Breekpunt

Wim gaat met de dames een dag naar zijn zus Joke en dochter Petra. Die wonen in een stad twee uur verderop, waar meer mensen dan koeien wonen en waar de bonen van de boerderij dus worden verwerkt. Evelyn komt wagenziek uit de jeep gerold. Janne’s eerste zorg is haar camera dat in de auto niet veilig is tussen al dat bosjesvolk dus ze pakt snel haar tas. Een van de eerste dingen die haar opvalt bij het huis van Wim’s zus is de jacuzzi. Natuurlijk. 

Het liefst plonst ze er met camera en al in maar eerst wil Wim de bonenfabriek laten zien. Buiten het pand is een groot aantal vrouwen bezig met bonen. Of ze zitten in de rij voor de solicitatiegesprekken, dat is niet helemaal duidelijk. Binnen rolt een lopende band met daaraan tientallen arbeiders die duizendtallen bonen dag in, dag uit checken op putjes en stekeltjes. Ik moet ineens aan de reclame van Duyvis denken waar mannen met witte jassen ‘OK’ op iedere pinda stempelen, maar dat zag er veel gezelliger uit. Wim’s dochter vraagt aan Janne of ze zichzelf in het plaatje ziet passen. Natuurlijk zegt Janne “ja” en omdat ze nu zijn aangekomen bij haar favoriete onderwerp, namelijk haarzelf, vraagt Janne aan de dochter of ze haar ook in het plaatje ziet? Want oh oh oh je vader vindt haar soms wel wat druk, haha! Maar dat is je vader zelf ook! Je mag ‘mama’ tegen me zeggen hoor!

Genietend van een ondergaande zon eet het drietal op een terras. Janne is snel afgeleid door het zwembad dat lonkt en ze zegt dat ze haar bikini bij zich heeft. Ze zijn wat rozig van de alcohol en het gebrek aan goede gesprekken. Janne gaapt, Evelyne krijgt ook wegtrekkers. Ze irriteert zich wel een beetje aan Wim (- ik erger me daar weer aan), die trots als een paard met zeven plassers de dames rondleidt op zijn fabrieken, landerijen, groentetuinen jaccuzi-emporium, maar ondertussen inhoudelijk weinig laat zien. Ze ziet dat Janne er echt voor gaat, die wil koste wat kost een relatie met Wim en van alles opbouwen. Maar Evelyne kan haar eigen boontjes wel doppen. Ze denkt stiekem dat Wim toch voor Janne gaat.

Wanneer Janne zich excuseert om naar de wc te gaan vraagt ze waar die is. “Zoek maar even”, zegt Wim, in de hoop dat over vier dagen een opsporingsteam haar sjaal in een acaciaboom vindt. Nu ze even alleen zijn vraagt Evelyne of hij al een keuze heeft kunnen maken. Dat heeft hij niet. “Echt niet?” “Nee.” “Oh.” Gevolgd door een eindeloze stilte. Janne is toch weer teruggekomen en kletst weer volop. Evelyne krijgt opvliegers en vlekken in d’r nek en gaat ook naar de wc. Wanneer ze weer terug is, ziet ze dat Janne inmiddels Wim’s hand vasthoudt en ze elkaar diep in de ogen aankijken. Die laten elkaar voorlopig niet meer los. Evelyne is onzichtbaar voor hen. Ze gaat aan de rand van de veranda staan en staart in het donker.

Ook in Canada zijn de rapen gaar. Yvon is met spoed naar Jan gekomen om te bemiddelen. Jan is geschrokken van Judith’s verklaring dat ze liever vrienden wil zijn. Want Jan wil dat Judith zijn ‘chickie’ wordt. “En nu?” vraagt Yvon. “Dat is een beetje shit”, zegt Jan. Want Claire ziet volgens hem nog wel potentie maar hij ziet zichzelf nog geen dag langer met haar op de boerderij zitten. Alhoewel het wel mooie televisie op zou leveren. Een van de lezers van mijn blog (hallo Marja!) heeft hier zelfs al een perfecte naam voor bedacht: Glutopia. John de Mol, lees je mee?

Jan wil Claire niet aan het lijntje houden en haar eerlijk vertellen waar het op staat. De afgelopen twee dagen waren voor hem kloterig, de meiden zijn allebei superleuk, superlief en – hier komt het belangrijkste – ze kunnen beiden superlekker koken. Niks aan de hand. Maar toch wil hij alleen maar Judith. Claire waardeert zijn eerlijkheid en zegt dat het gevoel wederzijds is. Behalve van dat koken. Ze vindt het jammer dat hij in Canada niet zo leuk is als dat hij in Nederland was. Bij het afscheid geeft ze Jan drie beleefde zoenen en barst ze pas in huilen uit wanneer ze Judith vaarwel moet zeggen. Wellicht uit medelijden met haar.

Gelukkig is Jan vastbesloten om Judith’s hart te winnen de volgende dag. Ze zit diep ongelukkig te wezen op de bank. Hij smeekt of ze nog even wil blijven want dan gaan ze nog een leuke dag beleven. Maak je borst maar nat Judith, de lol, het gaat beleefd worden! Ze stemt in en zegt tegen Yvon dat ze wel zin heeft om een dagje wat leuks met Jan te doen. Yvon ziet de kansen ineens torenhoog stijgen terwijl Judith alleen blijft omdat ze nog wat vakantiedagen over heeft.

De volgende dag, D-Day, de laatste veldslag, de Invasie van het Hart, de dood of de gladiolen, het dagje Wat Leuks! Wat heeft Jan bedacht voor slinkse moves en verrassende ideeën en uitspattingen om Judith voor eens en altijd duidelijk te maken dat hij wel degelijk een vent met pit, initiatief en openheid is?

Het begint met een autorit door het besneeuwde landschap. En het eindigt in het centrum van de wereld, een door God verlaten wegrestaurant van een fastfoodketen.
Godverdomme, Jan. Ik weet dat het een uur of 6 rijden is maar de Niagara Watervallen zouden leuk geweest zijn, al is het maar omdat je elkaar niet verstaat als je er dicht in de buurt bent. Judith ondervraagt Jan. Voelt hij zich nu op zijn gemak, gaat hij nu anders doen, zichzelf zijn? Of is dit alles? Ze bereidt hem voor op het feit dat ze grillig kan zijn. Dan wil ze gaan winkelen en komen ze bij de winkel aan en wil ze ineens iets anders. Laat hij dat dan toe of maakt hij ook beslissingen? De hamvraag is: zijn er überhaupt winkels in de buurt? Haar slotvraag luidt of Jan wel weet wat hij wil. “Ik weet zeker wat ik wil”, zegt hij weinig overtuigend.

Om de temperatuur nog wat naar beneden te schroeven gaan ze wandelen in de stuifsneeuw. Daar komt het hoge woord er uit. Judith denkt niet dat Jan vandaag veel anders is geweest dan eerdere dagen. Puntje bij paaltje: het wordt niets tussen hen. Ze krijgt nóg koudere rillingen bij het idee van een citytrip met Jan en ondergaat een totale brainfreeze als ze denkt aan het samen runnen van een kippenfarm. En dat was dat. Met een “Hey, good for you”, eindigt Jan’s zoektocht.

Vriend Kor-met-een-K heeft Jos en de meiden uitgenodigd voor een barbecue. Er wordt wat ranzige spek op het rooster gegooid maar het belangrijkste zijn de stokbroodjes foie gras die worden uitgedeeld. Jos zegt tegen Kor-met-een-K dat hij nog nooit zo’n kloteweek als nu heeft gehad. De tweestrijd heerst nog steeds. Saskia woont al in Frankrijk en vindt het geen probleem, maar het probleem is dat Leonie níet in Frankrijk woont en het óók geen probleem vindt, maar Jos weet niet zeker of ze dat ook meent, en dat is een extra probleem! Ohh C’est dommage!

De volgende dag zit Yvon met Leonie op een trampoline en vraagt ze wat ze voor hem voelt. Ze heeft misschien vlindertjes, maar weet niet of hij haar kiest. Saskia is een klein beetje verliefd geworden. Ze durft niet ‘heel erg’ te zeggen want dan zou het gênant zijn als hij haar niet kiest, maar mocht dat gebeuren dan zou dat even een stomp in haar maag zijn. En anders springt ze een gat in de lucht. Dan is het handig dat ze op een trampoline zitten. Jos zelf ziet op tegen het keuzemoment. Hij zou op allebei verliefd kunnen worden maar er is er één die een goed gevoel geeft, waarop hij zelfs een beetje verliefd aan het worden is. Dank je Jos, nu heb ik het lied permanent in m’n hoofd.

Hij kiest Saskia. Wanneer Yvon met Leonie wegloopt, zegt hij tegen Saskia “’t is niet goed”. Saskia lacht en hoort niets en is in de wolken en ondanks dat hij voor praktische Bea heeft gekozen, is er toch dat kleine beetje spijt dat vanaf het keuzemoment door zijn hoofd spookt.

Jan en Patrick liggen in de hangmatten te slapen. Aletta vertelt dat ze het erg gezellig hebben met z’n drieën (zolang iedereen slaapt) maar ze moet nu gaan bepalen wie ze nog beter wil leren kennen. In een gesprek met Aletta vertelt Jan  dat hij haar hartstikke leuk vindt en haar beter wil leren kennen, en zo voelt Aletta het ook. Daar moet Jan een beetje van huilen. Hij zegt dat hij daar van groeit. Het is maar waar je opgewonden van wordt. Jan zegt tegen de camera dat hij best met haar zou kunnen leven. Hij schrikt haast van wat hij heeft gezegd en schiet weer vol.

Op een afgelegen plek aan zee gaan ze met z’n drieën op zoek naar wrakhout dat ze kunnen gebruiken voor de boerderij. Het keuzemoment nadert en ze wil graag wel een mooie kist laten maken voor de afvaller. Dan zegt Aletta dat ze “twee palen nodig” heeft. Jan en Patrick sluiten hun ogen en denken even aan Baywatch en strakke rode badpakjes. Misschien dat het helpt.

Aletta heeft een reclamebord voor haar boerderij dat Patrick gekscherend op zijn rug draagt, maar ik denk dat het echt de bedoeling was dat hij even een uurtje door de zengende hitte met dat ding om zijn nek liep ter promotie. Hij zegt tegen Aletta dat hij wat afwezig was en de rem erop zette omdat hij voorzichtig verliefd aan het worden is op een vrouw aan de andere kant van de oceaan. Ze zegt dat hij dat niet moet forceren en ook niet voor z’n gevoelens moet weglopen. Maar Patrick legt uit dat hij dit uit zelfbescherming doet, net als zij, en dat ze allebei wegrennen maar wel ieder een andere kant uit. Pas op voor de onderstroming! Als hij naar huis zou moeten zou hij het erg jammer vinden. Want dan heeft hij de kans niet om elkaar nog een paar dagen te leren kennen.

De dames zijn het zat dat Johan niet thuis is wanneer het eten klaar is dus brengen ze het eten naar de stal. Met de koeienflatsen om de oren vliegend genieten de Ingrids samen met hem van een wortelstamppotje met saus en spek en nog meer saus. Johan grapt dat er op een gegeven moment een andere vorm van saus bij kwam. Gelukkig bleek hij het over stront te hebben. Na een tijdje smaakt het vanzelf naar hachee. SchuldsaneringIngrid vraagt aan Johan of hij het vindt zitten als iemand zegt dat die graag met hem in huis wil wonen. Johan lacht verlegen en knaagt antwoordontwijkend aan een randje spek.

Hij zegt tegen de camera dat hij meer naar Ingrid trekt dan naar Ingrid, en Ingrid leuker vindt dan Ingrid. Hij zegt dit op een manier alsof wij als kijker dan precies doorhebben wie hij bedoelt met Ingrid, en wie met Ingrid.

De dames zijn de ramen aan het lappen. SchuldsaneringIngrid zou het liefst van Johan willen weten wat hij voelt. ZwabberIngrid sopt nog wat verder. Ze durft hem niks te vragen want dan hoort ze misschien iets wat ze niet wil. Of kan verstaan. Johan heeft het moeilijk, want hij kan niet meer nadenken, hij is misschien wel un bietje vurliefd aont worde en hij kan niet liegen maar ook niet ophouden en z’n kleppen slaan dicht, hij kan alleen maar dromerig aan wat uiers trekken en dan, dan… dan breekt hij. Op een manier waar Toine van Peperstraten nog wat van kan leren.

Op het strand wandelt hij met Zwabber. Waar de andere Ingrid is weten we niet maar die is het ondertussen gewend om zomaar achtergelaten te worden. Het hoge woord komt eruit. Zwabber laat Johan niet meer los en hij wil weten waarom ze hem niet meer los laat. “Mmmmomdatje zommmgewoonmmbent”, zegt ze vanachter haar sjaal. “Mmmevoelt goemmmd.” Johan stort weer in. Hij veegt een snottebel van zijn neus, zegt dat hij haar heel graag ziet en drukt zijn gezicht huilend in haar boezem. Met een klap op de rug snottert hij “Ik ben zo blaaj meej jouw.”

Binnen biecht Johan snikkend aan SchuldsaneringIngrid op dat hij buiten heeft staan kletsen met Zwabber en haar de liefde heeft verklaard. SchuldsaneringIngrid praat met Yvon en zegt dat ze dit had verwacht. Ze huilt niet om Johan maar omdat ze nu weer alleen is. Bij het afscheid eist ze dat ze de eerste genodigde op hun bruiloft is. Dan kan ze nog een keer proberen het bruidsboeket te vangen, misschien dat het helpt. Johan zegt tegen Yvon dat hij zich nu voelt alsof hij naar Lourdes geweest is. Maar dat was een ontmoeting met slechts één heilige maagd.