op zijn kamer om zijn mollenboek terug te geven. Ze zegt dat ze hem wel gelezen heeft en wijzer is geworden.
Men zal spoedig merken of dat wijzer genoeg was, ondertussen weten we wel beter.

Dag 17, Pretoria.

Het spektakel verplaatst zich naar een oude stoomlocomotief waar ’s lands beste amateurtoneelspelers zich hebben opgedoft in chique kleding. Er hangt een koloniaal jaren ’20 sfeertje (een omschrijving dat net zo krom is als een centraal zijpad). Hoofdrollen in dit spel zijn natuurlijk Kees, Paulien en Carolien. Ze zoeken de figuranten op en die stellen hen vragen, zoals “Zag jij een groen scherm in Kruger Park?” of “Welke van de laatste versen in het Afrikaanse gedicht is foutloos?”. Meestal volgt nog een vraag, met als afsluiting een al dan niet vage aanwijzing. Ja, dit is weer een hoofdpijnopdracht maar wel eentje in een schitterende setting, met spanning, verdraaiingen, verdenkingen, indringende blikken richting kandidaat en een potentie aan hints en cryptische omschrijvingen om je vingers bij af te likken.

Enkele dingen die boven tafel kwamen na de raadsels:
“De laatste versie van het gedicht vertelt het verhaal niet.”
“Waar iets gevonden kan raken, kan ook iets verloren raken.” (doelend op de kokers in de winkel)
“Was het een spel of was het een spel in een spel?”
Een half antwoord: 1500. (het bedrag dat Kees op de berg haalde)
“De priester vertelde alles dat je moest weten.” (aan Carolien)
31, 2, 7, 29, 18, 35, 6, 45, 3, 7 (aan Paulien)
“That is the only one.” (aan Kees, bij het trekken van een groene kaart)

En aan het eind van alle vragensessies komt iedere kandidaat om de beurt uit bij de barman, Spencer. Die was in een gulle bui. Hij vraagt namelijk vragen over de antwoorden op de vragen die ze van de andere figuranten hadden gekregen. En voor elk antwoord dat de kandidaat geeft, geeft Spencer 250 Euro. Maakt niet uit of het pure onzin is of een potentieel goed antwoord, 250 Euro for you sir/madam. Wat een alleraardigste kerel. Doe mij zo’n barman! “Wat mag het wezen?” “Nou, doe maar een jus’tje.” Glaasje sinaasappelsap en een paar honderd Euro rijker.

De drie vragen die Kees kreeg:
“Welk dier mag niet gezien worden tijdens de jacht?” Zijn antwoord: ‘De Mol.’
“Wat is de enige?” Antwoord: ‘De ene?’
“Waar is de 1500?” Antwoord: ‘Op de berg.’

De drie vragen van Paulien:
“Wie schreef de perfecte versie van het afrikaans gedicht?” Antwoord: ‘Er was geen perfecte versie maar ik denk dat ik hem schreef.’
“Speelde je een spel of een spel in een spel?” Antwoord: ‘Het was een spel in een spel.’
“Wat betekenen de nummers?” Antwoord: ‘Cornelis Tol.’

De vragen aan Carolien:
“Welk verhaal vertelde alles?” Antwoord: ‘Dat van mij.’
“Waar kan iets gevonden worden?” Antwoord: ‘Waar iets is verloren.’
“Wat is de luidste spreker?” Antwoord: ‘Tania?’

Iedereen krijgt 750 Euro en wordt naar een andere suite gestuurd. Daar ligt een doosje en in dat doosje zit de naam van De Mol, tenminste, als je het antwoord op alle vragen juist had. In het doosje van Kees zat de naam van Kees. In die van Carolien de naam van Paulien.

Wat in de doos van Paulien zat krijgen we niet te zien maar ze voelde het ongetwijfeld in haar kut.

De laatste test bevat 40 vragen. Een lange zit, maar gelukkig zit iedereen in de trein dus haast hebben we niet. Wie verdenkt wie?
Kees verdenkt Paulien.
Paulien en Carolien verdenken beiden Kees.

Bij het volgende shot heb ik heel groot en spastisch in mijn aantekeningenboekje ART IN PAK HOLY CRAP geschreven, maar bij nader inzien ziet het er in die schemering meer blauw velours met bruine broek uit dan een sexy tuxedo. Dus, ik blijf nog even rustig. Even maar, want Carolien stapt de locomotief uit en loopt naar Art. Het Moment der Bijna Waarheid. Ja kom op, we zijn niet van gisteren, als je nu nog gefrustreerd raakt om het feit dat vandaag alles behalve de Mol wordt ontmaskerd, dan ken je deze show niet.
Art vertelt in prachtige volzinnen hoe Carolien het spel heeft gespeeld. En hoe ze… NIET de Mol is.
En ook niet de winnaar.

Rest ons dus het dynamische duo waar ik in mijn eerste WIDM-blogpost al van wenste dat deze overblijven, en ik quote:

Persoonlijke favorieten: Paulien en Kees. Mijn grote wens is dat deze in de loop van het programma ‘matties’ worden en na afloop samen een gescript reality programma gaan maken. Of een buddy movie.

Ik beschouw dit een kleine overwinning op het feit dat ik door heel het programma zowat iedereen heb verdacht als zijnde Mol, behalve deze twee. Ik hoor nu ook geen idee te hebben wie de Mol is, ik laat me daarvoor te vaak gek maken door theorieën en valse hints. Echter heb ik zojuist een hint gelezen die sterk, nee linea recta wijst naar een van de twee en deze is wel zo glashard, daar kan je niet omheen.

Tot volgende week!